Οι Έλληνες ως «Άνδρες, λευκοί και Ευρωπαίοι»
Εάν η ιστοσελίδα ή η εφημερίδα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είχε δημοσιεύσει άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Άνδρες, λευκοί και Ευρωπαίοι», τότε οι διάφοροι κήρυκες της «πολιτικής ορθότητας» θα έπαιζαν την γνωστή (και μασημένη…) κασέτα του «ρατσισμού», ενώ ο αρμόδιος επί του συγκεκριμένου θέματος εισαγγελέας θα έψαχνε εξονυχιστικά το κείμενο αυτό μήπως και βρει κάτι το ποινικά κολάσιμο. Τι γίνεται, όμως, όταν ένα τέτοιο άρθρο γράφεται από έναν ευυπόληπτο δημοσιογράφο, ο οποίος ανήκει αναμφισβήτητα σ’ αυτό που (έστω και αυθαίρετα) ονομάζεται «συνταγματικό τόξο»;
Παραθέτουμε, λοιπόν, το άρθρο, τον τίτλο του οποίου αναφέραμε νωρίτερα, που υπογράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος στην «Καθημερινή» και λέει τα εξής: «Αυτοί που οικοδόμησαν τον κλασικό ελληνικό πολιτισμό είχαν πολλά ελαττώματα. Πρώτον, ήσαν λευκοί. Δεύτερον, ο πολιτισμός τους θεμελίωσε έναν άλλον πολιτισμό που κληρονόμησε τις συγγενείς διαμαρτίες τους. Το όνομα αυτού Ευρωπαϊκός. Άρα, δεν ήσαν μόνον λευκοί. Ήσαν και Ευρωπαίοι. Το χειρότερο όλων, δε, υπήρξε το φύλο τους. Ήσαν άνδρες. Οι Αχαιοί μπορεί να πολέμησαν δέκα ολόκληρα χρόνια για μία γυναίκα και την τιμή της, ο ρόλος των γυναικών στα ομηρικά έπη μπορεί να είναι κεντρικός –είτε θεές, είτε θνητές– όμως οι απόγονοί τους της κλασικής εποχής τις είχαν αποκλείσει από τη δημοκρατία τους. Στην Αθήνα, τουλάχιστον – και όταν μιλάμε για κλασικό ελληνικό πολιτισμό στην Αθήνα αναφερόμεθα κατεξοχήν. Τον Παρθενώνα άνδρες τον έκτισαν. Την αρχιτεκτονική του και τη γλυπτική του σε άνδρες τη χρωστάμε. Κι αν στο θέατρο οι γυναίκες πρωταγωνιστούν στην κοινωνική ζωή, από άνδρες γράφτηκαν και οι τραγωδίες και οι κωμωδίες. Είναι γνωστή η φράση του Ιππόλυτου του Ευριπίδη που ρωτάει τον Δία γιατί, για να γεννηθεί, πρέπει να περάσει μέσα από το «καταραμένο γένος» των γυναικών.
«Οι αρχαιότεροι νεκροί λευκοί Ευρωπαίοι άνδρες» είναι ο τίτλος του βιβλίου του ελληνιστή Ρόμπερτ Νοξ, ο οποίος υπερασπίζεται τον κλασικό πολιτισμό απέναντι στον πολιτισμικό σχετικισμό της μετανεωτερικής διανόησης πάνω στον οποίο θεμελιώθηκε και το οικοδόμημα των πολυπολιτισμικών κοινωνιών της Δυτικής Ευρώπης. Το ανέπτυξε ο Μάρτιν Μπερνάλ στο βιβλίο του «Η μαύρη Αθηνά» όπου προσπάθησε να απαλλάξει τους Έλληνες από το βάρος της λευκής φυλής, αποδίδοντας και σ’ αυτούς και στον πολιτισμό τους αφροασιατικές καταβολές.
Του απήντησε επαρκώς η Μαίρη Λέφκοβιτς. Το δεύτερο επιχείρημα προέκυψε από τη δυναμική του φεμινιστικού κινήματος. Οι Έλληνες της κλασικής εποχής ήσαν σεξιστές, ο πολιτισμός τους είναι σεξιστικός, άρα δεν έχει θέση σε κοινωνίες που καταδικάζουν τον σεξισμό και υπερασπίζονται την ισότητα των δύο φύλων. Ήταν ένας από τους λόγους που στο προσχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος το 2005 «κόπηκε» το προοίμιο από τον Επιτάφιο του Περικλέους.
Μέχρι τον 20ό αιώνα ο κλασικός πολιτισμός ήταν θεμέλιο της ευρωπαϊκής παιδείας και των ελίτ της. Δεν ισχύει πλέον αυτό. Παράπλευρη απώλεια του πολιτισμικού σχετικισμού και του φεμινισμού. Εκεί που η κλασική παιδεία μάς μάθαινε να σκεφτόμαστε, τώρα απλώς παπαγαλίζουμε διάφορες κοινοτοπίες που διεκδικούν τα δικαιώματα διαφόρων κοινοτήτων, έμφυλων, άφυλων ή χορτοφάγων. Χθες, με την ευκαιρία της Ημέρας της Γυναίκας είχατε υποθέτω κι εσείς την ευκαιρία να απολαύσετε την πρωτοτυπία και τη ζωντάνια της φεμινιστικής σκέψης. «Τα πατριαρχικά πρότυπα επανέρχονται», έκρουσε τον κώδωνα η κ. Δούρου. Θυμάστε τη ναπολεόντεια χειρονομία με την οποία είχε ζητήσει από τους αντιπεριφερειάρχες να βγουν από το δικό της πλάνο στον θρίαμβο της εκλογής της».
Ο Θεοδωρόπουλος δεν είναι «δικός» μας, αλλά φιλελεύθερος. Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να γράψει ένα εξαιρετικό άρθρο το οποίο ξεμπροστιάζει και ξευτιλίζει όλη την μικρόνοη παράνοια της επιβληθείσας «πολιτικής ορθότητας».
Ένα κείμενο, το οποίο τεκμηριώνει τους λόγους οικοδόμησης, επικράτησης και αιωνιοποίησης του Κλασικού Ελληνικού Πολιτισμού και αποδομεί με ένα (αόρατο με την πρώτη ανάγνωση) πικρόχολο χιούμορ όλο το περιεχόμενο της πολύχρονης αρνητικής προπαγάνδας των ακολούθων της παγκοσμιοποίησης για τις απαγορευμένες έννοιες του «Άνδρα», του «Λευκού» και του «Ευρωπαίου», που προς πείσμα των ακόλουθων αυτών χαρακτηρίζουν το ύψος και το ήθος του Πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων.
Από την μεριά μας, εγκρίνουμε, με βαθμό άριστα, τα γραφόμενα του Θεοδωρόπουλου, σ’ ένα κείμενο το οποίο μας αιφνιδίασε κάτι παραπάνω από ευχάριστα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ena-arthro-sthn-kathhmerinh-h-chrush-augh-kai-h-politikh-orthothta#ixzz4bHeOzUoE