Άρθρο της εφημερίδας “Εμπρός”
Το Επετειολόγιο γράφει: «27-2-48: Η Ελληνική Κυβέρνηση καταγγέλλει στη Βαλκανική Επιτροπή του ΟΗΕ το «Παιδομάζωμα», πρακτική την οποία ξεκίνησε ο Δημοκρατικός Στρατός, από τους τελευταίους μήνες του 1947, στις παραμεθόριες περιοχές της χώρας. Ο συνολικός αριθμός των απαχθέντων παιδιών έφτασε τις 28.000». Ένα μεγάλο ερώτημα, είναι τι ιστορία γνωρίζει ο κόσμος.
Αυτός ο κόσμος, που στις εκλογές πάει και ψηφίζει, ρίχνοντας στην κάλπη την συνταγή του γιατρού, γιατί το μπέρδεψε με το ψηφοδέλτιο που του έδωσε ο γιός του από το σπίτι, ή βάζοντας υπογραφή στο ψηφοδέλτιο για να είναι πιο έγκυρο και πολλές φορές γράφει και το όνομά του, για να είναι ακόμη πιο έγκυρο… Αγνοεί ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος τι έγινε το 1947, όταν οι κομμουνιστοσυμμορίτες (Κ/Σ), επιδόθηκαν σε ένα άγριο κυνηγητό υφαρπάζοντας από Ελληνικές οικογένειες των παραμεθορίων κυρίως αστικών κέντρων, ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τα παιδιά τους, για να τα οδηγήσουν σε ομηρία στις σοβιετικές «δημοκρατίες», όπου με κατάλληλη διαπαιδαγώγηση θα μεταμορφώνονταν σε πραγματικούς γενίτσαρους.
Είναι γεγονός ότι κάποιοι γονείς παρέδωσαν τα παιδιά τους οικειοθελώς, είτε διότι ήσαν μαχητές των Κ/Σ και ήθελαν να τα προστατεύσουν από τυχόν αντίποινα, είτε διότι αποδέχονταν την κομμουνιστική ιδεολογία ή διότι δεν είχαν τα απαραίτητα μέσα για να τα θρέψουν και πίστευαν ότι έτσι θα τους εξασφάλιζαν ένα καλύτερο μέλλον. Οι γονείς όμως που δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να χάσουν τα παιδιά τους και αυτοί ήταν οι συντριπτικά περισσότεροι, έζησαν την φοβερή εμπειρία να ιδούν τους συμμορίτες να τα αρπάζουν δια της βίας και να τα απομακρύνουν από τις πατρογονικές εστίες τους, κατά παράβαση παντός κανόνος Δικαίου και Ηθικής.
Από τις 28.000, άλλα παιδιά πέθαναν στο δρόμο προς τους «σοβιετικούς παραδείσους», άλλα τα σκότωσαν, ενώ προσπαθούσαν να ξεφύγουν, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία, έχασε κάθε επαφή με την οικογένειά τους και ξεριζώθηκαν στην προσπάθεια των κομμουνιστών δυναστών τους να εμπεδώσουν την φράση «όπου γης και πατρίς». Το τι έγινε στις χώρες που οδήγησαν τα δυστυχισμένα εκείνα παιδιά, εμείς δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε. Τα γνωρίζει όμως πολύ καλά, και από πρώτο χέρι, ο Γεώργιος Μανούκας, πρώην Γενικός Επιθεωρητής του Παιδομαζώματος, ο οποίος στο βιβλίο του με τίτλο «Παιδομάζωμα. Η αγωγή και η διδασκαλία των απαχθέντων Ελληνοπαίδων», περιγράφει γλαφυρότατα όλη την κατάσταση.
Από το βιβλίο αυτό διαβάζουμε: «Στην περιοχή Καστοριάς, όχι μακρυά απ’ τα αλβανικά σύνορα, είναι, αν ενθυμούμαι καλά, ο Μεσόβραχος, ένα μικρό χωριουδάκι… Μια βραδιά, κοιμήθηκα στον «ξενώνα» του χωριού. Από συνήθεια, άνοιξα κουβέντα και με τη γρηά σπιτονοικοκοιρά. – Πώς είσθε, πού είναι ο γέροντάς σου, τα παιδιά σου κ.τ.λ.; Μια κι αποκτήσαμε φιλία, άρχισε κάπως να μου παραλέει τα μυστικά του σπιτιού της… Έτσι τούτο, έτσι εκείνο. – Έχω και ένα παιδί, μου λέει, νεαρό, αλλά το κακόχρονο, εδώ και καιρό έφυγε, το ‘σκασε! Πήγε στην Καστοριά! Το γρουσούζικο, δεν υπελόγισε μάνα και πατέρα. Μας ντρόπιασε. Και σαν να το κυνήγαγε κάποιος, έφυγε! Να, όλα τα παιδάκια φεύγουν με το καλό για την Αλβανία! Πήρα έπειτα τον λόγο κι εγώ: – Κρίμα, της λέγω, που δεν είναι εδώ! Ευκαιρία ήταν, θα το έστελνα για τις Λ. Δημοκρατίες και θα τον έβαζα επικεφαλή! Και συμπλήρωσε η γυναίκα: – Ας προκόψουν τα άλλα παιδάκια, που διώξατε για τις Λ. Δημοκρατίες και ας πάει χαμένο το δικό μου… Το πρωί, την ευχαρίστησα δια την φιλοξενία και έφυγα. Μετά από αρκετόν καιρό έμαθα το εξής καταπληκτικό: Η γρηά αυτή, επειδή δεν ήθελε να της πάρουμε το παιδί και να το «τακτοποιήσουμε» εμείς στην Αλβανία, το είχε κρύψει!
