Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός”, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
«Εκεί που τελειώνουν οι «εθνικόφρονες» και οι «προοδευτικοί» υπάρχουν οι Εθνικιστές!», έγραψε σε άρθρο του την περασμένη εβδομάδα, ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Νικόλαος Μιχαλολιάκος, και τα γραφόμενά του, που έδωσαν απάντηση σε όσους καμώνονται πως είναι πατριώτες μα όχι Χρυσαυγίτες, αλλά «από τους άλλους», επισφραγίστηκαν με μια συζήτηση που είχα πριν από λίγες μέρες.
Εδώ και κάποιον καιρό, Γάλλοι εθνικιστές, ήθελαν να μου γνωρίσουν έναν Έλληνα Εθνικιστή που ζει στην Γαλλία, και είναι «πολύ μορφωμένος». Δεν συναντηθήκαμε όταν ταξίδεψα για να μιλήσω σε Ευρωπαίους συναγωνιστές τον καιρό της αιχμαλωσίας του Αρχηγού και των συναγωνιστών μας, και αυτό μου έκανε τότε εντύπωση. Με την μεσολάβηση κοινού γνωστού, βρεθήκαμε ένα βράδυ, να συνομιλούμε διαδικτυακώς. Ο άνθρωπος είχε αποστηθίσει ιστορικά πρόσωπα, Συνθήκες και ημερομηνίες, τα οποία έριχνε στη συζήτηση όπως ο ζογκλέρ πετά στον αέρα τα μπαλάκια του. Η ναρκισσιστική του έξαρση, εξελίχθηκε σε εμετικό ανθελληνισμό.
Την άποψή του για την θρησκεία (γιατί να μην γίνουν οι Έλληνες, Ουνίτες, αναρωτήθηκε, λείχοντας τους Δυτικούς σιτιστές του), συνόδευε έκδηλη απέχθεια και για την Ορθοδοξία και για την αρχαία ελληνική θρησκεία, την οποίαν αποκάλεσε «βρωμερή». Η αποστροφή του για την διαχρονική θρησκευτικότητα των Ελλήνων, συνοδευόταν από περιφρόνηση για τους ίδιους τους Έλληνες, που ξεπερνούσε μια απλή διαπίστωση για την παρακμή στην οποίαν έχουν οδηγηθεί από τις ηγεσίες τους- των θρησκευτικών συμπεριλαμβανομένων-. Για τον «διαβασμένο», οι Έλληνες είναι μια μάζα αδαών, την οποίαν δεν θα καταδεχόταν να μυκτηρίσει, γιατί δεν αντιλαμβάνονται το μεγαλείο των συλλογισμών του. Στην κατάκριση του «διανοουμένου» μπήκε υπαινικτικά και χυδαία, η Χρυσή Αυγή και τα στελέχη της. Πόσο γελοίος γίνεσαι, σοφιστή!
Κάθε Έλληνας που του δόθηκε το προνόμιο να ενεργεί στο δημόσιο πεδίο, και παρουσιάζεται για Εθνικιστής, έχει μια μεγάλη υποχρέωση: «ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος την πλευρά», να παρέχει στον λαό τα εργαλεία της ανάπτυξης και της προόδου, ειδάλλως, προδίδει και τον εαυτό του, και το τάλαντο και Αυτόν που του το παρεχώρησε. Η συνομιλία επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά, στα είκοσι τόσα χρόνια που καταθέτω ψυχή και σκέψη και ζωή στο Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της Χρυσής Αυγής, την εκπεφρασμένη πεποίθησή μου πως το Αύριο της Πατρίδας μας δεν περιμένει κρεμασμένο στους τοίχους των σπουδαγμένων, αλλά ζει στα στήθη των αγωνιστών.
