Άνθρωπος του Πνεύματος και Ανδρείος Πολεμιστής
Ο Αισχύλος, ένας εκ των σημαντικότερων δραματικών ποιητών της αρχαιότητας, θεωρείται ως ο μεγαλύτερος από όλους τους ομότεχνους του, εξ ου και ο χαρακτηρισμός του ως «Πατέρας της Τραγωδίας». Γεννήθηκε το 525 π.Χ. στην Ελευσίνα, όπου υπήρξε αρχαίο κέντρο των Μυστηρίων, και πέθανε στη Γέλα της Σικελίας το 455 π.Χ. Ήταν γόνος του ευγενούς γαιοκτήμονα Ευφορίωνα, του γένους των Κοδριδών, ο οποίος κατάγονταν από εξέχουσα γενιά ευπατρίδων. Η δράση του, εκτός της ποίησης και του αρχαίου δράματος, είχε επεκταθεί ακόμη στην αρχιτεκτονική, την σκηνοθεσία και την μουσική. Η ευγενική του καταγωγή και η αριστοκρατική του ανατροφή, η δημοκρατική ελευθερία, το θρησκευτικό – μυστικιστικό περιβάλλον της Ελευσίνας και οι μεγάλοι εθνικοί αγώνες των Ελλήνων εναντίον των βαρβάρων, συνετέλεσαν ώστε να διαπλαστεί ο ευσεβής και γενναίος χαρακτήρας του και το υψηλό φρόνημα που τον διέκρινε.
Στα εφηβικά του χρόνια στάθηκε μάρτυρας της πτώσης της τυραννίας και σε όλη του τη ζωή παρακολούθησε την ανάπτυξη της δημοκρατίας. Πέρα από μεγάλος δραματουργός, ποιητής, καινοτόμος φιλόσοφος και μια από τις σπουδαιότερες πνευματικές μορφές των αιώνων, υπήρξε και μεγάλος μαχητής, καθώς ως Αθηναίος πολίτης έλαβε μέρος στους Μηδικούς Πολέμους μαζί με τους αδερφούς του, Κυναίγειρο και Αμεινία. Με προθυμία και αξεπέραστο θάρρος συμμετείχε στους αγώνες κατά των Περσών, όπου στη μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. μεταφέρθηκε λιπόθυμος από τη μάχη, μετρώντας πολλαπλά τραύματα, ενώ συμμετείχε ακόμη στη μάχη της Σαλαμίνας και των Πλαταιών. Ωστόσο, αξιομνημόνευτη παραμένει η στρατιωτική ικανότητα και πολεμική ανδρεία των αδελφών του. Ο Κυναίγειρος, συγκεκριμένα, προκάλεσε τον θαυμασμό όλων, καθώς μετά την πρώτη φάση της μάχης του Μαραθώνα, όταν οι Πέρσες τράπηκαν σε φυγή και κατευθύνονταν στα πλοία τους, θυσιάστηκε πάνω στο πάθος του, προσπαθώντας να κρατήσει ένα περσικό πλοίο με τα χέρια του. Όταν ένας Πέρσης του έκοψε τα χέρια εκείνος προσπάθησε να το κρατήσει με τα δόντια του και τότε τον αποκεφάλισαν, πράξη η οποία οδήγησε τους Αθηναίους στο να τον ανακηρύξουν Ήρωα. Όσον αφορά στον αδερφό του Αμεινία, θεωρήθηκε ο γενναιότερος πολεμιστής στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, καθώς εμβόλισε την περσική ναυαρχίδα και σκότωσε τον Πέρση ναύαρχο.
Οι Αθηναίοι τίμησαν τον Αισχύλο, όπου με την ψήφιση νόμου επιτρεπόταν όποιος ήθελε να συμμετάσχει στον διαγωνισμό με έργα του, με αποτέλεσμα να κερδίζει βραβεία ακόμα και μετά θάνατον, εξασφαλίζοντας έτσι την υστεροφημία του μεγάλου δραματικού ποιητή. Έναν αιώνα αργότερα, στο θέατρο του Διονύσου, στήθηκε χάλκινο άγαλμα του ποιητή, δηλώνοντας την αναγνώριση, την εκτίμηση και τον σεβασμό που έτρεφαν και οι μεταγενέστεροι στο πρόσωπό του.
