Θα ήταν αδιανόητο, άστοχο και ασύμβατο με την φυσική ροή και την ανθρώπινη ψυχολογία αν αντιλαμβανόμασταν την Μουσική ως ένα απλό ηχητικό προϊόν, το οποίο έχει ως σκοπό και τελικό αποτέλεσμα απλώς την ακουστική ευχαρίστηση των αυτιών μας. Τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά την δημιουργία της αληθινής Μουσικής και όχι τα υποκατάστατά της, τα οποία παράγονται εξ ολοκλήρου από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τα υψηλότερα νοήματα της Ζωής περιγράφονται τόσο μέσα από την Μουσική όσο και από την ουσιαστική επίκληση σ’ αυτήν. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια ξεκινούν με την επίκληση της Θεάς και της Μούσας. Ο δημιουργός τους, ο Όμηρος, ως δεινός αναλυτής των παθών της ανθρώπινης ψυχής και αλάνθαστος προγνώστης των διακυμάνσεων της διάθεσης τόσο των προσώπων όσο και των συνόλων, αφήνει παρακαταθήκη Αξιών στην Αιωνιότητα. Στα Δημοτικά Τραγούδια της Πατρίδας μας ξεπηδούν, σχεδόν ανά στροφή, το μεταφυσικό, ο μύθος, ο θρύλος, η θεϊκή παρέμβαση, ο κόσμος ο οποίος μπορεί να μην είναι αυτός που θέλουμε, αλλά εντός του βρίσκουμε τις μεγάλες συγκινήσεις της Ζωής με τα μεγαλειώδη αισθήματα και την ανείπωτη ένταση.
Σε ένα σύγχρονο επίπεδο, το HEAVY METAL, ως μια διέξοδος των εσωτερικών αναζητήσεων της σημερινής ανήσυχης και διερευνητικής Λευκής Νεολαίας, παίρνει την σκυτάλη της θεματολογίας των Δημοτικών Τραγουδιών και την εμπλουτίζει με έναν εξώκοσμο γεμάτον βασιλιάδες, πριγκίπισσες, ξωτικά, νάνους, μάγους και μάγισσες, δαίμονες, ημίθεους και φυσικά, ήρωες, ιππότες και πολέμαρχους. Δίχως το άγγιγμα της μεταφυσικής και της θείας πρόνοιας της Φύσης η Μουσική θα έχανε το ουσιαστικό περιεχόμενό της. Ας αντιληφθούμε, λοιπόν, την Μουσική και το εσώτερο μήνυμά της ως μια ψυχική ανάταση και ως μια αντίστοιχη εξύψωση της έννοιας της Τιμής, η οποία τιμή δεν έχει. Σε μια εποχή, μάλιστα, κατά την οποία κυριαρχεί, σε σχεδόν απόλυτο βαθμό, η χυδαιότητα της ρήσης “όλα έχουν την τιμή τους”, συνοδευόμενη από την παράλληλης ηθικής ρήση “τα πάντα είναι χρήμα”. Πόσο κοστολογείται, άραγε, ο Έρωτας, η Φιλία, η Πατρίδα, η Τιμή, η Πίστη, ο Σεβασμός, η Αξιοπρέπεια και άλλες συγγενείς Αξίες της πνευματικής ζωής;
Οι μαρξιστές, όπως ο Τσίπρας, καυχώνται για την αθεΐα τους και για την απέχθειά τους προς την μεταφυσική. Δεν τα αναγνωρίζει η “ταξική πάλη”. Οι φιλελεύθεροι, όπως ο Μητσοτάκης, καμαρώνουν για τον ίδιο ακριβώς λόγο… Δεν συμβαδίζουν με τον “νόμο της προσφοράς και της ζήτησης”, που μετράει τις ανθρώπινες σχέσεις με την μεζούρα της εμπορευματοποίησης. Η νεοφιλελεύθερη σχολή του Σικάγο των Φρίντμαν, Χάγεκ και Μπέκερ αντιλαμβάνεται τις ηθικές αξίες ως κάτι το οποίο δεν μετράει. “Είναι δωρεάν”, επομένως “δεν τις χρειαζόμαστε”. Έχοντας την λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων, βλέπουν ολόκληρο τον κόσμο μόνο ως αγορά και κέρδος. Όμως τα αισθήματα δεν μπορούν να έχουν (την οποιαδήποτε) τιμή. Όταν π.χ. έχεις χάσει κάποιον που αγαπάς, ή όταν έχεις απολέσει την ηθική σου ακεραιότητα, όσα κι αν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις, τίποτα δεν μπορείς να επαναφέρεις, καθώς οι ηθικές αξίες του εσωτερικού μας κόσμου δεν αναγνωρίζουν καμιά ανταλλακτική ερμηνεία. Ο όρος “τιμή” του εμπορίου δεν έχει την παραμικρή σχέση ή σύνδεση με την Τιμή των ηθικών αξιών, η οποία ούτε πωλείται ούτε εξαγοράζεται από εκείνους που έχουν πλήρη γνώση και συνείδηση του περιεχομένου της.
