Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
“Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες όταν πρέπει να υπερασπιστούν τον εαυτό τους είναι πολύ σκληρές” Ν. Τόσκας, Υποστράτηγος Τ/Θ ε.α., Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Αναπλ. ΥΠΕΣ για θέματα Προστασίας του Πολίτη
Eθνομηδενισμός και εθνοφοβία. Αυτά είναι τα κυρίαρχα ιδεολογικά στηρίγματα της Αριστεράς και της συνένοχης Δεξιάς. Η Αριστερά δεν συνομιλεί με τους πολιτικούς αντιπάλους της, τους σκοτώνει. Η Δεξιά τους φυλακίζει. Για τις συστημικές ύαινες, όλα τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό: την ηγεμονία των κομματικών μαντριών επί του κοπαδιού. Αυτού, που πληρώνει πολιτικάντηδες και τηλεπαρουσιαστές για να του πιπιλίζουν τον νου ότι δικαίως του κόβουν τον μισθό, και χάρη του κάνουν που υπάρχει κι αναπνέει. «Βόηθα με φτωχέ, να μη σου μοιάσω», λέει ο λαός, μα ποιος από τους δυτικόδουλους νεόπλουτους νεοέλληνες, πιστεύει την λαϊκή σοφία;
Για μας τους Έλληνες Εθνικιστές, εμάς, που δεν σκοτώσαμε την Ελλάδα μέσα μας, δεν την κάναμε καν σημαιάκι εις τας εθνικάς επετείους, πνευματικό «αταράξ» που ναρκώνει την συνείδηση, αλλά αίμα που κυλά στις φλέβες μας και καρδιά στα στήθη μας, είναι θανατηφόρος χιμαιρικός αντικατοπτρισμός να πιστεύουμε πως έχουμε άλλο να περιμένουμε από Καπιταλιστές και Μπολσεβίκους, παρά χτυπήματα ευθεία ή πισώπλατα. Εκείνοι, ξέρουμε ποιοι είναι. Το ποιοι είμαστε εμείς, είναι δική μας ευθύνη. Είναι δύσκολο να είσαι Άνδρας σε εποχή που εκθηλύνει τους άνδρες και κάνει τις γυναίκες αρσενικές. Που θρέφει σαν την ζάχαρη το παθογόνο μικρόβιο, την ομφαλοσκοπία και τον εγωκεντρισμό, και κάνει το ατομικό πρόβλημα επίκεντρο του σύμπαντος κόσμου, που σιγοντάρουν στρουθοκαμηλισμός και εξυπναδικισμός.
Είναι δύσκολο να είσαι Άνδρας. Και για να το πιστέψεις και να το δείξεις στους άλλους, παριστάνεις είτε τον «υπεράνω», είτε αυτόν που φωνάζει δυνατότερα από τους άλλους. Υποβιβάζοντάς τους, παρηγοριέσαι για την αδυναμία σου. Κολακεύοντας, σιωπώντας εμπρός στο σφάλμα, αρνούμενος να το παραδεχθείς, σκύβοντας την μέση, ακολουθώντας εκείνους που είναι ερωτευμένοι με τον ήχο της φωνής τους, αλλά αδυνατούν να είναι το ένα που χρειάζεται: Άνδρες.
«Η εξουσία σε κάνει τρελό, και η απόλυτη εξουσία, απολύτως τρελό», λέει στο περίφημο απόφθεγμά τους ο ιδρυτής της Le Monde, Hubert Beuve-Mery. Αυτήν την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας έχουν οι πάσχοντες από την μανία της εξουσίας, σε όλες τις κλίμακες. Ο αγώνας των Εθνικιστών, -και οι περισσότεροι Έλληνες επιμένω ότι είναι Εθνικιστές-, έχει ανάγκη να απαντηθούν τρία σημαντικά ζητήματα. Πρώτον, την ιεραρχία ανάμεσα στα πόδια, τα χέρια, την καρδιά και την κεφαλή. Στρατιώτης χωρίς σκέψη και φιλόσοφος χωρίς σπαθί, οδηγούν τον αγώνα της Πατρίδας στα χέρια δειλών και γελοίων.
Δεύτερον, να αποκαλύψει πως ο «χυδαίος» κατά την αρχαία έννοια της λέξεως, ο απλός και αμόρφωτος κατά το Σύστημα, δηλαδή, είναι απόδειξη πως υπάρχει ακόμη ζωή στο σώμα του Έθνους, ζωή που απαιτεί δικαιοσύνη, γιατί το «χυδαίο» αναγνωρίζει το αυθεντικό, και αμφισβητεί την αναγκαιότητα της αποδοχής μιας κοινωνίας που υποκρίνεται την άμωμη και την προοδευτική, ορίζοντας την πρόοδο ως το δικαίωμα στην πορνεία, την έκτρωση-δολοφονία, την κοιλιοδουλεία και την κολακεία. Το «χυδαίο» είναι αυτό που ανασαίνει την ελιά και την λεμονιά, την θάλασσα και το χώμα, σαν να είναι η πρώτη μέρα της Δημιουργίας. Όταν αυτό το «χυδαίο», ανταμώνει κι ενώνεται με την αερική ψυχή ενός Γιαννόπουλου ή ενός Σικελιανού, αναγεννάται η ράτσα μας και μαζί της η Πατρίδα.
Αυτό το «χυδαίο» εργάζεται άκοπα σαν την φύτρα, για εκείνη την Χρυσή Αυγή που θα σηκώσουμε τα ποτήρια μας με το νάμα της Φυλής μας, στο όνομα Αυτού που θα δώσει να αγωνιστούμε ενάντια σε όσα έκαναν την γη μας, από γη των άφθαρτων αερικών, γη οκνηρών γεροντονέων, που περιμένουν αποσβολωμένοι τον χαμό τους. Χρειάζεται, τέλος, μια σκέψη που θα ξεπερνά τις σέχτες, τις ευαισθησίες, τους θυμούς και τους εγωισμούς. Μια σκέψη πολιτική που θα επικεντρώνεται σε ιδέες δημιουργικές και στόχους πρακτικούς. Η Ελλάδα και η Ευρώπη σαπίζουν από την δημογραφική κατάρρευση, την υποταγή στο δήθεν αναπόφευκτο του τριτοκοσμικού εποικισμού, στο δήθεν αναγκαίο της ξενοκρατίας και της οικονομοκρατίας.
Όσο κι αν αυτός ο λαός μας απογοητεύει με την απάθειά του, οι μάχες, και εννοώ τις απόλυτες και τελικές μάχες, δίνονται για τους θεούς και τις γυναίκες, για τους τάφους των προγόνων και τα λίκνα των παιδιών. Δίνονται για υπάρξεις που την ώρα της μάχης έρχονται μπροστά στα μάτια του πολεμιστή όπως στα μάτια του ποιητή η αγαπημένη μούσα. Δίνονται από εκείνους τους Ευζώνους, εκείνους τους «λίγους καλούς άνδρες» που σηκώνουν το βάρος της ευθύνης, παρακάμπτουν όταν δεν μπορούν να υπερσκελίσουν τα εμπόδια, και, όπως ο Ταγματάρχης Βελισσαρίου στο Μπιζάνι, κάνουν δική τους την Νίκη. Πέτρες και χώμα, δέντρα και κουπιά της Ιστορίας των Ελλήνων είμαστε, και δίνουμε μάχη απέναντι στην λήθη. Και θα την κερδίσουμε.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/orthioi-sta-chronia-ths-arrwstias#ixzz4dkQGBsHD