Το 2017 είναι ένα έτος το οποίο συνδέεται με πολλές επετείους αναφορικά με το Παλαιστινιακό ζήτημα: α) 100 χρόνια συμπληρώνονται από την διακήρυξη Μπαλφούρ, με την οποία οι βρετανοί αποικιοκράτες δήλωσαν ότι «θα έβλεπαν με συμπάθεια» την ίδρυση του εβραϊκού κράτους στα εδάφη της Παλαιστίνης. Κι αυτό, ενώ εξελισσόταν νικηφόρα η εξέγερση των Αράβων κατά των οθωμανών κατακτητών. Τελικά, οι βρετανοί αντικατέστησαν ως κατακτητές τους οθωμανούς, μετατρέποντας την Παλαιστίνη σε αποικία τους και δημιουργώντας τους όρους εκείνους που θα οδηγούσαν αργότερα στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
β) 70 χρόνια από την Νάκμπα, την Παλαιστινιακή καταστροφή, που σήμαινε την βίαιη εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα πατρογονικά τους μέρη και την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από τους εβραίους. γ) 50 χρόνια από την ισραηλινή εισβολή και κατοχή στα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη (την Δυτική Όχθη και τη Γάζα). Από τότε, πάνω από 800.000 Παλαιστίνιοι (δηλαδή, το 20% του συνόλου του παλαιστινιακού λαού και το 40% των ανδρών) έχουν βιώσει την φρικτή εμπειρία της φυλάκισης στα κελιά της ισραηλινής κατοχής. Ανάμεσά τους, περίπου 10.000 γυναίκες από το 1967 μέχρι σήμερα, καθώς και 8.000 παιδιά μόνο στο διάστημα 2000 – 2016.
Τα πιο πρόσφατα στοιχεία, του Φεβρουαρίου του 2017, κάνουν λόγο για 6.800 κρατούμενους σε δεκαεπτά φυλακές, τέσσερα ανακριτικά κέντρα και τέσσερα «κέντρα κράτησης». Μάλιστα, σε αντίθεση με την διεθνή νομοθεσία, όλες οι φυλακές, εκτός από μία, βρίσκονται εντός του κράτους του Ισραήλ, κάτι το οποίο σημαίνει ότι οι φυλακισμένοι δεν μπορούν επισκέψεις από τους οικείους τους. Από τον συνολικό αριθμό των φυλακισμένων 300 είναι παιδιά!
Επιπλέον, 650 Παλαιστίνιοι βρίσκονται υπό το καθεστώς της «διοικητικής κράτησης», είναι δηλαδή φυλακισμένοι χωρίς όμως να τους έχει απαγγελθεί καμία κατηγορία.
Σύμφωνα με την ισραηλινή «δικαιοσύνη» (ενός κράτους που για πολλούς φιλελεύθερους θεωρείται ως «η μοναδική δημοκρατία στην Μέση Ανατολή»…), ένας Παλαιστίνιος κρατούμενος μπορεί να ανακρίνεται χωρίς πρόσβαση σε δικηγόρο επί 60 ημέρες. Αυτή η χρονική περίοδος μπορεί να παρατεθεί για άλλες 75 ημέρες, δεν υπάρχει όμως ανώτατο όριο για την διαδικασία της ανάκρισης. Με απλά λόγια, ένας άνθρωπος μπορεί να ανακρίνεται επ΄αόριστον! Οι ανακρίσεις περιλαμβάνουν και σκληρή, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση, τόσο σωματική όσο και ψυχολογική.
Οι απάνθρωπες μορφές βασανισμού περιλαμβάνουν ξυλοδαρμούς, δέσιμο των φυλακισμένων σε «θέσεις άγχους», ανακρίσεις οι οποίες μπορεί να διαρκέσουν έως και 20 συνεχόμενες ώρες, στερήσεις ύπνου και άλλων βασικών αναγκών, απομόνωση και απειλές για την ζωή της οικογένειας του κρατούμενου. Το «δημοκρατικό», «αντιρατσιστικό» και «ανθρωπιστικό» Ισραήλ υπερασπίζεται, ωστόσο, αυτές τις μεθόδους ανάκρισης ως μέρος της μάχης «ενάντια στην τρομοκρατία». Αν και το 1999 το Ανώτατο Δικαστήριο απαγόρευσε τους βασανισμούς κατά την διάρκεια των ανακρίσεων, φαίνεται ξεκάθαρα ότι στη πράξη η απόφαση αυτή δεν αφορά τους Παλαιστίνιους κρατούμενους…
Θα ήταν «αστείο» να περιμένουμε καταδίκη της ξεκάθαρα ρατσιστικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ, τόσο από διεθνείς υποκριτές τύπου Μουίζνιεκς όσο και από τους ανάλογα φερόμενους εγχώριους «δικαιωματάκηδες», οι οποίοι ανακαλύπτουν «ρατσισμό» στην Χώρα μας εναντίον των λαθρομεταναστών, αλλά τηρούν σιγή… ιχθύος για την συνεχιζόμενη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ, για λόγους που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/kuriarchh-politikh-o-ratsismos-sto-kratos-tou-israhl#ixzz4fMXqAOF8