Η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Συρία ρίχνει βαριά σκιά στις σχέσεις Μόσχας-Τελ Αβίβ, σχέσεις οι οποίες από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους επί σοβιετικών και μετασοβιετικών κυβερνήσεων παρέμεναν πάντα σε καλό δρόμο.
Ενώ οι σχέσεις του Ισραήλ με τις ΗΠΑ καθορίζονται από την αμερικανοσιωνιστική πολιτική και αποτελούν εγγύηση ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια του ισραηλινού κράτους, οι σχέσεις με την Ρωσία καθορίζονται κυρίως από θέματα εσωτερικής ισραηλινής πολιτικής. Πάνω από το 15% του πληθυσμού του Ισραήλ κατάγεται από την πρώην Σοβιετική Ένωση και αυτοί οι σοβιετικοί Ιουδαίοι έχουν στενότατους πολιτισμικούς και οικονομικούς δεσμούς με τις πρώην πατρίδες τους. Σοβιετικοί Ιουδαίοι κατέχουν σήμερα υψηλά αξιώματα στην ισραηλινή κρατική μηχανή, χαρακτηριστικά αναφέρουμε τον υπουργό Άμυνας Liebermann και τον εκπρόσωπο της Κνεσέτ Edelstein. Οι σοβιετικοί Ιουδαίοι εξακολουθούν να διατηρούν και καλούς δεσμούς με το πολιτικό κατεστημένο της Μόσχας, όμως το τελευταίο διάστημα παρατηρούνται εντάσεις οι οποίες κλιμακώνονται ραγδαία.
Η ρωσική ανάμειξη στην Συρία και γενικότερα στην Μέση Ανατολή έχει άμεσες επιπτώσεις στην ισραηλινή εξωτερική και αμυντική πολιτική. Το Ισραήλ δυσκολεύεται πλέον να βομβαρδίζει θέσεις του συριακού στρατού προασπιζόμενο τους συμμάχους του ισλαμοσυμμορίτες, ήδη έγιναν αυστηρές συστάσεις στον Νετανιάχου, κατά την προ δυο εβδομάδων επίσκεψη του στην Μόσχα, με αφορμή την πρόσφατη ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στην περιοχή Αλ Μπρέιγ της Παλμύρας που έγινε με πρόσχημα την Χεζμπολάχ. Η παρουσία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων λοιπόν στο έδαφος της Συρίας εξελίσσεται σε μια στρατιωτική κατάρα για το Ισραήλ, καθώς η Μόσχα έχει απειλήσει ότι σε περίπτωση επανάληψης του περιστατικού Αλ Μπρέιγ θα κάνει χρήση των αντιαεροπορικών της συστημάτων S-300 και S-400 που έχει αναπτύξει στην ναυτική της βάση της Ταρτούς και στην αεροπορική της βάση Χμεϊμίμ της Λατάκια.
Γίνεται σαφές ότι η ρωσική παρουσία στην Συρία αναγκάζει το Ισραήλ να αυτοπεριοριστεί, εφόσον δεν θέλει να έρθει σε στρατιωτική ρήξη με την Ρωσία, ταυτόχρονα δε υποχρεώνεται να «ανεχθεί» στο έδαφος της Συρίας την ανάπτυξη ιρανικών ενόπλων δυνάμεων (Φρουροί της Επανάστασης) που μάχονται στο πλευρό του Άσαντ κατά των ισλαμοσυμμοριτών και είναι συμμαχικές δυνάμεις της Ρωσίας. Η παρουσία των ιρανικών δυνάμεων στην Συρία, τουτέστιν σε μια χώρα που έχει σύνορα με το Ισραήλ, είναι «κόκκινη γραμμή» για το Τελ Αβίβ η οποία πλέον έχει παραβιαστεί, αφού μετά την ολοκληρωτική επικράτηση του Άσαντ μόνιμες βάσεις των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων στο συριακό έδαφος ουδόλως μπορεί να αποκλειστούν.
Το Ισραήλ εισέρχεται σταδιακά σε μια απαράδεκτη για την αμυντική του πολιτική κατάσταση, μια κατάσταση στην οποία θα πρέπει να επιλέξει είτε την ανοικτή ρήξη με την Ρωσία και το Ιράν ή κατά το κοινώς λεγόμενο να «καθίσει στα αυγά του» και να θερίσει τις θύελλες που το ίδιο έσπειρε στην Μέση Ανατολή (Yinon Plan). Η πλοήγηση στην περιοχή μεταξύ βράχων όπως η Ρωσία και το Ιράν και η εξελισσόμενη μεταβατική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ του Τραμπ αποτελούν ακόμη και για την πολύπειρη ισραηλινή διπλωματία ένα τεράστιο ακανθώδες δίλημμα και δυσεπίλυτο πρόβλημα με ζωτικής σημασίας προεκτάσεις.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/se-poreia-rhjhs-oi-scheseis-rwsias-israhl#ixzz4cbbZvkmq
