Η περίπτωση της μήνυσης του εθνομηδενιστή Παναγιώτη Δημητρά κατά της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου απασχόλησε και τις στήλες του καθεστωτικού τύπου. Εάν εξαιρέσεις ένα (επιεικώς) φαιδρό κείμενο-σχόλιο υπεράσπισης(!) της δίωξης στην φυλλάδα των συντακτών (που αλλού;), οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι που ασχολήθηκαν με το ζήτημα, αντιτάχθηκαν στην δίωξη αυτή. Μάλιστα, ο Ηλίας Κανέλλης σε κείμενό του στην «Ελευθερία του Τύπου» χρησιμοποιεί την έκφραση «γελοία δίκη», με ό,τι πιθανόν μπορεί να συνεπάγεται αυτό για τον εμπνευστή αυτής της δίωξης…
Πολύ πιο ενδιαφέρον, όμως, έχουν τα όσα γράφει στα «Νέα» ο Μιχάλης Μητσός σε άρθρο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Γελοίο» (δεύτερο κρούσμα Δημητρά…) και συγκεκριμένα προς το τέλος του: «Ο Παναγιώτης Δημητράς ψέγει επίσης, όσους αντέδρασαν στη μήνυσή του, υποστηρίζοντας ότι δεν έδειξαν ανάλογη ευαισθησία όταν παραπέμφθηκαν σε δίκη για τις απόψεις τους ακροδεξιοί ή χρυσαυγίτες. Σε αυτό μπορεί να έχει δίκιο. Θέλει σθένος η υπεράσπιση της αρχής πως «διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Έστω κι αν μάλλον εσφαλμένα αποδίδεται στον Βολταίρο».
Το σκεπτικό του Δημητρά είναι ξεκάθαρο: Γιατί διαμαρτύρεστε που πάει η Τριανταφύλλου στα δικαστήρια, αλλά δεν λέτε τίποτα όταν για τον ίδιο λόγο οδηγούνται οι Χρυσαυγίτες και όλοι όσοι υποστηρίζουν «αντιισλαμικές θέσεις»; Μέσα από τον ανθελληνισμό του ο Δημητράς έχει δίκιο και βγάζει «είδηση». Όταν ο εισαγγελέας κατά του ρατσισμού έκανε προανάκριση για τυχόν ποινική ευθύνη για τα συνθήματα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και «όχι στην λαθρομετανάστευση» κανείς απ’ αυτούς που συμπαραστέκονται τώρα στην Τριανταφύλλου, χαρακτηρίζουν ως «γελοία» την δίωξή της και ανακαλύπτουν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, δεν έβγαλε την παραμικρή φωνή διαμαρτυρίας. Τότε, ήταν γι’ αυτούς όλα φυσιολογικά.
Είναι εμφανές ότι πρωτεύοντα ρόλο παίζει η ιδεολογική ταυτότητα του επίδοξου ποινικά διωκόμενου. Αν είναι «προοδευτικός» και «δικός» τους, τότε έχει δικαίωμα στην έκφραση λόγου. Αν είναι «φασίστας», τότε είναι άξιος της μοίρας του… Όπως λέει η Μυρτώ Λοβέρδου στα «Νέα» «στην ουσία παραπέμπεται σε δίκη η ελευθερία της άποψης, της έκφρασης, η ελευθερία του λόγου. Επιδιώκεται η λογοκρισία με τη δικαστική βούλα. Πόση υποκρισία, αλήθεια, από μια κοινωνία που βρίθει καθημερινά από περιστατικά λεκτικής και όχι μόνο ρατσιστικής βίας;». Στην συνέχεια, μάλιστα, λέει ότι «συνολικά πρόκειται για μια αστεία υπόθεση». (Μετά το «γελοίο» τώρα και το «αστεία», Δημητρά…).
Ενώ ο Κανέλλης, σε άλλο σημείο του ίδιου κειμένου του, γράφει ότι «στις κανονικές δυτικές χώρες αστοχίες που επισημαίνονται κινητοποιούν το αναγνωστικό ενδιαφέρον και τροφοδοτούν τον διάλογο. Μπορεί ο αναγνώστης να διαφωνεί με το πνεύμα του κειμένου, να θεωρεί ρατσιστικές τις απόψεις της. Δικαιούται να την ψέξει. Η διαφωνία καταγράφεται, ο ψόγος επίσης. Αλλά εδώ οι κανόνες της δημόσιας δημοκρατικής συζήτησης δεν ισχύουν. Στη γαλάζια μας χώρα, η διαφωνία πρέπει να παραπέμπεται στην Δικαιοσύνη. Ο συγκεκριμένος μηνυτής, μάλιστα, καλεί την ημέρα της δικασίμου και κόσμο να αποδοκιμάσει την κατηγορουμένη και να διαδηλώσει υπέρ της καταδίκης της».
Χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι παραπάνω στα όσα απίστευτα προηγήθηκαν; Προφανώς και όχι, καθώς η δικτατορία της «πολιτικής ορθότητας» πνίγεται μέσα στον βούρκο των αντιφάσεων που η ίδια παράγει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-triantafullou-h-chrush-augh-kai-h-epilektikh-euaisthhsia-twn-proodeutikwn#ixzz4ga3GiqYQ