Επτά χρόνια μετά την έναρξη της μνημονιακής κατοχής της Ελλάδας, η Πατρίδα και ο Λαός δεν βιώνουν απλώς μια στερημένη ζωή μέσα στο μεταπολιτευτικό σύστημα, αλλά πολύ περισσότερο νιώθουν στο πετσί τους την άρση της Εθνικής Κυριαρχίας της Χώρας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την φτωχοποίηση των Ελλήνων. Όλη αυτή την επταετή περίοδο φάνηκε (και συνεχίζει να φαίνεται) και η στενή συνάφεια που υπάρχει στην καταστροφική πορεία της κρίσης, στην κοινωνική διαχείρισή της από τις δυνάμεις του συστήματος και στην πολιτική διαχείριση από τα καθεστωτικά κοινοβουλευτικά κόμματα του «συνταγματικού τόξου».
Οι «αντιμνημονιακοί» του 2010 μπήκαν σε συγκυβέρνηση με τους μνημονιακούς το 2011 και σε νέα συγκυβέρνηση το 2012, για να παραχωρήσουν την θέση τους στους εναπομείναντες «συνεπείς αντιμνημονιακούς», που έφτιαξαν συγκυβέρνηση το 2015, όχι μόνο για να συνεχίσουν την ίδια πολιτική, αλλά και για να την διευρύνουν. Μπορεί να είχαν την ψευδαίσθηση ότι οι εντολείς τους θα τους άφηναν να κάνουν κάποια «μερεμέτια» στην μνημονιακή πολιτική, που θα τους επέτρεπαν να συνεχίσουν αλώβητοι την πορεία τους στην εξουσία, μέσα σ’ ένα εξάμηνο όμως είχαν απαλλαγεί από τις… αυταπάτες τους, ψήφισαν «δαγκωτό» το τρίτο (και χειρότερο, μέχρι στιγμής) Μνημόνιο, συνέχισαν με εφαρμοστικούς νόμους να προσθέτουν καινούργια αντεθνικά και αντιλαϊκά μέτρα στις πλάτες των Ελλήνων, χωρίς βεβαίως να καταργήσουν ούτε ένα από τα μέτρα των δύο προηγούμενων Μνημονίων, ενώ σήμερα είναι έτοιμοι να ψηφίσουν (και πάλι «δαγκωτό») και το τέταρτο Μνημόνιο (με την μορφή της παράτασης του τρίτου), με την -πρωτοφανή στα κοινοβουλευτικά χρονικά – προνομοθέτηση πρόσθετων μέτρων για το 2019 και το 2020 (για το μετέπειτα διάστημα θα φροντίσει η επόμενη μνημονιακή συγκυβέρνηση).
Βεβαίως, αυτή η σκυταλοδρομία των μνημονιακών κυβερνήσεων δεν έγινε πραξικοπηματικά, αλλά «νομιμοποιήθηκε» με την ψήφο του Λαού. Μια ψήφο φορτωμένη με ελπίδες, η οποία ανεξαρτήτως του αν εξέφραζε τον πόθο για ριζική αλλαγή της κατάστασης ή την ελπίδα για μερική βελτίωση της όλης κατάστασης, απεδείχθησαν φρούδες.
Είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την συνειδητοποίηση ότι επί δεκαετίες οι Έλληνες ζούσαν μέσα σε ψευδεπίγραφο τοπίο. Αρκούνταν στην λογική του «δεν βαριέσαι…», ξέχασαν τι θα πει να είσαι πολιτικό ον και (κυρίως) να φέρεσαι ως τέτοιο, εμπιστεύονταν αφελώς(;) τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη, παρασύρονταν από τις σειρήνες μιας ψεύτικης υλικής ευμάρειας, έχτιζαν μικροαστικά όνειρα πάνω στην άμμο αγνοώντας τις καταστροφικές επιπτώσεις των κυμάτων του καπιταλισμού. Όταν, λοιπόν, η κρίση χτύπησε και τα συνεχιζόμενα Μνημόνια έγιναν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας, ήταν αναμενόμενος ο αιφνιδιασμός, ο οποίος δυστυχώς αποπροσανατόλισε, σε πολύ μεγάλο μέρος, την ουσία της άρνησης και της αντίστασης στην κατοχική κατάσταση που διαμορφώθηκε.