Μπορεί και να είναι Έλληνες του πνεύματος, σαν τον Αισχύλο ή τον Μαβίλη, μα είναι πρωτίστως Πολεμιστές. Μπορεί να μην είναι τριαντάφυλλα σε πίνακες ρομαντικών ζωγράφων, μα η αντίσταση της Ζωής γίνεται έκδηλη εκεί κάτω, στα χορτάρια που, σε πείσμα του βίαιου καταναγκασμού, σπρώχνουν την πίσσα και το τσιμέντο, διεκδικούν κι ανοίγουν τον δρόμο της Φύσης, τον δρόμο της Ζωής. Κι όταν η Φύση βρει τον δρόμο της, μπορεί ο Άνθρωπος να την κάνει κόσμημα στον κήπο του, τροφή για τα παιδιά του, οξυγόνο για τους πνεύμονές του. Αυτές τις κρίσιμες για το Έθνος μας εποχές, μέσα στις μεταβατικές για την ανθρωπότητα περιστάσεις, όπου κρίνεται αν ο Άνθρωπος θα αντικατασταθεί από το τεχνολογικό ανδρείκελο, και θα γίνει υποχείριο μιας ηλεκτρονικής πλακέτας, η κατάκτηση του Χώρου, εξωτερικού και εσωτερικού, αποτελεί αδήριτη προτεραιότητα.
Χρειαζόμαστε και πρέπει να δημιουργήσουμε Χώρο και Χρόνο ώστε να θέσουμε σε λειτουργία τις λύσεις που έχει ανάγκη η Πατρίδα μας. Και οι λύσεις δεν βρίσκονται στους τόμους των μεταπτυχιακών που γράφονται για να τσοντάρουν σε μισθούς και να κομίζουν επιδοτήσεις σε φορείς ενός διανοουμενίστικου ναρκισσισμού, καθόλου επικίνδυνου για το Σύστημα. Βρίσκεται στην καρδιά, τον νου και το αίμα εκείνων των Ελλήνων που δεν τους άγγιξε η μόλυνση αυτών που μηρυκάζουν πως είναι «ελεύθερα πνεύματα» και «δεν μπαίνουν σε καλούπια», ενώ είναι με δική τους θέληση, δούλοι, στην χειρότερη μορφή δουλείας. Οι περιφερόμενοι νεκροί, που θαρρούν πως είναι ανώτεροι από τον «χωριάτη», είναι μια ρουφήχτρα που αποστερεί ικμάδα από τον αγώνα για το Μέλλον. Αν τις γλώσσες των ανθρώπων μιλώ και των αγγέλων, μα δεν έχω αγάπη για την Πατρίδα μου και τον Λαό μου, «γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον».
Εμείς οι Έλληνες έχουμε την εύνοια της Τύχης να μπορούμε να πίνουμε από το γάργαρο νερό του Παρνασσού, να νιβόμαστε στην κρήνη της Αγιά Σοφιάς και να μεθούμε με το κρασί του ’21. Όσοι μελετούμε και θαυμάζουμε, την δική τους Ιστορία, την έγραψαν. Το βιβλίο τους έκλεισε. Εμείς, θα δώσουμε μορφή στην Ιστορία όχι μηρυκάζοντας το παρελθόν, αλλά γράφοντας την δική μας Ιστορία, με τις δικές μας ζωές και τις δικές μας πράξεις. Έκλεισα την επικοινωνία με τον «Έλληνα διανοούμενο», και για να ανασάνω ελεύθερο αέρα, άνοιξα το παράθυρο στην αθηναϊκή νύχτα, κι έβαλα να ακούσω δυο τραγούδια του τόπου μας, από αυτά που τραγουδούν ακόμα οι Έλληνες στις ράχες των βουνών μας. Ένας Ησίοδος έγραψε την Θεογονία, βόσκοντας τα πρόβατά του στον Ελικώνα. Κι αυτό εμένα μου αρκεί.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pws-na-mhn-gineis-kumbalo-alalazon#ixzz4ZmrVdGp8
