«Η μεγάλη αρχιτεκτονική, η μόνη από όλες τις τέχνες που έχει ως αντικείμενό της το ξένο και που εμπνέει φόβο, το άμεσα εκτεταμένο, την πέτρα, είναι κατά συνέπεια η αυτονόητη πρώιμη τέχνη όλων των πολιτισμών, η πιο μαθηματική από όλες, αυτή που μόνο βήμα προς βήμα εκχωρεί την προτεραιότητα στις ειδικές τέχνες της πόλης, την αγαλματοποιία, τη ζωγραφική, την μουσική σύνθεση μα τα πιο κοσμικά μορφολογικά τους μέσα.»
(Oswald Spengler, Η παρακμή της Δύσης: Η ιδέα του πεπρωμένου και η αρχή της αιτιότητας)
Με ένα σύντομο οδοιπορικό στις περισσότερες γωνιές της Αθήνας -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- παρατηρεί κανείς ότι τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον περιβάλλοντα χώρο είναι μια βιομηχανική-μεικτή αρχιτεκτονική, η έλλειψη πρασίνου, κάποια κατεστραμμένα και εγκαταλειμμένα νεοκλασικά, τα γκράφιτι στους τοίχους και μια αναδυόμενη δυσωδία σε στενά και δρομάκια.
Εν τούτοις, εμβαθύνοντας στα παραπάνω αισθητικά στοιχεία, οδηγούμαστε στην κατανόηση και άλλων φαινομένων που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία και δη στον μικρόκοσμο της πρωτεύουσας. Από ζητήματα τέχνης και πολιτισμού, μέχρι θέματα ψυχολογίας και πολιτικής αγωγής.
Η έλλειψη πρασίνου και η βιομηχανική αισθητική αντικατοπτρίζουν την αποκοπή του ανθρώπου από την φύση, που οδηγεί απαρέγκλιτα στην παρακμή και την εκδήλωση αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Παράλληλα, η απομάκρυνση από το φυσικά ωραίο έχει ως μακροπρόθεσμα αποτελέσματα την εμφάνιση μελαγχολίας, απάθειας ή ακόμη και κατάθλιψης. Παράλληλα καταδεικνύεται ένας αποκλειστικά υλιστικός τρόπος ζωής, όπου τα πάντα είναι αναλώσιμα, υπάρχουν οι νόμοι του χρήματος και της ζήτησης με παράλληλη απουσία του πνεύματος.
Η εγκατάλειψη «περασμένων μεγαλείων» φυσικά και υποδεικνύει την λήθη μεγάλου τμήματος των Ελλήνων για την ιστορία, το παρελθόν αυτής της χώρας και τον κατεξοχήν ελληνικό πολιτισμό. Η αδιαφορία απέναντι στην διαχρονικότητα της κλασικής αισθητικής, τα εγκαταλελειμμένα κτήρια και οι κατεστραμμένοι δρόμοι αποκαλύπτουν την αδιαφορία για το ιδεώδες της ομορφιάς, του μέτρου και της αρμονίας.
Οι ζωγραφισμένοι τοίχοι αποτελούν το σύμβολο της αναρχίας, της έλλειψης τάξης που κυριαρχεί στην τέχνη, με την απουσία μιας ξεκάθαρης τάσης, ενός ρεύματος που να αγγίζει την ψυχή των ανθρώπων, ενώ οι βρώμικες γωνιές φανερώνουν και μια κοινωνία εξίσου βρώμικη και ένοχη, από την ρίψη απορριμμάτων από ακαλλιέργητους ανθρώπους μέχρι τις σύριγγες που αποτελούν τα απομεινάρια των δραστηριοτήτων των τοξικομανών.
Και ενώ στις ιδιωτικές κατοικίες κυριαρχεί η άνεση και η καλαισθησία, οι δημόσιοι χώροι παραμένουν στην εγκατάλειψη φανερώνοντας μια κοινωνία ατομιστική και βαθύτατα διεφθαρμένη, όπου όλοι παραμένουν στον μικρόκοσμό τους αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι αποτελούν κύτταρα της ίδιας κοινωνίας, ικανά για ομαδική αλλά και αυτόνομη σκέψη.
Με απλά λόγια, η αρχιτεκτονική αποτελεί την πρώτη μορφή τέχνης με την οποία καταπιάνεται ο άνθρωπος –γι’ αυτό και εμπεριέχονται πλείστα στοιχεία μαθηματικής επιστήμης-οπότε και σε αυτήν εκδηλώνεται πρωταρχικά η ψυχοσύνθεση αλλά και το πολιτιστικό επίπεδο μιας κοινωνίας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/se-mia-anarchh-kai-ereipwmenh-politeia#ixzz4c8EgU6YE
