Γράφει ο Ματθαιόπουλος Αρτέμης
Μετά την καθιέρωση της μεταπολίτευσης ως ένα ενιαίο σύστημα πολιτικής, η Ελλάδα διανύει μια νέα περίοδο εσωτερικών ανακατατάξεων που έχουν να κάνουν με την διαμόρφωση μιας νέας πραγματικότητας. Όπως κατά το παρελθόν, αμέσως μετά την ολοκλήρωση μιας εθνικής τραγωδίας το 1974 επιβλήθηκε η σύγχρονη για την εποχή πολιτική ορθότητα της «νέας» δημοκρατίας της Ελλάδας, που είχε ως αποτέλεσμα την καθιέρωση των δικών της «ηθών», έτσι και σήμερα, αμέσως μετά την ολοκλήρωση μιας νέας εθνικής συμφοράς, δηλαδή την υπαγωγή της χώρας στο μνημονιακό καθεστώς, η εξουσία επιχειρεί να αναπροσαρμόσει τα παλιά ήθη και να τα επιβάλλει στην σύγχρονη εκδοχή τους.
Οι ομοιότητες ανάμεσα στο παρελθόν με τη σημερινή, κρίσιμη -ομολογουμένως- κατάσταση είναι τόσες πολλές που σε καμία περίπτωση δε συνιστά μια αλληλουχία από συμπτώσεις και τυχαία γεγονότα. Αντιθέτως, μας αποδεικνύει ότι η σημερινή εξουσία, όχι απαραίτητα η κομματική αλλά γενικότερα το καθεστώς, πορεύεται βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, το οποίο διαχρονικά διακρίνεται από την απομάκρυνση ή εξουδετέρωση των εθνικών-πατριωτικών δυνάμεων, αφού τις αντιλαμβάνεται ως μη ελεγχόμενες και άρα επικίνδυνες για τα συμφέροντα της.
Το 1974 κι έπειτα η πολιτική ορθότητα στηρίχτηκε στην «αποχουντοποίηση» που συντελέστηκε μέσω ανελέητων διώξεων και καταδίκης του εθνικού φρονήματος. Το 2017 η νέα πολιτική ορθότητα στηρίζεται στον κοινωνικό στιγματισμό του φαινομένου της Χρυσής Αυγής, ως συνώνυμου της εγκληματικότητας και του απόλυτου κακού, που επίσης συντελείται με την καταδίκη του εθνικού φρονήματος δια της «βιομηχανίας» δικαστικών διώξεων.
Το παράδειγμα αυτό αποδεικνύει πως η καθιέρωση των πολιτικών δυνάμεων ως τέτοιες στην Ελλάδα δεν έγινε τυχαία, αλλά κατόπιν παραχώρησης πιστοποιητικού φρονημάτων, εφόσον αυτές ικανοποιούν την ως άνω μοναδική προϋπόθεση. Έτσι, ανεξαρτήτως κοινοβουλευτικής δύναμης, αυτές εναλλάσσονται στην εξουσία και την κατάλληλη χρονική στιγμή αντικαθιστούν η μία την άλλη για να διασφαλιστεί η συνέχεια του στρατηγικού σχεδιασμού του καθεστώτος.
Με σημερινούς όρους το παράδειγμα αυτό βρίσκει τέλεια εφαρμογή στην επιχείρηση υποδούλωσης της χώρας με όχημα τα μνημονιακά μέτρα. Το σύστημα (και ο εξωτερικός παράγοντας) ουδόλως ενδιαφέρεται αν τα μέτρα υπογράφονται από κυβερνήσεις της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς ή της Δεξιάς. Το ενδιαφέρει να υπογράφονται και παράλληλα να καταδιώκονται όσοι αντιδρούν σε αυτά. Ο αντιπατριωτισμός, επομένως, και το μίσος απέναντι στον εθνικισμό σήμερα, αν έχει παραλλαγές, έχει γιατί άλλοτε αυτός εκφράζεται από τη ΝΔ, άλλοτε από το ΣΥΡΙΖΑ κι άλλοτε από το ΠΑΣΟΚ ή από οποιοδήποτε άλλο κόμμα, μικρό ή μεγάλο, αλλά οπωσδήποτε εκφράζεται από ολόκληρο το σύστημα.
Αυτές οι λεπτομέρειες μας δείχνουν ότι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες το πολιτικό σκηνικό έχει διαμορφωθεί με όρους καθεστωτικούς, οι οποίοι καταργήθηκαν από την απότομη ενίσχυση της Χρυσής Αυγής και από την ανάδειξη της σε ρυθμιστή των εξελίξεων. Μας δείχνει επίσης ότι η μοναδική δύναμη που μπορεί να απαλλάξει τη χώρα από τα δεσμά της μνημονιακής ή όποιας άλλης κατοχής, είναι αυτή που συνιστά παράγοντα κατάλυσης της διεφθαρμένης εξουσίας και όχι απότοκος της.
Η πολεμική του συστήματος, όπως κι αν αυτή εκφράστηκε ή θα εκφραστεί στο μέλλον, δεν μπορεί παρά να αποτελεί επιβεβαίωση των ως άνω διαπιστώσεων και αφορμή για εντατικοποίηση του αγώνα, που συνιστά μια επανάσταση απέναντι σε ένα κόσμο διεφθαρμένων και ερειπίων.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-ethnikismos-h-politikh-orthothta-kai-h-epanastash-kata-ths-diafthoras#ixzz4hdIWRb5j