Όλοι όσοι έχουν μια ουσιαστική και μη επιδερμική σχέση με την Μουσική και με το μήνυμα εσωτερικής αναζήτησης και αγαλλίασης που μεταφέρει, μπορούν να αντιληφθούν τον συνδετικό κρίκο που την ενώνει με την έννοια της Τιμής. Είναι αρκετά παρατηρητικοί, ώστε να κατανοήσουν ότι εντός του εαυτού τους καλλιεργείται ο σπόρος μιας τόσο απρόσιτης για τους άλλους υποσυνείδητης κατάστασης. Επί της ουσίας, δεν ασχολούνται αυτοί με την Μουσική, αλλά εκείνη είναι που “παίζει” εντός τους και δημιουργεί ενεργητικά και ευεργετικά. Πολύ περισσότερο, από αποσπασματικές ονειροφαντασίες οικοδομείται μια αστείρευτη έμπνευση, η οποία οδηγεί στην ερμηνεία του μυστικού της Αληθινής Ευτυχίας και καθοδηγεί με ατσάλινο τρόπο τις μεγάλες μεταβολές της Ζωής και της Ιστορίας. Από τα άτομα, αυτή η αόρατη μα τόσο φορτισμένη αίσθηση, εξαπλώνεται στις συλλογικότητες και από εκεί στις κοινωνίες που θέλουν να ζήσουν αληθινά και να δημιουργήσουν πραγματικά. Όσοι, λοιπόν, ακολουθούν την ανόθευτη φύση τους και η αντίληψή τους δεν έχει μολυνθεί από τις συμβάσεις, την ρουτίνα και τις δανεικές σκέψεις, ακούνε καθαρά το μήνυμα του βαθύτερου εαυτού τους και εφαρμόζουν τις προσταγές του, οδηγούμενοι από την πυξίδα της μουσικής αναζήτησης. Υπακούοντας στην φωνή της συνείδησής τους, δεν πρόκειται να μείνουν ακαθοδήγητοι ως προς τον προορισμό τους. Επομένως, ορίζοντας την Μουσική ως την μετάλλαξη της κοσμικής αντίληψης των ανθρώπων για το πραγματικό και το φανταστικό, δοσμένη μέσα από την ηχητική πανδαισία, αντιλαμβανόμαστε τον μελαγχολικά πένθιμο, μα ταυτόχρονα τόσο υπερήφανο, ήχο του ηπειρώτικου κλαρίνου, τον βαρύ μεταλλικό και συνάμα πολεμικό ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας και τα άλλα συναφή μουσικά όργανα ως την μέθοδο για να αφουγκραστούμε την Αλήθεια και την επίλυση των Ατσάλινων Μυστικών της, καθώς και να θωρακίσουμε την διαφύλαξη της Τιμής, τρεφόμενοι ψυχικά από την δική μας Μελωδία της Ευτυχίας! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-melwdia-ths-eutuchias#ixzz4g03PZpCv