Η τέχνη σε κάθε μορφή της ενυπάρχει τόσο μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και σε κάθε διαφορετική έκφανση της ζωής. Ο κινηματογράφος, οι αφίσες, η τηλεόραση, τα πάντα γύρω μας κρύβουν ψήγματα τέχνης. Πόσο όμως αυτή η τέχνη είναι ποιοτική και κατά πόσο είναι παρακμιακή αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Διότι δυστυχώς στην εποχή μας όλοι όσοι αυτοαποκαλούνται ως «καλλιτέχνες» έχουν συντελέσει στο να θεωρεί ο μέσος άνθρωπος τον κάθε καλλιτέχνη ως μια φαιδρή προσωπικότητα, τα έργα τέχνης ως κάποιες παράδοξες δημιουργίες που εκτίθενται σε περιθωριακές γκαλερί και την ίδια την διαδικασία της δημιουργίας σαν την ασχολία ελαφρόμυαλων ανθρώπων με αρκετό ελεύθερο χρόνο.
Κι αν η τέχνη συνδέεται στις μέρες μας με την επιπολαιότητα ή ακόμη και την χυδαιότητα, αυτό συμβαίνει επειδή αποτελεί αντανάκλαση της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Η κοινωνία, το κράτος, οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν χάσει τον δρόμο τους και τον βαθύ και εσώτερο σκοπό τους και μαζί μ’ αυτούς και η τέχνη έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Και ο σκοπός της τέχνης όπως και των δημιουργών είναι πολλαπλός και συνάμα ένας. Με άλλα λόγια, οι καλλιτέχνες έχουν οριστεί να επιτελέσουν πολλές λειτουργίες ταυτοχρόνως, οι οποίες εν τούτοις οδηγούν σε έναν σκοπό: στο Έθνος. Η μουσική, η ηθοποιία, η λογοτεχνία ή η ζωγραφική, τόσο στην λαϊκή όσο και στην πιο εξεζητημένη τους μορφή κρατούν ζωντανό το λαϊκό συναίσθημα και ταυτοχρόνως οδηγούν τον άνδρα, την γυναίκα, τα παιδιά, τον νέο, τον πολεμιστή ή τον τεχνίτη στο να ανακαλύψουν τον εσώτερο σκοπό της ύπαρξής τους-και με αυτόν τον τρόπο το Έθνος παραμένει ζωντανό.
Η δημοτική ποίηση με τους θρύλους και τα ακριτικά τραγούδια όχι μόνο κρατούν ζωντανή την μνήμη των Ελλήνων, αλλά είναι το συναίσθημα που δημιουργούν στην ψυχή τους, η συγκινησιακή φόρτιση που παράγουν που οδηγεί τους άνδρες στο να νιώσουν τους προγόνους τους και να αποκτήσουν θάρρος και τόλμη ακόμη και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Η ποίηση, τα τραγούδια, το θέατρο δρουν θεραπευτικά στην ψυχή των ανθρώπων, ηρεμώντας το πνεύμα των μικρών παιδιών, ενώ είναι η ίδια η τέχνη είναι που οδηγεί την γυναίκα στην συνειδητοποίηση του βασικού της ρόλου, αυτού της μητέρας και συντρόφου. Η τέχνη δίνει την ευκαιρία στο Έθνος να αναπνεύσει, αναζωογονώντας τα κύτταρα του Έθνους, τον λαό.
Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που ενώ η τέχνη –εντός ενός κοινωνικού συνόλου- παίρνει διάφορες μορφές, χαρίζοντας ευχαρίστηση σε αγρότες, τεχνίτες, διανοούμενους κλπ., την ίδια στιγμή διατηρεί μια χαρακτηριστική ταυτότητα, έχει κάποια κοινά και οικεία προς όλους τους πολίτες χαρακτηριστικά. Και είναι η τέχνη που διαφοροποιεί σε μεγάλο βαθμό τα Έθνη μεταξύ τους, σε σημείο που να μιλάμε για Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, μεσαιωνικό δυτικό πολιτισμό ή βυζαντινό πολιτισμό.
Η τέχνη λοιπόν μέσα από τις πολλές μορφές και τους διαφορετικούς ρόλους που αναλαμβάνει στην ζωή μας, σκοπό έχει να υπενθυμίσει στους ανθρώπους τον προορισμό τους και σε μια πιο γενική κλίμακα να οδηγήσει τον Λαό και το Έθνος στον προορισμό τους, στο πεπρωμένο τους. Είναι ο στυλοβάτης και το καθρέφτισμα, η αντανάκλαση της ψυχής του Έθνους.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/technh-h-antanaklash-ths-psuchhs-tou-ethnous#ixzz4YqvB9FmN