Προσωπικότητα και ατομοκεντρισμός

Η ανατομία της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης είναι μια πολύπλοκη-περίπλοκη διαδικασία. Ένας ψυχικός και διανοητικός λαβύρινθος σκέψεων, απόψεων, αποφάσεων, όπου χρειάζεται ένας «μίτος της Αριάδνης» προκειμένου να βγει στην επιφάνεια η ιδιοσυγκρασία, ο χαρακτήρας, η ποιότητα του κάθε Ανθρώπου. Εμείς οι Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, πιστεύουμε ακράδαντα στην Αξία της Ανθρώπινης ιδιότητας, όταν αυτή κινείται πάνω στα Αιώνια Φυσικά Πρότυπα και όχι στην κίβδηλη θεώρηση της σημερινής μίζερης εποχής. Αυτό σημαίνει ότι βαδίζουμε ενάντια στην κυρίαρχη δομή του σύγχρονου συστήματος. Μια δομή, η οποία -μιλώντας με ψυχολογικούς όρους- έχει ως ουσία και αξιακό πυρήνα τον ατομοκεντρισμό. Ο ατομοκεντρισμός, λοιπόν, είναι η πλήρης διαστροφή και παραποίηση της έννοιας της Προσωπικότητας. Εφόσον διατυπώνουμε ως ακλόνητη Αξία και Αρχή την Ανισότητα, αυτό σημαίνει ότι υπερβαίνουμε την ποσότητα και δεχόμαστε την Ποιότητα. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο οι έννοιες του ατόμου και του Προσώπου διαφοροποιούνται πλήρως, καθώς το άτομο κατανοείται ως μια απλή μονάδα, ή σαν ένας αριθμός υπό την κυριαρχία της ποσότητας. Αντιθέτως, το Πρόσωπο είναι ο Άνθρωπος εκείνος που έχει ξεπεράσει τον στενό σκόπελο της ατομικότητας και έχει διαφοροποιηθεί θετικά διαμέσου της εσωτερικής του ποιότητας. Έχει προικισθεί με την δική του ξεχωριστή φυσιογνωμία, την δική του δυναμική Φύση και μια ακόμη σειρά ενεργητικών και ευεργετικών χαρακτηριστικών, που το ξεχωρίζουν από την μετριότητα των άλλων. Η Αληθινή Ανοδική πορεία του Προσώπου, η οποία δικαιολογεί την Αριστοτέλεια άποψη, για τον Άνθρωπο, αφορά σε κάθε ζωτική, πολιτική, κοινωνική και ηθική διαδικασία που οδηγεί στην ολοκλήρωσή του. Αναγνωρίζοντας, επομένως, ότι η έννοια του Πολέμου, με την ευρύτερη διάσταση της, αποτελεί κάτι Ανώτερο και Σημαντικό από μια «απλή» σύρραξη με όπλα, αναγνωρίζουμε ταυτόχρονα και τις διαδικασίες του Μεγάλου και του Μικρού Ιερού Πολέμου, με το αντίστοιχο εσωτερικό και εξωτερικό περιεχόμενο, όπως τις όρισε ο Ιούλιος Έβολα. Θα ήταν λάθος, λοιπόν, να περιοριστεί η Ιδέα του Πολέμου σε υλιστικά πλαίσια, μιλώντας απλώς για ωμή χρήση βίας και καταστρεπτική δύναμη. Για όσους μπορούν να δουν πίσω από την ομίχλη, και πολύ περισσότερο να ερμηνεύσουν αυτό που βλέπουν, η Τιμή, η Ευσυνειδησία, η συνεχής ανάπτυξη της Εσώτερης Ύπαρξης, η Πίστη στην Ιδέα, το Καθήκον, ο Προσωπικός Κώδικας Ηθικής, η Ιεραρχία, η Τάξη (όταν αυτή είναι ταυτόσημη με τα προαναφερθέντα), η σημαντική ικανότητα να υποτάσσεται το συναισθηματικό-ατομικιστικό στοιχείο της (εκλεπτυσμένης) Προσωπικότητας σε Ανώτερους Στόχους και Διαχρονικές Αρχές, όλα αυτά είναι απαραίτητα στοιχεία της Πολεμικής Ιδέας και συγκεκριμενοποιούν την αξιόλογη και χαοτική διαφορά μεταξύ Προσώπου και ατόμου.

