Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
H οικονομική κρίση την οποία προκάλεσε η ιδιοτελής και αλόγιστη πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έφερε στην επιφάνεια έναν διχασμό κοινωνικό και ταξικό, ο οποίος λίγο απέχει από το να γίνει εθνικός. Μια τέτοια πρακτική δεν θα μας εξέπληττε, αφού το «διαίρει και βασίλευε» αποτελεί μόνιμη επιλογή του πολιτικαντισμού. Η περίπτωση του περίεργου δυστυχήματος στην Εθνική Οδό, ξύπνησε τα ζηλότυπα κομμουνιστικά αντανακλαστικά πολλών, όχι μόνο λόγω του τύπου του αυτοκινήτου, αλλά και λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του ιδιοκτήτη.
Η επιφανειακή προσέγγιση του θέματος γίνεται εμφανής από το ότι όλοι αποφεύγουν να πουν πως ο ατυχής γονέας ήταν ακραιφνής ΠΑΣΟΚάνθρωπος, ένας «σοσιαλιστής» που εξυπηρετούσε το καπιταλιστικό παιχνίδι (τουλάχιστον) πλημμυρίζοντας την αγορά με κινέζικα προϊόντα, και έχοντας στην άκρη του μικρού του δαχτύλου τις αστυνομικές δυνάμεις που διέλυαν κάθε προσπάθεια διείσδυσης του «αδελφού» εν αριστερά ΚΚΕ. Ο «ταξικός εχθρός» ήταν τελικά… Καπιταλαριστερός.
Οι αναρριχηθέντες μικρομεσαίοι, αφού απεκδύθηκαν την «ρετσινιά» του φτωχού και του χωριάτη «Θύμιου» των δεκαετιών ‘50 και ‘60, έπεσαν με τα μούτρα στην μίμηση της αστικής ταξικής (που ποτέ δεν διέθετε πραγματικά η Ελλάδα) και τώρα δεν βλέπουν την ώρα να επιστρέψουν με κάθε τρόπο στην ευμάρεια που βλέπουν να γλυστρά από τα χέρια τους. Φευ, αδυνατούν να αντιληφθούν πως η κατάστασή τους θα χειροτερεύει και μόνο η δραστική στροφή στην «κατηρραμένη» πραγματική εργασία, στους τόπους καταγωγής τους, θα μπορούσε να τους βοηθήσει να ορθοποδήσουν. Η ανασκάλεψη του ταξικού μίσους, εξυπηρετεί την Αριστερά να πολώσει το κλίμα, για να συγκρατήσει τους θυμωμένους με την τύποις «πρώτη φορά Αριστερά» διακυβέρνηση, και την Δεξιά να εγκλωβίσει τους «νοικοκυραίους», κι ας άνοιξε η ίδια τον δρόμο με τις Ρεπούση, τις συγκυβερνήσεις και την συνένοχη ψήφιση των μνημονίων.
Διόλου τυχαία δεν είναι, στο πλαίσιο αυτό, η αναφορά της ΑΥΓΗΣ στον «ταξικό πόλεμο» του 1940. Αποκαλυπτικότερη όμως είναι η στάση της Δεξιάς. Πάσχουσα από το σύνδρομο του ηττημένου ιδεολογικά, και τις συνέπειες του ευνουχισμού που υπέστη από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, έχει οδηγηθεί σε έναν πρωτοφανή μαζοχισμό. Διαβάζω σε «Δεξιό» άρθρo: «Κάθε αγώνας έχει και ταξικά στοιχεία ωστόσο στην περίπτωση του Ελληνοϊταλικού πολέμου στη Βόρεια Ήπειρο και την Αλβανία αυτό που επικράτησε ήταν το εθνικό στοιχείο, όπου εθνικό όχι αυτό που πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή.
Ήταν η αγάπη για την πατρίδα και η πίστη ότι δεν μπορεί κανείς να περάσει από την Ελλάδα κάνοντας παρέλαση. Αυτό κινητοποίησε χιλιάδες φτωχούς Έλληνες να πάρουν τα όπλα». Η Δεξιά, αφού αποκηρύξει τον ενεργητικό πατριωτισμό του Εθνικισμού, προς χάριν του παθητικού ιδιωτεύοντος και ασφαλούς εθνικοπατριωτισμού, υιοθετεί πως το έπος του 1940, όχι μόνον δεν ήταν έργο ενός Δεξιού (με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του), αλλά ένας ξεσηκωμός «φτωχών», ίσως και… κομμουνιστών. Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε μια αποστροφή στην κατά τα άλλα εύστοχη ανάλυση ενός εκ των ολίγων ομιλούντων, εθνικά σκεπτομένων Αρχιερέων της Εκκλησίας, ο οποίος, με αφορμή την επαίσχυντη απόσυρση των υπογραφών των βουλευτών της ΝΔ από την Ερώτηση για την ανέγερση του Τάματος του Έθνους (υπενθυμίζω πως μόνη η Χρυσή Αυγή έχει δύο φορές ανακινήσει προσφάτως το ζήτημα), αφού μέμφεται ευστόχως τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, για ποικίλες συνένοχες αποφάσεις του κόμματός του, στρέφεται σε αυτόν και του ζητά «να αναλάβετε Υμείς ως Νέα Δημοκρατία, την περαιτέρω προώθησιν του θέματος μέχρι της τελικής ρυθμίσεως του. Να ηγηθείτε μιας σταυροφορίας!».
Ζητά δηλαδή ο καλός ιεράρχης, να ηγηθεί σταυροφορίας ο ηγέτης του κόμματος που ψήφισε και με τα δύο χέρια υπέρ της ανεγέρσεως μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, γυρίζοντας την πατρίδα μας στους σκοτεινούς χρόνους της τουρκοκρατίας που υποστήριξε κάθε ανθελληνικό και αντιπαραδοσιακό νομοθέτημα, και κοροϊδεύει ευθέως τον ελληνικό λαό με την κομματική παρέα του. Είναι ένα από τα δράματα του Ελληνικού Έθνους ότι τούτες τις ώρες βρίσκεται χωρίς σοβαρή πολιτική και πνευματική ηγεσία, αλλά με περιφερόμενους λαδοπόντικες της εξουσίας, εμμίσθους γερμανικών και αμερικανικών παράκεντρων εξουσίας, που συντηρούν τα «μαγαζάκια» τους αν και καταχρεωμένα και πλήρως αντιπαραγωγικά για το Έθνος, ώστε να ταΐζουν τις στρατιές των λοβοτομημένων χειροκροτητών τους.
Τίποτε, όμως, δεν μας απαγορεύει να ξεφύγουμε από αυτήν την δυναμική της αυτοκαταστροφικής Δεξιάς και της διχαστικής Αριστεράς. Η κουλτούρα της ήττας που έχει καλλιεργήσει η ΝΔ καπηλευόμενη την Δεξιά, και ο πεσιμισμός των Εθνικιστών που προθυμοποιούνται θεωρητικώς να πεθάνουν για την Ελλάδα, αλλά είναι απρόθυμοι να αγωνιστούν για να ζήσουν, κάνουν επιτακτική την ανάπτυξη ενός αντίβαρου που θα δράσει πνευματικά και πολιτικά, απέναντι σε ένα σύστημα που αποδεικνύεται αναποτελεσματικό και μπορεί με εύστοχες πιέσεις να καταρρεύσει, ανοίγοντας τον δρόμο για την Εθνική Αναγέννηση. Η προσπάθεια τώρα (και κάθε μέρα) αρχίζει.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ethnikistes-ochi-mazochistes#ixzz4b6WiBvgX