Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
“H κάλπικη δημοκρατία τους κυβερνά πολύ άσχημα, αλλά αμύνεται πολύ καλά”, μου έγραψε ένας φίλος, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα των εκλογών στην Γαλλία. Και πράγματι, σε αυτή την φράση θα μπορούσαμε να περικλείσουμε τον σχολιασμό μας για τον αγώνα που δίνουν τα λευκά αιμοσφαίρια της Ευρώπης απέναντι στην μικροβιακή λοίμωξη του καπιταλο-μαρξισμού. Ένας ανεπίσημος συνασπισμός μιας πολυδιασπασμένης πατριωτικής και εθνικιστικής Δεξιάς, έδωσε στην κα Λεπέν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, που θα μπορούσε να είναι καλύτερο, αν δεν είχε μια σχεδόν αυτοκαταστροφική παρουσία στην τηλεμαχία της με τον Μακρόν, και αν ο Μακρόν δεν φορούσε… ακουστικό για να έχει επικοινωνία με το υποβολείο του. Την ίδια μέθοδο είχε χρησιμοποιήσει άλλωστε και η έτερη του τραστ των παγκοσμιοποιητών, Χίλαρυ Κλίντον, μόνο που η αποκάλυψη για το ηχητικό σκονάκι έγινε κάπου 20 μέρες πριν τις εκλογές, και οι αντι-Χίλαρυ είχαν τον χρόνο να το εκμεταλλευτούν.
Όπως και να έχει, 11 εκατ. Γάλλοι εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο ρεύμα της παγκοσμιοποίησης που απειλεί το σύνολο της Ευρώπης. Για ακόμη μια φορά έγινε εμφανής η απουσία μεγάλων ηγετών. Το πολιτικό γονίδιο των Λεπέν απέναντι στον κατασκευασμένο πολιτικό Μακρόν, είναι ίσως μια υπόσχεση για το Αύριο, εάν δεν παρασυρθεί από τις σειρήνες της «μετάλλαξης». Μια παγίδα που την είδαμε να πετυχαίνει τον σκοπό της στην Ιταλία με την περίπτωση Φίνι, οδηγώντας στον κατακερματισμό του μαζικού κινήματος των εθνικιστικών και πατριωτικών δυνάμεων και την πολιτική τους αποδυνάμωση, μέχρι την ανάδυση ακτιβιστικών οργανώσεων όπως η Casa Pound και εν εξελίξει πολιτικών οργανισμών όπως η Λέγκα του Βορρά.
Οι εποχές είναι βεβαίως δύσκολες, αλλά αυτό που δεν χρειάζεται είναι η ανυπομονησία. Ο εχθρός, μεθοδικά και στοχευμένα στήνει το δίχτυ του από το τέλος του δεύτερου ευρωπαϊκού πολέμου κι εδώ. Η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» που βασίλεψαν έκτοτε, έφεραν τα σημερινά διαλυτικά αποτελέσματα, την Κομμουνιστική δικτατορία στην μισή Ευρώπη επί 40 χρόνια, την επιβολή των ΗΠΑ στις αλληλοεξοντωμένες Ευρωπαϊκές δυνάμεις, την παρακμή της Τέχνης και του τρόπου ζωής, την τριτοκοσμική εισβολή. Κάποιοι απελπίζονται με την αργή αντίδραση των λαών.
«Πού είναι η εθνική τους συνείδηση;», αναρωτιούνται, χωρίς να σκέφτονται πως οι ίδιοι είναι η εθνική συνείδηση. Κανείς δεν δικαιούται να απαιτεί να τον σώσουν, όταν ο ίδιος ακολουθεί το ρεύμα του συρμού. Μα και όσοι ενεργούν και πάλι απελπίζονται, ας μην ξεχνούν από ποιο ιστορικό χάος αναδύεται η εθνική συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών και του δικού μας. Ποια εμπόδια αντιμετωπίζει, ποια φίμωση, ποια λασπολογία, ποια διαστρέβλωση, ποια ενοχοποίηση για την ίδια του την ύπαρξη. Αν πρέπει κάτι να μας εκπλήσσει, δεν είναι η ανεπαρκής αντίδραση του οργανισμού των Ευρωπαίων, αλλά το γεγονός ότι παρά τις δεκαετίες της αντιευρωπαϊκής προπαγάνδας, η μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια έχει ακόμη δυνάμεις να αντεπιτεθεί στην πανώλη που εξάπλωσαν οι ποντικοί στα χώματα της Ευρώπης όλο τον περασμένο αιώνα.
Το ότι εκατομμύρια νέοι από την Ρώμη και το Παρίσι ως το Βερολίνο και την Αθήνα, έχουν το θάρρος να ξεδιπλώνουν τις προγονικές τους σημαίες, παρά το ότι γενιές προπαγανδιστών στις κυβερνήσεις, στα Σχολεία και τα ΜΜΕ έχουν εργαστεί μεθοδικά για να καταστρέψουν τις γιορτές μας, και τον φυσικό κύκλο της ζωής μας. Παρά το ότι οι γονείς τους έμαθαν να θάβουν τα πορτοκάλια που παρήγαγαν, για να πάρουν επιδότηση από την Ε.Ε. , να χύνουν το γάλα στους δρόμους όταν δεν τους συμφέρουν οι τιμές των βιομηχανικών καρτέλ, και να κόβουν κομμάτια τα ίδια τους τα παιδιά
στις κοιλιές των μανάδων τους για να «κάνουν καριέρα».
Οι εποχές είναι πράγματι μεταβατικές και κρίσιμες. Γι’ αυτό ακριβώς ας σταματήσουμε να μιλάμε για το «γιατί». Ας μιλήσουμε για το «πώς» αυτή η νοσηρή κατάσταση μπορεί να αποκατασταθεί. Πώς θα αρχίσουμε να τιμούμε πάλι την γη και τους προγόνους μας, τους πολέμους και τους ήρωές μας, όσα μας ενώνουν απέναντι στους δημίους μας που περιμένουν με το δρεπάνι στο χέρι να πάρουν και το τελευταίο κεφάλι Ευρωπαίου χωρίς έλεος, χωρίς Τιμή. Καθένας μπορεί να απαντήσει κάτι. Θα το ακούσουμε. Αρκεί να πάψει να δέχεται μοιρολατρικά τις προφητείες, και να αρχίσει να
ενεργεί.
«Ω Γη μου, σε λυτρώνω αιώνια σήμερα απ’ τον ξένο», ανακράζει από τους Δελφούς ένας Σικελιανός. «Εστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσεται», αντηχούν οι Φαιδριάδες. Καταφύγια θα υπάρχουν όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τα κουβαλούν εντός τους. Και τότε, όλα μπορούν να αλλάξουν.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/foibos-palin-eleusetai#ixzz4h29PJb8u