Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Όταν τον Αύγουστο του 2015 τα αγαπημένα πιόνια του Σόρος υπέγραφαν και ψήφιζαν το τρίτο Μνημόνιο, έπαιρναν σβάρνα τα διαπλεκόμενα και υπερχρεωμένα μέσα ενημέρωσης, επιχειρώντας απεγνωσμένα να δικαιολογήσουν το έγκλημά τους κατά της Πατρίδος και του Λαού. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός τότε, δήλωνε με έκδηλη περηφάνια πως «ναι μεν υποχρεωθήκαμε σε συμβιβασμό, πετύχαμε όμως να φέρουμε τον άνεμο της αλλαγής στην Ευρώπη του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και της σκληρής λιτότητας».
Μάιος του 2017 και οι ίδιοι αυτοί κράχτες της αλλαγής, του υποτιθέμενου «κόκκινου μετώπου κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εξαθλιώνουν τους Λαούς», πανηγυρίζουν και θριαμβολογούν. Αν δεν παρακολουθούσε κανείς τα κοράκια της καθεστωτικής προπαγάνδας, θα νόμιζε πως η αριστερά πέτυχε κάποια σοβαρή κι αξιομνημόνευτη νίκη κατά του καπιταλισμού. Αμ δε!..
Οι ιδεολογικοί «πολέμιοι» του νεοφιλελευθερισμού δεν βάσταξαν ούτε τα προσχήματα: εορτάζουν -θαρρείς σεληνιασμένοι- την υπερίσχυση ενός τραπεζίτη έναντι της υποψηφίας του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λεπέν! Ποια μεγαλύτερη απόδειξη της εθνικιστικής διαπίστωσης πως φιλελεύθεροι και μαρξιστές συνιστούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος;
Οι θρασείς εκείνοι, αξύριστοι και επιμελώς ατημέλητοι ψευδοδιανοούμενοι που περιέγραφαν με βεβαιότητα την μελλοντική εικόνα τραπεζών που θα προστατεύονται από τανκς για να τις σώσουν από τις στρατιές των θυμάτων τους, άπλωσαν τις σημαίες με τα σφυροδρέπανα και τα ερυθρά αστέρια έξω από τα τραπεζικά καταστήματα. Όχι βεβαίως για να τα κάψουν, όπως με στόμφο διακήρυσσαν κάποτε, αλλά για να διαφυλάξουν την «κοινωνική τους προσφορά». Το νέο δόγμα της αριστεράς διατυμπανίζεται πλέον αναίσχυντα: ο εχθρός δεν είναι οι τράπεζες, δεν είναι ο καπιταλισμός, εχθρός είναι ο Εθνικισμός»!
Για τους Έλληνες το φαινόμενο το οποίο εκδηλώθηκε τόσο έντονα στην Γαλλία ελέω των προεδρικών εκλογών, δεν είναι καινούργιο ούτε πρωτόγνωρο. Το βίωσαν το 2012 και το βιώνουν ακόμη και σήμερα, εξαιτίας της Χρυσής Αυγής. Τραπεζίτες, καναλάρχες, μεγαλοεκδότες συνασπίσθηκαν σε ένα μέτωπο με τα κόμματα της κλεπτοκρατίας, δημιουργώντας το περίφημο «δημοκρατικό» τόξο. Πως θα παρουσίαζαν όμως την ανίερη αυτή συμμαχία ενώπιον των μη προνομιούχων Ελλήνων, εκείνοι οι οποίοι κατέκλεψαν και κατακλέβουν, λεηλάτησαν και λεηλατούν τα δημόσια ταμεία, ξεπούλησαν και ξεπουλούν την δημόσια και εθνική περιουσία;
Τι θα έλεγαν στους εξαγριωμένους πολίτες; Ότι υπερασπίζονται λυσσωδώς τα σκάνδαλα και τις μίζες πολιτικάντηδων, τραπεζιτών, καναλαρχών και μεγαλοεκδοτών; Φυσικά όχι. Για το λόγο αυτό, από το 2012 και μετά όλοι οι ανωτέρω θυμήθηκαν τη «δημοκρατία», μια «δημοκρατία» την οποία είχαν μεγαλοπρεπώς φτύσει στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ο αλησμόνητος ηγέτης της Ορθόδοξης Πίστης του Λαού μας μακαριστός Χριστόδουλος, συγκέντρωνε εκατομμύρια υπογραφών προκειμένου να υποχρεώσει τους «δημοκράτες» να διεξάγουν δημοψήφισμα για το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.
