Ανέκαθεν η μεταπολιτευτική ζωή του Τόπου διεπόταν από διαφόρων ειδών σκάνδαλα, τα οποία άλλοτε έφταναν σ’ ένα προκαθορισμένο βαθμό αποκαλύψεων, χωρίς όμως ποτέ να την «πληρώνει» ουσιαστικά κάποιος από τους δημιουργούς και διαχειριστές του, είτε έμεναν μόνο σ’ ένα πρωταρχικό στάδιο «αποκαλύψεων». Πριν από μικρό χρονικό διάστημα είχαμε τις γνωστές υποθέσεις με το ταξίδι του Τσίπρα στο Παρίσι και το «πόθεν έσχες» της συζύγου του Μητσοτάκη. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αφού έδωσαν σε γενικές γραμμές τον ορισμό «λασπομαχία» για τα δύο αυτά περιστατικά, εξέφρασαν στην συνέχεια την θλίψη τους για το «κατάντημα της πολιτικής ζωής του τόπου», καθώς και για το «πόσο χαμηλά έπεσε η πολιτική αντιπαράθεση». Οι πιο… τολμηροί, όπως ένας αρθρογράφος του χρεωκοπημένου ΔΟΛ, είπαν ευθέως ότι τέτοιου είδους περιστατικά κάνουν «τους Χρυσαυγίτες να τρίβουν τα χέρια τους», καθώς εμφανίζονται ως οι μόνοι αδιάφθοροι σε ένα σκηνικό «λασπομαχίας».
Γεννάται, όμως, η απορία γιατί χρησιμοποιείται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ο συγκεκριμένος όρος της «λασπομαχίας». Τι υπονοεί στην πραγματικότητα; Η «λάσπη» είναι υλικό κατασκευασμένο, χωρίς ίχνος υπαρκτής πολιτικής ουσίας, καθώς βασίζεται στο ψέμα και την συκοφαντία. Όμως, (και) σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις, οι οποίες μετά την ξαφνική αναλαμπή τους έσβησαν σχεδόν αμέσως μετά από το φως της δημοσιότητας, μπορεί ο οποιοσδήποτε εχέφρων να ανακαλύψει την υπαρκτή πολιτική ουσία. Εκτός κι αν υποστηριχθεί ότι δεν υπάρχει πολιτικό περιεχόμενο σ’ ένα ταξίδι του πρωθυπουργού στο εξωτερικό, το οποίο για άγνωστους λόγους κρατήθηκε κρυφό, καθώς και οι εν κρυπτώ συναντήσεις και συνομιλίες του με μεγαλοτραπεζίτη.
Όπως, επίσης, ότι δεν έχουν πολιτική ουσία οι «μπίζνες» της συζύγου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίες επί τουλάχιστον τέσσερα έτη δεν καταγράφηκαν στο «πόθεν έσχες» του Μητσοτάκη. Αλλά ακόμη και η μεταφορά της οικογένειας του πρωθυπουργού στο ταξίδι της επιστροφής -κάτι το οποίο δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά και δεν διαψεύστηκε- δεν στερείται πολιτικής σημασίας. Και δεν χρειάζεται, φυσικά, να εξηγήσουμε τον λόγο, ειδικά για τους εγχώριους εκπροσώπους της αριστεράς, οι οποίοι χρησιμοποιούν με τον πλέον γενικό και αόριστο τρόπο την έκφραση «ηθικό πλεονέκτημα». Αυτό το οποίο πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι αποτελεί άλλο πράγμα ο τρόπος με τον οποίο τα συστημικά κόμματα του «Συνταγματικού τόξου» χρησιμοποιούν τέτοια στοιχεία «λάσπης» στην μεταξύ τους αντιπαράθεση και άλλο η πολιτική τους ουσία.