Μιας και αναφερθήκαμε προηγουμένως στο συναισθηματικό στοιχείο και την υπέρβασή του, είναι γεγονός πως η Αποστολή μας είναι δύσβατη και επικίνδυνη, ενώ όταν σ’ αυτή φορτώνονται οι όποιες προσωπικές αναποδιές τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η αντιμετώπιση της κοινωνικής πραγματικότητας έχει αρνητικές επιδράσεις στον εσωτερικό μας κόσμο. Έτσι, αρκετές φορές, η ψυχική μας διάθεση ποικίλει ανάμεσα στην χαρά και την λύπη, την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία, θυμίζοντας την ψυχοσύνθεση ενός αγαπημένου εφηβικού Ήρωα των κόμικς διηγημάτων, του Κόναν του Βάρβαρου, «με τις μεγάλες ευθυμίες και τις βαθιές μελαγχολίες». Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ιερότητα της Αποστολής, η οποία μας ανατέθηκε από την Θεία Πρόνοια, τους Προγόνους και τους Απογόνους της Φυλής μας, είναι σημαντικότερη από την οποιαδήποτε Προσωπική υπόθεση, όσο σημαντική κι αν την θεωρούμε για την ποικίλου χαρακτήρα ανόρθωση του Εαυτού μας, όχι βεβαίως με φτηνό και χυδαίο ατομικιστικό περιεχόμενο. Πιστεύοντας ακράδαντα ως Άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να ρουφούν δημιουργικά την Ζωή σ’ όλους τους τομείς, ακόμη και τους πιο προσωπικούς, ότι τα Πάθη πρέπει να εκπαιδεύονται και όχι να εκμηδενίζονται μας έρχεται στο Νου η ρήση του Νίτσε: «Αξιολογώ έναν άνθρωπο από την ικανότητα να καθυστερεί τις αντιδράσεις του». Όχι ως μια αφοριστική διδαχή, αλλά  σαν μια γενική βασική αρχή εναντίον του άναρχου αυθορμητισμού και εκρηκτικότητας. Η αυθόρμητη ροπή της ανθρώπινης ψυχής πρέπει να κατευθύνεται και όχι να εξαφανίζεται. Η ικανότητα του ελέγχου και της ισορροπίας στην έκφραση του συναισθήματος δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να οδηγήσει στην παράλυση και μηχανοποίηση της Καρδιάς μας, αλλά στην σωστή διαχείρισή της. Το Πάθος, είτε αυτό αφορά αίσθημα ή άλλη πτυχή της ζωής μας, δεν πρέπει επ’ ουδενί να καταπιέζεται οδηγούμενο σε ηθικολογικά (και όχι ηθικά) δεσμά. Αντιθέτως, πρέπει να εκπαιδεύεται καταλλήλως και, ανεξάρτητα από την επιτυχή ή μη ευόδωσή του, να διοχετεύεται στην αξιοποίηση της Ιδέας που Ενστερνιζόμαστε και Υπερασπιζόμαστε. Το να αντισταθούμε στην πολτοποίηση της ιδιοσυγκρασίας μας και την επιχειρούμενη μετατροπή μας σε χειραγωγούμενο πλήθος και καταναλωτών αποτελεί σημαντικό καθήκον.

Για Εμάς τους Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, η Κοσμοθεωρία του Εθνικισμού δεν αποτελεί απλώς το γραπτό υλικό πολλαπλών σελίδων ενός ιδεολογικού βιβλίου, αλλά έχει πρωτίστως Βιοθεωρητικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. Μια Κοσμοθεωρία, έγκριτη στα όσα ενστερνίζεται, βασίζεται όχι στην μηχανική αφήγηση θέσεων, αλλά σε μια ζώσα πραγματικότητα των Ανθρώπων-Φορέων της. Το να λέει κάποιος ότι υποστηρίζει την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι, όντως, δύσκολο. Το να φέρεται, όμως, ή τουλάχιστον να προσπαθεί να φέρεται, ως Χρυσαυγίτης είναι ακόμη πιο δύσκολο, επίπονο, επικίνδυνο. Η έννοια της Ελευθερίας, όπως την αντιλαμβανόμαστε Εμείς, δεν έχει να κάνει ούτε με την ελευθεριότητα, ούτε με την ασυδοσία. Έχει να κάνει τη νοηματοδότηση ενός Νέου Τρόπου Ζωής πλήρως αντιθέτου με τα σημερινά