Εξίσου «δημοκρατικά», οι μεγάλοι «δημοκράτες» των καιρών μας απαγορεύουν την προβολή του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής στη κρατική τηλεόραση, σπαταλώντας την ίδια στιγμή χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων για την προβολή δελτίου ειδήσεων στα αραβικά για τους «πρόσφυγες»!
Είναι όμως μονάχα η Χρυσή Αυγή εκείνη η οποία υπόκειται στη ρατσιστική και καταφανώς αντισυνταγματική πρακτική του αντεθνικού Κράτους; Η απάντηση είναι προδήλως αρνητική και είναι προδήλως αρνητική διότι πλειάδα περιστατικών της καθημερινότητας καταδεικνύει πως την ίδια ρατσιστική διάθεση του Καθεστώτος αντιμετωπίζει και η μεγάλη πλειοψηφία του Λαού μας, όλοι εκείνοι τους οποίους το σύστημα έχει εντάξει στη μαζικότερη των κοινωνικών τάξεων, εκείνη των μη προνομιούχων.
Αν επιθυμούσε κάποιος αντικειμενικός ξένος να περιγράψει την κατάσταση στην Ελλάδα θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει την κάτωθι εικόνα, η οποία αντικατοπτρίζει στο μέγιστο βαθμό την κοινωνική πραγματικότητα: Μνημόνια, φόροι, χαράτσια για τους Έλληνες από τη μια πλευρά και από την άλλη προνόμια, ασυδοσία και ατιμωρησία για τους «πρόσφυγες» και για εκείνους που τους έφεραν εδώ: τα κόμματα του «δημοκρατικού» τόξου, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεκδότες και τους καναλάρχες.
Καθίσταται σαφές και τα εν Γαλλία τεκταινόμενα καταδεικνύουν του λόγου το αληθές, πως η Πατρίδα μας αντιμετωπίζεται από διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους υπηρέτες τους ως μια Τράπεζα με σοβαρά προβλήματα. Ο Λαός έχει ακόμα το δικαίωμα της ψήφου, στην πραγματικότητα όμως ο εκλεκτός των ψηφοφόρων δεν είναι παρά ο πολιτικός επίτροπος του αληθινά κυρίαρχου, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον μεγάλο τραπεζίτη, τον αμετακίνητο τοποτηρητή του διεθνούς κεφαλαίου που φέρει τον τίτλο του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος.
Σ’ αυτή την Δημοκρατία των Τραπεζικών και Χρηματοπιστωτικών Οίκων, οι «φασίστες» δεν έχουν καμία θέση, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Το δυστύχημα εντούτοις για τους «δημοκράτες» είναι πως στην κατηγορία των «φασιστών» εντάσσουν όχι μόνο τους Εθνικιστές, αλλά κάθε έναν που τολμά να αμφισβητήσει τις αποφάσεις και τους δογματισμούς τους. Κι όσο η τάξη των μη προνομιούχων θα πληθαίνει, τόσο θα ενισχύεται και η απειλή των «φασιστών».
Μέχρι την στιγμή εκείνη κατά την οποία η σιωπηρή σήμερα πλειοψηφία, τα εκατομμύρια των μη προνομιούχων Ελλήνων, συνειδητοποιήσουν πως σ’ αυτή τη «Δημοκρατία των Τραπεζιτών και των Τοκογλύφων», είμαστε όλοι «φασίστες»!
Για όσους ακόμη δεν κατάλαβαν ή για εκείνους που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και σιωπούν από ενοχή και δειλία, η αλήθεια είναι αμείλικτη: Ο Εθνικισμός δεν είναι απόρροια της οικονομικής κρίσης, είναι η απάντηση των μη προνομιούχων στην στυγνή Τυραννία της Δημοκρατίας του Τόκου!
Ευάγγελος Καρακώστας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-dhmokratia-tou-tokou-kai-oi-fasistes-pou-erchontai#ixzz4gnVPOCwf