Στον αρχαίο κόσμο, οι πρώτες ημέρες του Μαΐου σηματοδοτούσαν την καρποφορία και ανθοφορία της γης, τη γονιμότητα, την αναγέννηση της φύσης, το τέλος του χειμώνα. Γι’ αυτόν τον λόγο τις ημέρες αυτές γίνονταν μεγάλες λατρευτικές τελετές προς τιμής της θεάς Δήμητρας, της Χλόης και του θεού Διονύσου, ενώ υπήρχε και η γιορτή Θαργήλια κατά τον μήνα Θαργηλιών (που κατά το ήμισυ συμπίπτει με τον Μάιο), στην οποία οι συμμετέχοντες έπαιρναν ένα πράσινο κλαδί που μόλις είχε εμφανίσει άνθη, το τύλιγαν σε κυκλικό σχήμα και κρεμούσαν επάνω του σύκα, άρτο και φλασκιά με ελαιόλαδο, μέλι και κρασί. Με αυτά τα δώρα εύχονταν για καλή σοδειά, υγεία και ευφορία. Τα Θαργήλια αφιερούνταν στον Απόλλωνα και θεωρούνταν εορτή εξαγνίσεως και καθαρισμού.
Έχοντας επιβιώσει λοιπόν από τα προχριστιανικά έτη εώς και σήμερα, το έθιμο σήμερα παίρνει τη μορφή κατασκευής ενός στεφανιού από άνθη κάθε Πρωτομαγιά, μια δραστηριότητα στην οποία λαμβάνουν μέρος κυρίως παιδιά και νεαρές κοπέλες – μάλιστα, υπάρχει κι ένας άτυπος συναγωνισμός για το πιο πλούσιο και όμορφο στεφάνι στο χωριό ή τη γειτονιά. Τα στεφάνια κρεμώνται στο εξωτερικό κάθε οικιακής θύρας για να προσκαλέσουν τη δύναμη της φύσης στην οικία και αφαιρούνται την 23η Ιουνίου οπότε και καίγονται. Σε μερικές περιοχές της Ελλάδας συνθέτουν τα στεφάνια αγρότες και προσθέτουν λιγότερο χρωματιστά φυτά στο στεφάνι, όπως στη Σέριφο όπου το στεφάνι περιλαμβάνει κριθάρι, τσουκνίδα και σκόρδο. Στην Αγιάσο της Λέσβου ξεχωριστή θέση έχει το φυτό “δαιμοναριά” στο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ένα φυτό με πλατιά φύλλα και κίτρινα άνθη που θεωρείται πως συμβάλλει στη γονιμοποίηση. Στο Ξηροχώρι της Εύβοιας οι κοπέλες στολίζουν με άνθη και τα πηγάδια. Σε χωριά της Κοζάνης, τα χαράματα της 1ης Μαΐου οι γυναίκες, ντυμένες παραδοσιακά, πηγαίνουν στη φύση, μαζεύουν παπαρούνες τις οποίες τρίβουν στο πρόσωπό τους, στολίζουν τα μαλλιά ή τη μέση του με στεφάνι από χλωρή βρίζα και τέλος χορεύουν παραδοσιακά τραγούδια.
Σε περιοχές όπως το Ζαγόρι Ηπείρου, ο Βόλος, ο Καστανιάς Στυμφαλίας και αλλού, αναβιώνει η λεγόμενη Ανάσταση του Μαγιόπουλου, αλλιώς γνωστή ως το Φουσκοδένδρι ή ο Ζαφείρης: Ένας νεαρός παριστάνει τον νεκρό Διόνυσο σε κάποιον αγρό και κοπέλες τραγουδούν έναν θρήνο για αυτόν, τον “Κορμό”, στολίζοντάς τον με άνθη και πράσινα κλαδιά. Τελικά ο Διόνυσος ανασταίνεται και η ανάστασή του αποτελεί αλληγορία της βλάστησης και της ζωής. Πρόκειται για έθιμα που δεν έχουν υποστεί κάμια φθορά από τις χιλιετίες ούτε κάποια αλλοίωση και για αυτόν τον λόγο η λαογραφική τους αξία είναι μεγάλη.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/paradosiaka-monopatia-oi-prwtes-meres-tou-maiou-sthn-laikh-paradosh#ixzz4fuczXvw9