Έτσι κι αλλιώς, πότε η πολιτική αντιπαράθεση αυτών των κομμάτων, ακόμα και στην πιο «καθαρή» και «ευπρεπή» μορφή της, όταν δηλαδή δεν συνοδεύεται από σκανδαλολογία, αλλά διεξάγεται επί πολιτικών προγραμμάτων και θέσεων, είναι απαλλαγμένη από δημαγωγία, υπερβολές, ψεύδη, χαρακτηρισμούς και χυδαιότητα; Και πότε τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν είχαν ως βασικό εργαλείο της «ενημέρωσης» που προσφέρουν, την παραπληροφόρηση, την διαστρέβλωση της αλήθειας, τον κιτρινισμό; Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί που εμφανίζονται ως οπαδοί και ακόλουθοι της «καθαρής πολιτικής», «του πολιτικού πολιτισμού» και της «ευπρεπούς επιχειρηματολογίας» δεν εννοούν τίποτα απ’ όσα ισχυρίζονται, καθώς λειτουργούν ως πολιτικοί υαλοκαθαριστήρες ενός διεφθαρμένου, σάπιου και παρακμάζοντος συστήματος.
Προσπαθούν, απλώς, να κρατήσουν την όλη κατάσταση σε μια ισορροπία και πάντοτε ελεγχόμενη. Να μην την αφήσουν να εκτραχυνθεί πλήρως, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση η αποκάλυψη της αλήθειας είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήσει επικίνδυνους τριγμούς στο ετοιμόρροπο οικοδόμημα της ψευτοδημοκρατίας τους. Ας μην λησμονούμε ότι πεδίο αληθινής αντιπαράθεσης ανάμεσα στα κόμματα του «Συνταγματικού τόξου» δεν υφίσταται επί της ουσίας. Η εποχή των αντεθνικών και αντιλαϊκών Μνημονίων «ζόρισε» τις καταστάσεις, «ξεγύμνωσε» τα μέχρι τότε κυρίαρχα πρόσωπα της πολιτικής και ισοπέδωσε και τις ελάχιστες διαφορές που είχαν σε επίπεδο κυβερνητικής διαχείρισης, αφού όλοι κλήθηκαν να κυβερνήσουν και να εφαρμόσουν τα Μνημόνια που άλλοτε κατήγγειλαν. Επομένως, ολοένα και περισσότερο, θα σκανδαλολογούν και θα προσπαθούν, ο καθένας από την δική του μεριά εξυπηρέτησης των στενών συντηρητικών συμφερόντων, να αποκτήσουν «ηθικό πλεονέκτημα» έναντι του αντιπάλου. Και ας είναι όλοι τους βουτηγμένοι μέχρι το κεφάλι στην ίδια βρώμικη και δυσώδη κολυμβήθρα.
Ενώ, λοιπόν, τα συστημικά κόμματα θα αντιμάχονται αναμεταξύ τους σ’ αυτό το επίπεδο, οι «σοβαροί» και «ψύχραιμοι» αναλυτές των εξίσου συστημικών ΜΜΕ θα κάνουν εκκλήσεις για επιστροφή στον «πολιτικό πολιτισμό», για «διαμόρφωση συγκλίσεων», για «κοινή εθνική στάση απέναντι στους δανειστές» και άλλα συναφή. Ο καθένας στο πόστο του και όλοι μαζί για την προστασία μιας δήθεν δημοκρατίας. Ειδάλλως, όπως προειδοποιούν, παραμονεύει στην γωνία «ο φασισμός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» με τα καθαρά χέρια, τα οποία δεν ανακατεύτηκαν ποτέ σε σκάνδαλα. Είναι, επομένως, απολύτως κατανοητό και αναμενόμενο γιατί όχι μόνο δεν αποστρέφουμε την προσοχή μας από τέτοιου είδους αναφορές σε σκάνδαλα, αλλά αντιθέτως προσπαθούμε συνεχώς να καταδείξουμε και να αναδείξουμε την πολιτική τους ουσία. Έχοντας την ευλογία του καθαρού αέρα και των καθαρών χεριών δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ την αποκάλυψη και την καταγγελία των πάσης φύσεως σκανδάλων τους, γνωρίζοντας ότι αυτά συνδέονται με την ψευτοδημοκρατία τους όπως το νύχι με το κρέας. Η καθεστωτική πολιτική, ως μια κατεξοχήν πολύ βρώμικη υπόθεση, πρέπει να απογυμνώνεται και να αποκαλύπτεται στον Ελληνικό Λαό. Αυτό αποτελεί σημαντικό σημείο αναφοράς στον πολιτικό λόγο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και αυτό θα συνεχίσουμε να πράττουμε. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/skandala-kai-dhmokratia#ixzz4bOUm4RVU
