Η εκδήλωση τιμής στην μνήμη του εκτελεσθέντος κατασκόπου της Σοβιετικής Ένωσης και ηθικού αυτουργού των σφαγών αμέτρητων Ελλήνων στην σκοτεινή περίοδο 1943-1949, Νίκου Μπελογιάννη, αποδεικνύει ότι η έλλειψη ιστορικής μνήμης, η ασέλγεια στην πραγματικότητα, αλλά και η γελοιότητα με την γραφικότητα, όλα αυτά, χωρίζονται με μία λεπτή κόκκινη γραμμή.
Το μεσημέρι της Δευτέρας είχαμε έναν «συνωστισμό» στην Αμαλιάδα και συγκεκριμένα στο πατρικό σπίτι του Μπελογιάννη. Εκεί, εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κρατώντας ένα κόκκινο γαρύφαλλο, το «σήμα κατατεθέν» του Μπελογιάννη σύμφωνα με την καθιερωμένη μετά την Μεταπολίτευση αριστερή προπαγάνδα, τα συγκεντρωμένα μέλη του ΚΚΕ ούρλιαζαν «ζει, ζει, ο Μπελογιάννης ζει», ενώ την …σοβαρότητα της όλης κατάστασης συμπλήρωσε η παρουσία του Βασίλη Λεβέντη (!), ο οποίος σφράγισε ανεξίτηλα την κωμικοποίηση της όλης εκδήλωσης.
Αφού υπενθυμίσουμε ότι ουδέποτε μέχρι τώρα έχει γίνει μία αναθεώρηση της δίκης εκείνης, που να αναιρεί την καταδικαστική απόφαση σε βάρος του Μπελογιάννη, ας σταθούμε στην σαφή προσπάθεια «αγιοποίησης» ενός «σήριαλ κίλερ» κομμουνιστή δολοφόνου ( ήταν παρών και στον Μελιγαλά τον Σεπτέμβριο του 1944),ο οποίος ήταν, επίσης, σε απίστευτο βαθμό «γλείφτης» του Στάλιν.
Υπάρχει, όμως και μία άλλη προσέγγιση του θέματος, που έχει να κάνει με την σύντροφο και συγκρατούμενη του Μπελογιάννη, Έλλη Παππά, η πολιτική διαθήκη της οποίας όταν δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό της, το 2009, πυροδότησε έντονες συζητήσεις και τριβές, καθώς επέρριπτε την ευθύνη για την εκτέλεση του Μπελογιάννη στον τότε κομματικό ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη.
Δεν άφηνε δε στο απυρόβλητο και συνολικά το ΚΚΕ για το μοντέλο άσκησης της κομματικής εξουσίας που είχε υιοθετήσει, ενώ είχε καταλογίσει σε στελέχη της εποχής εκείνης ύποπτο ρόλο ως προς τη σύλληψη του Μπελογιάννη, ο οποίος είχε αποσταλεί με εντολή του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα (Ιούνιος 1950) προκειμένου να ανασυγκροτήσει τον παράνομο κομματικό μηχανισμό, ο οποίος είχε διαβρωθεί από την Ασφάλεια.
Τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν με την υπόθεση Πλουμπίδη (το «κάζο» της οποίας έστειλε ουσιαστικά τον Μπελογιάννη στο εκτελεστικό απόσπασμα) ενισχύουν τις πεποιθήσεις της Έλλης Παππά (και όχι μόνον) για τον πολύ ύποπτο ρόλο του Ζαχαριάδη στην υπόθεση αυτή. Το «ωραίο» είναι ότι για πολλά χρόνια το ίδιο το ΚΚΕ είχε στο «πυρ το εξώτερον» τον Μπελογιάννη, στα πλαίσια της αποσταλινοποίησης και αποζαχαριαδοποίησης του κόμματος.
Χαρακτηριστικό επί του θέματος είναι το δημοσίευμα της αριστερίστικης εφημερίδας «Λαϊκός Δρόμος», η οποία τον Δεκέμβριο του 1990 έγραφε για την υπόθεση Μπελογιάννη τα εξής: “Γεμάτοι υποκρισία, οι ρεβιζιονιστές χύνουν δάκρυα τώρα για το Μπελογιάννη και γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων τους με άρθρα, «αφηγήσεις» «αποκαλυπτικά ντοκουμέντα», κ.ο.κ. Κι ωστόσο είναι αυτοί οι ίδιοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι απ’ αυτούς, όχι μόνο του «ΚΚΕ εσωτ.» αλλά και του ψευτοΚΚΕ (και μιλούμε εδώ για τα στελέχη του) που ύστερα από την «6η Ολομέλεια» αναθεμάτιζαν τον Μπελογιάννη σα «σεχταριστή» και εκφραστή της πολιτικής του Ζαχαριάδη. Επίσημα, από το 1956 μέχρι σχεδόν την πολιτική αλλαγή του ’74, ο Μπελογιάννης ήταν θαμμένος- κανένας τους δεν έγραφε και δεν έλεγε τίποτα για το Μπελογιάννη και τη θυσία του- τον αγνοούσαν συστηματικά. Μέσα στις οργανώσεις, όμως ,του κινήματος έκαναν ανοιχτές επιθέσεις στον Μπελογιάννη και προσπαθούσαν να τον συκοφαντήσουν με όλα τα μέσα”.