επιβεβλημένα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς. Πιστεύουμε ότι η Ελευθερία, για να έχει υπαρκτό, θετικό, αναζωογονητικό νόημα, πρέπει να συνδέεται με την εύρυθμη λειτουργία της Φύσης. Να εκδηλώνει την δύναμη ενεργοποίησης των καλύτερων δεδομένων της Ψυχής, επιδιώκοντας την προσωπική ολοκλήρωση και τελειοποίηση, διαμέσου ενός αναλόγου Πολιτικού-Κοινωνικού συστήματος ή επειδή αυτό δεν συμβαίνει στον κυρίαρχο κόσμο της μεταπολίτευσης, διαμέσου ενός ιδεολογικοπολιτικού φορέα με παρόμοιες αντιλήψεις, όπου οι διδαχές του δεν θα είναι απάτη, ανεντιμότητα και φλύαρη «παπαγαλία». Αντιθέτως, θα αποτελούν το «φροντιστήριο» για την επιτυχημένη είσοδο σ’ ένα Νέο Τρόπο Ζωής, με Κυρίαρχες Αξίες και Αρχές, την Τιμή, την Φιλοπατρία, την Ειλικρίνεια, την Αξιοπρέπεια, την Αλληλεγγύη. Όλα αυτά, φιλτραρισμένα-μπολιασμένα από μια Ανώτερη Συλλογικότητα Ανθρώπων, Ιεραρχημένη κατά τα Αιώνια πρότυπα. Αυτή η Ελευθερία έχει λειτουργικό και οργανικό χαρακτήρα, είναι αδιαχώριστη από μια έμφυτη και αλάνθαστη επιδίωξη, καθώς χαρακτηρίζεται από το κλασσικό ρητό «Να είσαι ο εαυτός σου». Ένας Εαυτός ποιοτικά διαφοροποιημένος από τον πολτοποιημένο μαζάνθρωπο του σήμερα, φιλελεύθερης ή μαρξιστικής προέλευσης. Εν τούτοις, δεν είμαστε όμηροι των ψευδαισθήσεων, ούτε ωραιοποιούμε καταστάσεις. Παρά τις αλλεπάλληλες αντιφάσεις και την δεδομένη αρνητικότητά της η αντιπολίτευση, επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, γαλούχησε τους Έλληνες με κάθε αρνητική ιδιότητα, την οποία διαθέτει. Ακόμα και η έλευση του μνημονίου δεν έχει ξυπνήσει ολοκληρωτικά τους συμπατριώτες μας, αλλά αποσπασματικά. Θα ήταν, πραγματικά, παραίσθηση και λάθος εκτίμηση της πραγματικότητας αν θεωρούσαμε ότι οι Έλληνες έχουν φτάσει στο σημείο να είναι πνευματικά και πολιτικά ώριμοι, ώστε να αντικρύσουν όλο το μέγεθος του προβλήματος που μαστίζει την Πατρίδα μας, και όχι μόνο. Το καθεστώς της Εθνικής απαξίωσης, της Κοινωνικής εξαθλίωσης και της Ηθικής εκμηδένισης, όλα αυτά τα χρόνια, δημιούργησε «πολίτες» πνευματικά αδιαμόρφωτους, πολιτικά απαίδευτους, έρμαια σε κάθε υποβολή και χειραγώγηση εκ μέρους των φαύλων και των λαοπλάνων. Έτσι, κυριαρχήθηκε η σκέψη τους από ρεύματα απόψεων και θέσεων, υπεύθυνα για το πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά άθλιο περιβάλλον, το οποίο μαστίζει την Ελλάδα. Ανεξάρτητα από την δεδομένη μαρξιστική επικράτηση στον χώρο της μεταπολιτευτικής διανόησης, το υπάρχον σύστημα αποτελεί την επιτομή του αστικού θριάμβου, όχι με την οικονομική έννοια αλλά με την ερμηνεία ενός επιπέδου και ρηχού τρόπου ζωής, που οδηγεί σε κούφιες, παρηκμασμένες και διεφθαρμένες συνειδήσεις. Η υπερνίκηση αυτού ακριβώς του αφύσικου τρόπου ζωής αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσιαστική επιτυχία του τιτάνιου αγώνα μας. Αυτή, όμως, η εμφύσηση της αστικής νοοτροπίας αποτελεί και την «ταφόπλακα» για το καθεστώς της σήψης, της παρακμής, της διαφθοράς. Ο πολιτικά ανίδεος υπήκοος αυτού του ψευδεπίγραφου «Ελληνικού» κράτους δεν έχει κανένα ισχυρό λόγο να υπερασπιστεί αυτό το σύστημα. Η επαφή μαζί του βασίστηκε σε μια σχέση συμφερόντων, σ’ ένα εμπορικό «πρότυπο» προσφοράς και ζήτησης, όπου