Η Πηγή της Ζωής (The Fountain)
Darren Aronofsky, HΠΑ, 2006
“Φυτέψανε ένα σπόρο πάνω στον τάφο του. Ο σπόρος έγινε δέντρο. Ο Μόζες είπε ότι ο πατέρας του έγινε μέρος εκείνου του δέντρου. Μεγάλωνε μέσα στο ξύλο, στα άνθη του. Κι όταν τα σπουργίτια έφαγαν από τους καρπούς του, ο πατέρας του πέταξε με τα πουλιά. Είπε πως ο θάνατος ήταν ο δρόμος του πατέρα του προς το δέος…” – Izzi
Περίληψη
Η ιστορία διαδραματίζεται σε τρεις διαφορετικές εποχές, με πρωταγωνιστές τα ίδια πρόσωπα. Στην Ισπανία του 16ου αιώνα, παρακολουθούμε την αναζήτηση του κατακτητή Τόμας ώστε να εντοπίσει το δέντρο της ζωής και το ελιξίριο της αιωνιότητας προς χάριν της βασίλισσάς του. Στην Βόρεια Αμερική του 21ου αιώνα, βλέπουμε έναν επιστήμονα να προσπαθεί απελπισμένα να βρει την θεραπεία του καρκίνου, ο οποίος αργά και βασανιστικά σκοτώνει την σύζυγο του. Στον 26ο αιώνα, βρίσκουμε έναν αστροναύτη ο οποίος ακροβατεί στα αιώνια μυστήρια ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο.
Ανάλυση
Βασικότερο προπαγανδιστικό μέσον κάθε θρησκείας, είναι χωρίς αμφιβολία η υπόσχεση της μετά θάνατον – αιώνιας ζωής. Είτε αυτό το ονομάζουμε Ηλύσια Πεδία ή Βαλχάλα, είτε το ονομάζουμε Παράδεισο. Ας κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Θα μπορούσε να εφευρεθεί καλύτερο εργαλείο ώστε να αντιμετωπιστεί ο αιώνιος κι έμφυτος τρόμος του ανθρώπου για τον θάνατο; Φυσικά και όχι. Ίσως σας προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, μα σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα ακαδημαϊκών ερευνών στον τομέα της ιστοριογραφίας, η θρησκεία ήταν πάντα ο πρώτος μοχλός χειραγώγησης κι επιβολής του εκάστοτε κέντρου εξουσίας.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, προκαλεί σύγχυση στον νου η στιγμή που ο εθνικισμός άρχισε να παίρνει την τελική του μορφή μέσα από το Ρομαντικό Κίνημα, αν και επί της ουσίας δεν πήρε την τελική του μορφή, αλλά γεννήθηκε, γιατί ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από ό, τι γνωρίζαμε μέχρι χθες. Γιατί στην πραγματικότητα κανένας δεν ενδιαφερόταν στ’ αλήθεια για την διαφύλαξη της φυλετικής καθαρότητας. Ο λόγος που κάποιος ευγενής δεν θα επέτρεπε στην κόρη του ούτε να διανοηθεί να κοιτάξει έναν αφρικανό, βρισκόταν κάτω από ένα πέπλο υποκρισίας που επέβαλε ένα κοινωνικό status και τίποτε άλλο.
Ο Μαρξ είπε πως η θρησκεία είναι το όπιο των μαζών. Στις αρχές του 21ου αιώνα, ο Dr. House είπε πως οι θρησκείες δεν είναι το όπιο των μαζών, αλλά το placebo (εικονικό φάρμακο) των μαζών. Μαντέψτε με ποια άποψη συγκλίνω, ακόμη κι αν ακούγεται κάπως ανώριμο…
Η πίστη των συνειδητοποιημένων εθνικιστών είναι πιο δυνατή από την φωτιά, όμως δεν προσωποποιείται. Πρόκειται για μία διαδικασία εσωτερικού χαρακτήρα, με στόχο την αυτοβελτίωση στην διαχρονική αναζήτηση του σκεπτόμενου ανθρώπου για την αλήθεια. Πέρα από τα φυσικά μας όρια, πέρα από τα δεσμά της σάρκας και οποιασδήποτε μορφής ύλης. Ο απαγορευμένος για πολλούς καρπός της αιωνιότητας βρίσκεται στην γνώση, κι η δική μας αποστολή είναι η εξής: Από την ατομική ολοκλήρωση, στην συλλογική θεμελίωση ενός νέου κόσμου πάνω στα συντρίμμια του παλιού.
Σήμερα
Οι περισσότεροι νιώθουν την συντριπτική ανάγκη να σηκώσουν τα χέρια στον ουρανό και να αναφωνήσουν: «Κοίταξέ με! Είμαι ξεχωριστός!». Και φυσικά το συμπέρασμα είναι το εξής: Πάντα σκλάβος θα είναι αυτός που περιμένει κάποιον άλλο να τον ελευθερώσει, είτε απευθύνεται σε θεούς, είτε σε ανθρώπους. Εμείς έχουμε επιλέξει να πάρουμε την μοίρα μας στα χέρια μας και να χρησιμοποιήσουμε την πίστη μας ως κινητήριο μοχλό μέχρι την ολοκλήρωση του σκοπού μας, αγκαλιά με τους τρόμους και τους εφιάλτες μας.
“Επειδή στην σοφία υπάρχει λύπη· και όποιος αυξάνει γνώση, αυξάνει πόνο”, αναφέρεται στον 18ο στοίχο του πρώτου κεφαλαίου του Εκκλησιαστή. Πράγμα το οποίο σίγουρα ισχύει. Όποιος μπήκε στον κόπο να διαβάσει ετούτο το κείμενο, γνωρίζει καλά πως ο ηλίθιος κοιμάται ήσυχος. Για την ακρίβεια, πάνω απ’ όλα μπορεί να κοιμάται. Ας είναι αυτό το τίμημα…
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-tainiothhkh-enos-ethnikisth-h-phgh-ths-zwhs#ixzz4Y50CGez9