Οι Έλληνες Εθνικιστές, οι Άνδρες και οι Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αποτελώντας τους πλέον Συνειδητοποιημένους Πολίτες της Χώρας, έχουν Καθήκον, Υποχρέωση, Χρέος να μην χρησιμοποιούν μεγάλα (όσο και φτηνά) λόγια ούτε κούφια (σε περιεχόμενο) προσκλητήρια, αλλά να πουν σκληρές Εθνικιστικές Αλήθειες, οι οποίες και τους βάζουν επικεφαλής στα Ιστορικά και Αγωνιστικά καθήκοντά τους.
Πρέπει, λοιπόν, να τονίσουμε, για μια ακόμη φορά, ότι το αντεθνικό, αντιλαϊκό και απάνθρωπο καθεστώς της μνημονιακής κατοχής μπορεί και διαιωνίζει την ύπαρξή του, καταδικάζοντας την Πατρίδα στην σκλαβιά και τον Λαό στην φτώχεια, την μιζέρια, την ανεργία, την πείνα, όσο δεν βρίσκει απέναντί του έναν (διαρκώς ευρυνόμενο) αριθμό συμπατριωτών μας, οι οποίοι μεθοδευμένα θα κινούνται για την, σε όλα τα επίπεδα, απελευθέρωση του Έθνους των Ελλήνων.
Για να σπάσει, επιτέλους, ο καταστροφικός κύκλος των Μνημονίων και της αποικιοποίησης της Χώρας, πρέπει πρώτα να σπάσει ο πολιτικός κύκλος του «μεσσιανισμού» που αποδίδεται στους κάθε λογής φορείς του «συνταγματικού τόξου» εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και για να πραγματοποιηθεί επιτυχημένα αυτό, πρέπει επιτέλους η πλέον συνειδητοποιημένη έκφραση της Εθνικής και Λαϊκής Αντίστασης στα εθνοκτόνα σχέδια των Μνημονίων να αποκτήσει θέση ισχύος στο πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποτελεί την μοναδική ελπίδα ουσιαστικής και άμεσης αντεπίθεσης για την επανάκτηση της Εθνικής Κυριαρχίας της Πατρίδας, για την πραγματοποίηση του στόχου μιας Ελλάδας, η οποία θα ανήκει πραγματικά στους Έλληνες. Εάν, λοιπόν, η συνταύτιση και -πολύ περισσότερο- η πρακτική συμπόρευση με το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα αποτελούν μονόδρομο για την σύγχρονη απελευθέρωση της Ελλάδας, θα πρέπει, επίσης, να σκεφτούμε και τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει αυτή η «συνάντηση» με κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που φλέγεται από τον πόθο της Ελευθερίας.
Αν αυτό, το όντως δύσκολο έργο της πολιτικής συστράτευσης των Ελλήνων με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ φαίνεται ως μια ανάβαση στον Όλυμπο, ας αναλογιστούμε ότι καμία κορυφή στον κόσμο δεν έμεινε απάτητη στο πέρασμα του Χρόνου. Έτσι, λοιπόν, κι αυτή η αποστολή κάθε άλλο παρά ακατόρθωτη είναι. Και βεβαίως, έχοντας τόσο την Γενναιότητα του Αχιλλέα όσο και την Εξυπνάδα του Οδυσσέα, ας αντιληφθούμε από νωρίς ότι η δική μας ανάβαση στον Όλυμπο δεν θα γίνει με αρχαιοελληνικά σανδάλια, αλλά με σύγχρονα ορειβατικά παπούτσια, ως ένας «οδηγός» για την ευελιξία της πολιτικής τακτικής μας και του ανάλογου τρόπου προσέγγισης του Ελληνικού Λαού. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-politikh-mas-anabash-ston-olumpo#ixzz4hKiab5ao
