Ο μεγάλος, Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε υπήρξε, αναμφισβήτητα, μια ξεχωριστή προσωπικότητα του πνεύματος, μα πολύ περισσότερο ένας άνθρωπος με βαθύτατο σεβασμό στις πατροπαράδοτες και αρχέγονες αξίες. Στο πολυποίκιλο και εξαιρετικής σπουδαιότητας έργο του έδωσε ιδιαίτερη έμφαση, μεταξύ άλλων, στην λειτουργία των αξιών αυτών στην ανθρώπινη ζωή και ειδικότερα στο φαινόμενο του υποβιβασμού των ανώτερων αξιών της εποχής του. Ωστόσο, μελετώντας κανείς το έργο του θα αντιληφθεί το πόσο επίκαιρο είναι τελικά το περιεχόμενο του, καθώς και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται και κριτικάρει ο φιλόσοφος τον εκφυλισμό της κοινωνίας και τον εκμαυλισμό των ηθών.
Το απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο του «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα». Τα βιώματα και τα ερεθίσματα που λαμβάνει από τα όσα εκτυλίσσονται γύρω του, γίνονται η αφορμή για να διατυπώσει μια πολύ συγκεκριμένη άποψη για την έννοια του «κράτους» και την μορφή που δίνουν σε αυτό οι «έχοντες την εξουσία». Πρόκειται για την περιγραφή μιας κατάστασης που πραγματοποιείται σε μια πολύ διαφορετική χωροχρονική στιγμή, αλλά σίγουρα αποτελούσε μια εικόνα από το μέλλον….
«Κάντε τόπο για τις μεγάλες ψυχές»
Το κράτος; Τι είναι αυτό; Ε, λοιπόν, τώρα ανοίξτε τα αυτιά σας, γιατί θα σας μιλήσω για τον θάνατο των λαών.
Το κράτος είναι το πιο ψυχρό από όλα τα ψυχρά κτήνη. Ακόμη και το ψέμα του είναι ψυχρό, και αυτό το ψέμα σταλάζει από τα χείλη του: «Εγώ το κράτος, είμαι ο λαός».
Αυτό είναι ψέμα! Ήταν οι δημιουργοί που έφτιαξαν τους λαούς και κρέμασαν πάνω τους την πίστη και την αγάπη: έτσι υπηρέτησαν την ζωή.
Αυτοί, όμως, που στήνουν παγίδες στους πολλούς και τις λένε κράτος είναι οι χαλαστές: κρεμούν ένα σπαθί και εκατοντάδες πόθους πάνω τους.
Εκεί όπου υπάρχει ακόμη λαός, υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν το κράτος, και το μισούν σαν το κακό μάτι και την αμαρτία ενάντια στα έθιμα και στον νόμο.
Σας προσφέρω αυτό το σημάδι: ο κάθε λαός μιλά την δική του γλώσσα του Καλού και του Κακού: ο γείτονας του δεν καταλαβαίνει αυτή την γλώσσα. Επινόησε την γλώσσα αυτή για τον εαυτό του μέσα από τα έθιμα και τους νόμους.
Αλλά το κράτος λέει ψέματα σε όλες τις γλώσσες του Καλού και του Κακού και με το καθετί που λέει, λέει ψέματα και με το καθετί που κάνει, κλέβει.
Το καθετί πάνω του είναι επίπλαστο. Δαγκώνει με κλεμμένα δόντια. Ακόμη και η κοιλιά του είναι ψεύτικη.
Το μπέρδεμα της γλώσσας του Καλού και του Κακού, αυτό το γνώρισμα σας προσφέρω, σαν το σημάδι του κράτους.
Αποκαλώ κράτος εκεί όπου όλοι, καλοί και κακοί, πίνουν δηλητήριο: το κράτος εκεί όπου όλοι αργά αυτοκτονούν και αυτό το λένε ζωή.
Κοιτάξτε μονάχα αυτούς τους παραπανίσιους ανθρώπους! Κλέβουν για λογαριασμό τους τα έργα των εφευρετών και τους θησαυρούς της σοφίας: αποκαλούν την κλοπή τους πολιτισμό και όλα γίνονται αρρώστια και κακομοιριά.
Κοιτάξτε μονάχα όλους αυτούς τους περισσευούμενους ανθρώπους! Είναι όλοι τους άρρωστοι, ξερνούν την χολή τους και αυτό το λένε εφημερίδα. Καταβροχθίζουν ο ένας τον άλλο και δεν μπορούν να χωνέψουν ούτε τον ίδιο τον εαυτό τους.
Κοιτάξτε μονάχα αυτούς τους περισσευούμενους ανθρώπους! Αποκτούν πλούτη και γίνονται φτωχότεροι με αυτά! Ποθούν εξουσία και ιδιαίτερα τον μοχλό της εξουσίας, που είναι το πολύ χρήμα. Αυτοί οι ανίκανοι άνθρωποι!
Κοιτάξτε πως σκαρφαλώνουν αυτοί οι ευλύγιστοι πίθηκοι! Σκαρφαλώνουν ο ένας πάνω στον άλλο και έτσι βουλιάζουν στη λάσπη και στην άβυσσο.
Όλοι τους παλεύουν να φτάσουν τον θρόνο: είναι μια τρέλα που τους κατέχει, λες και η ευτυχία κάθεται ποτέ πάνω σε θρόνο! Συχνά βρωμιάρηδες καθίζουν στον θρόνο, και συχνά ο θρόνος καθίζει πάνω στις βρωμιές το ίδιο!
Η γη έχει ακόμη ελεύθερο τόπο για τις μεγάλες ψυχές. Πολλά μέρη, όπου η μυρωδιά της ήρεμης θάλασσας απλώνεται πάνω τους, είναι ακόμη ελεύθερα για τους μοναχικούς και τα μοναχικά ζευγάρια.
Μια ελεύθερη ζωή εξακολουθεί ακόμη να υπάρχει για τις μεγάλες ψυχές. Στα αλήθεια, αυτός που κατέχει λίγα, πολύ λιγότερο κατέχεται, ας είναι ευλογημένη έτσι τούτη η σεμνή μας φτώχεια!
Μόνο εκεί όπου το κράτος παύει να υπάρχει, μπορεί να αρχίσει ο άνθρωπος που δεν είναι περισσευούμενος: μπορεί να αρχίσει το τραγούδι του απαραίτητου ανθρώπου, η μοναδική και αναντικατάστατη μελωδία.
Εκεί όπου το κράτος παύει, κοιτάξτε εκεί, αδελφοί μου. Δεν τα βλέπετε: το ουράνιο τόξο και τις γέφυρες του Υπεράνθρωπου;
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/nitse-peri-kratous#ixzz4fjJcnX9s