τίποτε άλλο δεν συνδέει γερά «κράτος» και «πολίτη». Σε αυτόν τον τύπο κοινωνίας το να περιμένεις από έναν «υπάλληλο» να θυσιαστεί για την σωτηρία αυτού του καθεστώτος, και ακόμη χειρότερα (και γελοιότερα)  όταν αυτό καθρεφτίζεται στα πρόσωπα του Σαμαρά, του Τζέφρυ, του Βενιζέλου και άλλων παρομοίων, ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο. Αυτό συμβαίνει απλούστατα γιατί η χρόνια θεμελίωση και η μόνη επαρκής αιτία ύπαρξης του καταρρέοντος συστήματος ήταν το στενό συντηρητικό συμφέρον του κάθε ατόμου. Μια κοινωνία, η οποία στερείται κάθε ιδεολογικού υποβάθρου, πνευματικής επικύρωσης και υπερβατικής διάστασης δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης, όταν το γυαλί της επίπλαστης υλικής ευημερίας σπάσει για τα καλά. Κανείς δεν πρόκειται να το υπερασπίσει, ακριβώς γιατί κανείς δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει την ζωή, την ασφάλεια και την ησυχία του για κάτι, το οποίο ποτέ δεν σεβάστηκε Ιδεολογικά, Ηθικά, μεταφυσικά, αλλά συνδέθηκε μαζί του με μια γλοιώδη έννοια ενός «κοινωνικού συμβολαίου».

Όπως γράψαμε και προηγουμένως, αυτή η κοινωνία στερείται κάθε Ιδεολογικού υποβάθρου. Δεν θεωρεί την ύπαρξή της ως τίποτε άλλο παρά ως ένα άθροισμα ατόμων, «ίσων» μεταξύ τους. Μια Κοινωνία με όρους συμβολαίου, της οποίας τα μέλη δεν συνδέονται με τίποτε άλλο παρά με κάποιου είδους «εμπορική συμφωνία», διαπραγματεύσιμη και ανακλητή μονοπλεύρως, ανά πάσα στιγμή. Αυτού του είδους οι πεποιθήσεις οδηγούν σε μια εμπορικού τύπου χρηματιστική κοινωνία, για την οποία κανείς δεν θέλει να θυσιαστεί, υπερασπιζόμενος τα όποια πεπραγμένα της, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή η αφύσικη κοινωνία δεν κάνει να απορρέουν τα δικαιώματα από Καθήκοντα, ενώ επίσης αυτή εθίζει τα μέλη της να σκέπτονται ότι τίποτε (και ιδίως η αποεθνικοποίηση και η διάλυση της Κοινωνίας) δεν είναι χειρότερο από τον ατομικό θάνατο. Μια τέτοια διεστραμμένη κοινωνία είναι καταδικασμένη σε παρακμή και σήψη, διότι κανείς, όπως είπαμε, δεν είναι διατεθειμένος να την υπερασπιστεί θυσιαζόμενος γι’ αυτήν. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι οι εκπρόσωποι του καθεστώτος θα αποδεχθούν μοιρολατρικά την τύχη που τους αξίζει. Θα προσπαθήσουν, επικαλούμενοι την όποια επικοινωνιακή δύναμη προπαγάνδας τούς έχει απομείνει, να επηρεάσουν το Λαϊκό αισθητήριο, χρησιμοποιώντας με εντελώς διαστρεβλωτικό περιεχόμενο, Αξίες και Αρχές όπως Πατρίδα, Λαός, Τάξη, Ασφάλεια, Εργασία. Επικαλούμενοι με βέβηλο και κάλπικο τρόπο τις συγκεκριμένες έννοιες, αυτοί οι ανίεροι τύποι στιγματίζουν κάθε άλλη στάση, που δεν συμβαδίζει με την υπεράσπιση του μεταπολιτευτικού καθεστώτος και των στενών συντηρητικών τους συμφερόντων, ως «ανθέλληνες», «αντιδημοκράτες», «εχθρούς της ελευθερίας», «απάνθρωπους θιασώτες του ολοκληρωτισμού» κλπ. Το νέο «φρούτο» που χρησιμοποιείται κατά κόρον τους τελευταίους μήνες είναι αυτό του «συνταγματικού τόξου», στην προσπάθειά τους να εκβιάσουν πολιτικά, κοινωνικά, ψυχολογικά τους ολοένα και περισσότερους Έλληνες που έλκονται από τον Λόγο και τις Πράξεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Δεν υπάρχει, επομένως, καμία αμφιβολία για την δική μας στάση