Η συμμετοχή του στους Περσικούς πολέμους, απηχείται εντόνως στο θεατρικό και ποιητικό στίβο, εστιάζοντας σε αυτή την ιστορική στιγμή της «πόλεως» και ερμηνεύοντας την ιδεολογικά, πολιτικά και φιλοσοφικά. Στο έργο του συμπυκνώνεται η έννοια του δικαίου, καθώς και η πατριωτική συνείδηση του ποιητή ως μαχόμενου πολίτη. Είχε την τύχη να ζήσει σε μια περίοδο που στην Αττική συνέβησαν πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα εξαιρετικής σημασίας. Η δημοκρατική μεταρρύθμιση του Κλεισθένη και αργότερα η μεταρρύθμιση του Εφιάλτη, μέντορα του Περικλή, προσδιόρισαν την ιδεολογία και τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας, κάτι που διαμόρφωσε την αττική τραγωδία, μέσω της οποίας εκφράζονταν οι προβληματισμοί της κοινωνίας που βίωνε την αλλαγή. Από την άλλη, σε στρατιωτικό επίπεδο οι Μηδικοί Πόλεμοι στους οποίους συμμετείχε και οι ηρωικές νίκες των ενωμένων Ελλήνων, δημιούργησαν στον Αισχύλο ένα αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, καθώς επίσης καθιέρωσαν την Αθηναϊκή ηγεμονία. Έτσι λοιπόν, ο μεγάλος αυτός τραγωδός, εξοπλισμένος με πνεύμα και μόρφωση, εμπειρίες και σθένος, όντας τέκνο της εποχής του, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην ιστορία, διαμορφώνοντας την τραγωδία με τις προοδευτικές του καινοτομίες και το μυστηριακό του γνωστικό υπόβαθρο.
Επιπλέον, οι σημαντικές αλλαγές στην Αθήνα και οι εμπειρίες του από την απρόβλεπτη νίκη κατά των Περσών οδήγησαν σε ταχύτατες πολιτικές καινοτομίες, σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν η καθιέρωση της «πόλεως» ως χώρου δράσης και καταξίωσης των πολιτών. Η «πόλις» κατά τον Αισχύλο αποτελούσε το χώρο που απορροφούνταν όλες οι αντιθέσεις της καθημερινότητας, στις οποίες ήταν εκτεθειμένοι οι άνθρωποι. Σε αυτή την αντίληψη οι θεϊκές, οι ανθρώπινες και οι φυσικές δυνάμεις βρίσκονται σε μια διαρκή αντιπαλότητα. Η θέση του Αισχύλου ήταν ότι η «πόλις» αποτελεί το μοναδικό επικοινωνιακό χώρο, μέσα στον οποίο μπορεί να επικρατήσει η τάξη.
Ανήκοντας στην γενιά των Μηδικών Πολέμων, γαλουχημένος με την αρετή της αγάπης προς την πατρίδα και την ελευθερία, θεωρούσε ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του τη συμμετοχή του στη μάχη του Μαραθώνα, στη ναυμαχία του Αρτεμισίου και στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, αποδεικνύοντας πως ένας άνθρωπος που θεωρείται μια από τις πνευματικές κορυφές της ανθρωπότητας, θεωρούσε μεγαλύτερη τιμή το ότι υπήρξε πολεμιστής, παρά ένας ειρηνικός πολίτης. Αυτό είναι ενδεικτικό της διαφορετικής αντίληψης της ζωής και της αξίας που δίνουν στα γεγονότα οι άνθρωποι στο πέρασμα των αιώνων. Αυτή η αξία που έδινε ο Αισχύλος στην πολεμική του δράση στην υπηρεσία της πατρίδας δύναται να εκτιμηθεί στο κείμενο του επιτύμβιου επιγράμματος, που ο ίδιος συνέθεσε και έλεγε: «Το γιο του Ευφορίωνα, τον Αθηναίο Αισχύλο, κρύβει νεκρό το μνήμα αυτό της Γέλας με τα στάρια. Την άξια νιότη του θα ειπεί του Μαραθώνα το άλσος και ο Μήδος ο ακούρευτος, οπού καλά την ξέρει.». Έτσι, μετά από όλη αυτή τη δόξα επέλεξε μια απλή επιγραφή που ανέφερε ότι πολέμησε σαν απλός οπλίτης στη μάχη του Μαραθώνα.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/aischulos-o-korufaios-tragwdos-ths-klasikhs-athhnas-a-meros#ixzz4dAbq5KkW
