Κάθε ημέρα στην ζωή του ξεχωριστού ανθρώπου είναι μια και μοναδική. Σ’ αυτήν την κάθε ημέρα το αέναο και η στιγμή είναι σιδηροκολλημένα, μπετοναρισμένα, χτισμένα με «τούβλο πατικό». Η ψευδής εντύπωση, η επιτήδεια άποψη, ο φόβος της αμφιβολίας του αύριο μας απομακρύνουν από την ποιητική πράξη της καθημερινής δημιουργικότητας. Σε αντίθεση με το «και αύριο ημέρα είναι», ας σκεφτούμε και κυρίως ας πράξουμε με βάση το «σήμερα πρέπει να κάνω το παν». Σα να μην πρόκειται να υπάρχει αύριο και γι’ αυτό πρέπει να «εξοφλήσουμε» τους «λογαριασμούς» μας με την Ιστορία και την εξέλιξή της.
Ο δρόμος του συνειδητοποιημένου ημεροδρόμου είναι μεν δύσβατος και κακοτράχαλος, γεμάτος οδυνηρές εμπειρίες, αλλά σε σύγκριση με τους «άλλους δρόμους» διατηρεί ένα συγκεκριμένο πλεονέκτημα, καθώς οδηγεί σε μια δεδομένη κατεύθυνση. Αντιθέτως, οι άνετοι και καλοστρωμένοι δρόμοι του απόλυτου τίποτα, μπορεί να είναι γεμάτοι με τα πούπουλα της αδράνειας, ισοδυναμούν όμως με την νωχέλεια του προς σφαγή αμνού, που οδηγείται αδιαμαρτύρητα στον τόπο εξόντωσής του. Γι’ αυτό ακριβώς, εκείνοι οι οποίοι αδράχνουν την κάθε ημέρα ξεχωριστά και φροντίζουν να αφήνουν το δημιουργικό τους στίγμα σε καθημερινή βάση, αφήνουν πίσω τους ισχυρές βιωματικές αναμνήσεις, που είναι ικανές να κάνουν διαχρονική την μνήμη τους σ’ όλους όσοι εμφορούνται αληθινά από την ίδια ημερήσια διαδρομή δημιουργικής πράξης.
Αυτός ο μεγάλος «πρόλογος» αφορά, συν τοις άλλοις, τον Σύντροφο και Φίλο Μαρίνο Χατζηκυριάκο, ο οποίος σαν σήμερα πριν από 12 χρόνια έφυγε εντελώς αναπάντεχα και άδικα από κοντά μας, ύστερα από ένα (ακόμη) άσχημο παιχνίδι της Μοίρας, η οποία φρόντισε να επιβεβαιώσει με τον πλέον βασανιστικό τρόπο τον άγραφο νόμο που λέει ότι «οι καλύτεροι πεθαίνουν νέοι». Για τον Μαρίνο και την ζώσα πορεία του ως Μαχόμενος Εθνικιστής και Χρυσαυγίτης γράφω την Πρωτομαγιά κάθε χρονιάς, οπότε και «έφυγε» από κοντά μας. Από πέρυσι με το κείμενο «Η Ζωή μετά τον Θάνατο» μέχρι φέτος, το μόνο που (μπορεί να) έχει αλλάξει είναι το μέγεθος της πεποίθησης ότι οφείλουμε να ενδυναμώσουμε την ένταση του Αγώνα μας (και) για την δικαίωση των Νεκρών Συναγωνιστών μας στο πέρασμα του Χρόνου.
Τι και ποιον να πρωτοθυμηθώ, άραγε; Τον Δημήτρη (που τον φωνάζαμε χαϊδευτικά «Ντέμιαν»), ο οποίος γνωρίζοντας το πρόβλημα της μεσογειακής αναιμίας που είχε, όχι μόνο θέλησε να γίνει (και έγινε) Συναγωνιστής μας, αντιλαμβανόμενος ότι «τα καύσιμά του» ήταν περιορισμένα, αλλά δεν δίστασε να ματώσει το κεφάλι του υπερασπιζόμενος τα αδέρφια του ύστερα από αποτυχημένη επίθεση παρακρατικών στις 30 Μαΐου 1992;
Τον Ανδρέα, με το βλοσυρό ύφος στις εκδηλώσεις, αλλά με την παντοτινή καρδιά μικρού παιδιού, ο οποίος «έφυγε» κι αυτός εντελώς απρόσμενα; Τον Βασίλη, ο οποίος «χάθηκε» κι αυτός εξαιτίας ενός απρόσμενου ατυχήματος; Τόσοι Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες «μας άφησαν» όλα αυτά τα χρόνια. Άλλους/άλλες τους/τις ήξερα, άλλους/άλλες όχι. Και βεβαίως, η μεγαλύτερη τραγωδία αφορά τον Γιώργο και τον Μάνο, οι οποίοι δολοφονήθηκαν άνανδρα, όχι για κάτι που έκαναν αλλά γι’ αυτό που υποστήριζαν και για το οποίο ζούσαν και δρούσαν.
Η προσωπική γνωριμία με τον Μαρίνο με ωθεί, για μια ακόμη φορά, να αναφερθώ σ’ αυτόν, να Τιμήσω την Μνήμη του, και αντί για «μνημόσυνο» να τον βεβαιώσω (κι αυτόν) ότι τα Αδέρφια του που έμειναν πίσω θα συνεχίζουν απτόητοι τον Αγώνα που έδινε κι αυτός τόσα χρόνια. Πάνω απ’ όλα, θα μου λείψει η Συντροφικότητα στην Υπεράσπιση της Αθάνατης Ιδέας μας. Επίσης, θα μου λείψει το κοινό μας πάθος για την μουσική και για την κοινή αθλητική ομάδα που υποστηρίζαμε. Και βεβαίως, θα μου λείψει αυτό το απερίγραπτο αγνό χαμόγελό του, που όμως είναι αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει το γαλήνιο και καλοσυνάτο πρόσωπο ενός ανάλογου Ανθρώπου.
Έτσι κι αλλιώς, (και) ο Μαρίνος από εκεί ψηλά, μαζί με τα υπόλοιπα αδέρφια μας, μας παρακολουθεί, μας προστατεύει, μας ωθεί να συνεχίζουμε τον Χρυσαυγίτικο Αγώνα μας μέχρι την οριστική επικράτηση των ιδεών μας και την τελική νίκη του Ελληνισμού. Μας υπενθυμίζει κι αυτός ότι κάθε ημέρα στην ζωή μας είναι ξεχωριστή και πρέπει να την χρησιμοποιούμε αποτελεσματικά, λες και πρόκειται να είναι η τελευταία μας. Για να είμαστε σίγουροι ότι αφήνουμε κάτι ουσιαστικό και μεγάλο πίσω μας, το οποίο θα ενεργήσει ευεργετικά ως παρακαταθήκη στους υπόλοιπους Άνδρες και Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ που θα παραλάβουν την σκυτάλη της αιώνιας μάχης με το κακό από εκεί που Εμείς την αφήσαμε. Σύντροφε Μαρίνο θα είσαι πάντοτε ΠΑΡΩΝ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε επίσης: Η Ζωή μετά τον θάνατο
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/eicha-kai-echw-enan-suntrofo#ixzz4fo1GihaW