απέναντι σ’ αυτά τα τερτίπια των ποικιλώνυμων εχθρών μας. Πρέπει να μην παρασυρθούμε από οποιαδήποτε καθεστωτική παγίδα, η  οποία βασίζεται στα έμφυτα στοιχεία της νομιμοφροσύνης και του συναισθηματικού δεσμού με έννοιες όπως Έθνος, Σημαία, Κράτος, τις οποίες σφετερίζονται οι κάπηλοί τους προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία και να εξυπηρετούν τα αντεθνικά και αντιλαϊκά σχέδια των διεθνών τοκογλύφων και της παγκοσμιοποίησης. Συνεπώς είμαστε αντίθετοι σε κάθε πονηρή προσπάθεια υπεράσπισης, επεξήγησης, θετικής ερμηνευτικής προσέγγισης, ακόμη και εξιδανίκευσης, της ισχύουσας μεταπολιτευτικής κατάστασης. Να αρνηθούμε να νομιμοποιήσουμε ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά το ψευτοδημοκρατικό άθλιο τερατούργημα του 1974, το οποίο γεννήθηκε εξαιτίας της Εθνικής τραγωδίας της Κύπρου. Τα «αναθέματα» και οι «κατάρες» των διαφόρων φατριών του συστήματος ρίχνονται εναντίον μας, ακριβώς επειδή -σε πείσμα των μίζερων καιρών- επιμένουμε να θυμόμαστε ποιοι είμαστε, από πού προερχόμαστε και τι σκοπεύουμε. Πολύ περισσότερο, δεν διστάζουμε να ονοματίζουμε τα πράγματα όπως είναι και να παλεύουμε εναντίον της σύγχρονης τυραννίας, αντί να «συμμορφωνόμαστε» με την επικρατούσα παρακμή. Σε μια βαθύτατα ανήθικη και ανίερη εποχή, έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι μένουμε ΠΙΣΤΟΙ στον Όρκο που έχουμε δώσει, και ο οποίος διαφέρει πλήρως από την αστική υπόστασή του. Για Εμάς, ο Όρκος υπερβαίνει τις κατηγορίες του υλιστικού-εκκοσμικευμένου κόσμου, καθώς σε αντίθεση με την τυπική ορκωμοσία των σύγχρονων διαφθαρμένων καπιταλιστικών κρατών, αντιλαμβανόμαστε την ουσία του Όρκου ως την ενσωμάτωση μιας Υψηλής Πνευματικής Αρχής και ενός Κορυφαίου Ψυχικού Μεγαλείου. Ο Όρκος, λοιπόν, έχει νόημα όταν προέρχεται από Αληθινούς Πιστούς και απευθύνεται σε μια Ανώτερη Ιδέα, για την οποία αξίζει να δώσει κανείς ακόμη και την ίδια του την Ζωή. Και αυτή η Ανώτερη ιδέα πρέπει να αποτελεί την εσωτερική εκείνη παρότρυνση που θα μας κάνει να ξεπερνάμε τις οποιεσδήποτε προσωπικές απογοητεύσεις, γνωρίζοντας ότι η ιερότητα του Σκοπού, τον οποίο έχουμε αναλάβει, μας δίνει και τον ουσιαστικότερο λόγο ύπαρξης. Πιστοί στο Ιπποτικό Πνεύμα, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ό,τι αγαπάμε σε προσωπικό επίπεδο, ανεξάρτητα από το αν θα ευοδωθούν θετικά οι προσπάθειες μας ή όχι. Όπως έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης: «Πολεμούμε, γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματό μας. Δεν ξενοδουλεύουμε. Εμείς είμαστε οι αφέντες. Το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας». Αναπτύσσοντας, λοιπόν, μέσα από τις Τάξεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ την Προσωπικότητά μας και ενταφιάζοντας τον ατομοκεντρισμό, γνωρίζουμε ότι θα είμαστε Εκείνοι, που θα σταθούν όρθιοι στους επερχόμενους σωρούς ερειπίων του σάπιου ανθελληνικού συστήματος, έτοιμοι να χτίσουμε την Δική μας Νέα Πολιτεία.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Διαβάστε περισσότερα στο ένατο τεύχος του περιοδικού “Μαίανδρος” που κυκλοφορεί

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/proswpikothta-kai-atomokentrismos#ixzz4a9FL6B1d