Ίσως δεν θα μπορούσε να επιλεχθεί πιο αντιπροσωπευτικός πίνακας από την δημιουργία του Μιχαήλ Άγγελου, ώστε να αναδειχθεί η συμβολή του Θείου στα επιτεύγματα του ανθρώπινου γένους. Ο Θεός εμφύσησε στον άνθρωπο την πνοήν, την έμπνευση και του προσέφερε ψυχή, ορμή και ζωντάνια. Το ίδιο ισχύει και στην τέχνη.
Από τον Όμηρο και τους στίχους της Οδύσσειας «Άνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον…» ως την υπογραφή των Αγιογράφων «δια χειρός…» γίνεται εμφανές ότι ο καλλιτέχνης δεν δημιουργεί μόνος, αλλά λαμβάνει έμπνευση από μια άνωθεν αρχή, λειτουργεί ως το δοχείο της ανώτερης θεϊκής πνοής. Ίσως άλλωστε γι’ αυτό και οι καλλιτέχνες επιμένουν πολλάκις στην μοναξιά, διότι για να ακούσεις τον ήχο των Θεών, είναι απαραίτητη η απόλυτη ηρεμία.
Στην ελληνική παράδοση είναι εμφανής η βαθιά σχέση που συνδέει τα Θεία με την τέχνη, από αρχαιοτάτων χρόνων. Διόνυσος και Απόλλωνας, θεότητες συχνά αντιπαραβαλλόμενες μεταξύ τους εμπνέουν στον άνθρωπο την τέχνη, με την τραγωδία, το πάθος και την έκσταση, όσο και με την αρμονία, το μέτρο και την μουσική. Ομοίως, οι μούσες προστατεύουν τις τέχνες και τα γράμματα, ήτοι την επική ποίηση, την ιστορία, την αυλητική τέχνη, την λυρική και ερωτική ποίηση, την τραγωδία, την μίμηση, την κωμωδία και την αστρονομία.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η τέχνη, στις διάφορες μορφές της, αποτελεί δώρο των θεών για την αυτοπραγμάτωση, την τέρψη και την εξέλιξή τους. Εν τούτοις, φανερώνεται επίσης το γεγονός ότι πραγματική τέχνη δεν μπορεί να εμφανισθεί μεταξύ αλλόφυλων, μεταξύ μιας κοινωνίας διαιρεμένης ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής φυλής, θρησκείας, πολιτισμικών καταβολών και ηθών. Αντιθέτως, η πραγματική και εξαίσια τέχνη αναδύεται μόνο μεταξύ ανθρώπων με κοινές ρίζες-ηθικές, πνευματικές, γενετικές- οι οποίοι πιστεύουν, αγαπούν και λατρεύουν κοινές ανθρώπινες και θεϊκές αξίες και τελούν κοινά έθιμα και παραδόσεις.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/oi-theikes-kataboles-ths-technhs#ixzz4ga0bujBS