Το όλο σκηνικό συμπληρώνει η (ένοχη) σιωπή της ΝΔ. Μπορεί να μην παρέστη ( όχι φέτος τουλάχιστον. Από του χρόνου βλέπουμε…) ο Μητσοτάκης ή κάποιος άλλος εκπρόσωπος του κόμματος στην εκδήλωση τιμής ενός κατασκόπου, αλλά το γεγονός της απόλυτης σιωπής των (υποτιθέμενων) εκπροσώπων των νικητών της περιόδου 1944-1949 για το πρόσωπο του ισοδυναμεί με μια έμμεση συναίνεση προς τα πεπραγμένα του.
Έτσι κι αλλιώς ,οι πολιτικοί καρπαζοεισπράκτορες της φιλελεύθερης δεξιάς φροντίζουν, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να υπενθυμίζουν πόσο πολύ «τιμούν και σέβονται τους αγώνες της αριστεράς». Ύστερα, ξαμολούν τα διάφορα δήθεν εθνικόφρονα «παπαγαλάκια» και «μαντρόσκυλα» που διαθέτουν για να πείσουν τον κόσμο ότι πρέπει να ψηφιστεί η ΝΔ, προκειμένου να αντιμετωπιστεί «ο κίνδυνος της αριστεράς». Αυτό το παραμύθι πρέπει επιτέλους να τελειώσει. Και θα φροντίσει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ γι’ αυτό!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, συνταξιούχου εκπαιδευτικού
Σημ. ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ.ΝΕΤ: Δημοσιεύεται επ’ ευκαιρία των σημερινών εγκαινίων του «Μουσείου Μπελογιάννη» από τον mister Tsipra
Μια φωτογραφία του… «Αγίου» της αριστεράς Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορούμενών του κατά τη διάρκεια της δίκης τους ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook ο Τσίπρας, λόγω της συμπληρώσεως 63 χρόνων από την ημέρα της εκτελέσεώς του.
Η φωτογραφία συνοδεύεται από την λεζάντα «ζουν σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους» και το εξής μήνυμα: «Νίκος Μπελογιάννης: «Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».
Όμως, ποιος ήτο στην πραγματικότητα ο «Άγιος» της αριστεράς;
Ο Νίκος Μπελογιάννης, εξ’ Αμαλιάδος Ηλείας, ήτο δεύτερος στην ιεραρχία του ΚΚΕ στην Πελοπόννησο, μετά τον γραμματέα Αχιλλέα Μπλάνα και ειδικός απεσταλμένος του Γ.Γ. του ΚΚΕ Γεωργίου Σιάντου στην περιοχή μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Ο Σιάντος δεν είχε ψευδαισθήσεις για την Πελοπόννησο -όπου παραδοσιακά κυριαρχούσαν οι εθνικιστές- κι έδωσε εντολή στους απεσταλμένους του να «στρώσουν τον Μωρηά με κορμιά»!
Και πράγματι, οι απεσταλμένοι του δεν τον απογοήτευσαν. Ούτε ο διαβόητος κακούργος Άρης Βελουχιώτης, ούτε ο Μπελογιάννης!
Συμφώνως, λοιπόν, με τον ιδεολόγο κομμουνιστή Γιάννη Καραμούζη, που μετά τις σφαγές κατάλαβε ότι είχε μπλέξει με στυγνούς εγκληματίες και απαρνήθηκε τον κομμουνισμό, υπεύθυνος για την μεγάλη ανθρωποσφαγή στην Πηγάδα του Μελιγαλά, που διήρκεσε από τις 17 έως τις 20 Σεπτεμβρίου του 1944, δεν ήτο μόνον ο Άρης Βελουχιώτης, αλλά και ο Μπελογιάννης: «Ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν. Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν…» (πηγή: Πατριώτες και προδότες στο Μωρηά», εκδόσεις «Αθηνά», 1950).
Μετά δε τον Μελιγαλά, ο Μπελογιάννης ήτο μεταξύ αυτών που έδωσαν την εντολή για την δεύτερη σε μέγεθος ανθρωποσφαγή στην Μεσσηνία, που έλαβε χώρα στους μαρτυρικούς Γαργαλιάνους (500 νεκροί, μεταξύ των οποίων και στενοί συγγενείς του γράφοντος…).
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-tsipras-o-dolofonos-anhlikwn-mpelogiannhs-kai-o-megalos-stalin#ixzz4cYHj7kRW