Και πού το είχε κρυμμένο; Θεέ μου! Μέσα στον σταύλο! Ακριβώς εκεί που έδεσα το ζώο! Είχε κάμει μεγάλο λάκκο μέσα στη γη και είχε χωμένο το παιδί κάτω απ’ το παχνί του ζώου. Το «καταφύγιο» είχε μια μικρή τρύπα απ’ την οποίαν έπαιρνε αέρα το παιδί και απ’ εκεί το τροφοδοτούσε όταν έδινε τροφή στα ζώα! Έτσι, δεν φανταζόνταν κανείς, ότι ημπορούσε να είχε άνθρωπο κρυμμένο κάτω από τα κόπρανα των ζώων και δεν ημπορούσε να υποψιασθεί κανείς τις κινήσεις της. Τι την ανάγκασε τη γρηά αυτή, καπετάν Μάρκο και Ζαχαριάδη, να κρύψη κατά τον τρόπο αυτόν το παιδί της;».
Βέβαια τα σύγχρονα ορφανά του Στάλιν αμφισβητούν τα πάντα, βιάζοντας την μνήμη και την πένα της Ιστορίας. Όμως για το Παιδομάζωμα δεν μιλάνε μόνον κάποιοι μαύροι αντιδραστικοί, αλλά και η Δ΄ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, η οποία στις 5 Νοεμβρίου του 1948, έκανε την εξής διαμαρτυρία – έκκληση: «Η Βουλή των Ελλήνων διαπιστούσα ότι εφαρμόζεται υπό των συμμοριτών, πρόγραμμα γενοκτονίας δια του παιδομαζώματος και την ομηρίας, ότι η σημειουμένη απαγωγή ομήρων είναι αποτέλεσμα ενόπλου και ωμής βίας εις βάρος χηρών και ορφανών, των οποίων οι προστάται εσφάγησαν υπό των συμμοριτών …ποιείται έκκλησιν προς τον ΟΗΕ, όπως έλθει αρωγός εις το άνευ προηγουμένου τούτο δράμα των Ελλήνων».
Ανάλογο Ψήφισμα έστειλε στις 29 Δεκεμβρίου του 1949, σε όλες τις Ακαδημίες του κόσμου η Ακαδημία Αθηνών, το οποίο κατέληγε: «…Το δε ζήτημα των αρπαγέντων Ελληνοπαίδων, δεν είναι ζήτημα μόνον Ελληνικόν. Εάν αι Ακαδημίαι δεν ενδιαφέρονται δια την επικράτησιν της ηθικής και της δικαιοσύνης ανά τον κόσμον, δεν είναι άξιαι να υφίστανται, διότι επιστήμη άνευ γενικωτέρας ηθικής αντιλήψεως είναι καταστροφή δια την ανθρωπότητα». Αυτά όσον αφορά την τότε Βουλή και την τότε Ακαδημία.
Διότι από την σημερινή Βουλή, μόνον η Χρυσή Αυγή μιλάει γι’ αυτά τα θέματα, ενώ τη Νέα Δημοκρατία που και αυτή θα έπρεπε να είναι ευαίσθητη, την απασχολούν οι εκλογές και το πώς θα στεγάσει τα αδέσποτα του ενός και του άλλου. Τώρα, όσον αφορά την σημερινή Ακαδημία μας, είναι ένα ερώτημα. Πώς είναι ηθικό να καταργείται χωρίς να ακουστεί κιχ από κανένα «αθάνατο» ο Επιτάφιος και η Αντιγόνη; Ίσως αυτό να είναι αλλουνού παπά, ή μάλλον αλλουνού Γαβρόγλου, κοράνιο.
Χ.Μ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-paidomazwma-twn-kommounistosummoritwn#ixzz4a53qMscl