Η ημέρα της 19ης Μαΐου είναι μία ημέρα ορόσημο στην νεότερη ιστορία των Ελλήνων, η οποία συνδυάζει μέσα της όλα τα παράδοξα που μπορούν να χωρέσουν σε ένα μόνο ιστορικό περιστατικό. Για κάποιους αποτελεί ημέρα οδύνης και θλίψης, για άλλους ημέρα εορτής, και, τέλος, για κάποιους άλλους ευκαιρία για πολιτικό φλύαρο, με τον οποίο διαιωνίζουν το ψέμα της ελληνοτουρκικής φιλίας.
Οι φετινές επετειακές εκδηλώσεις της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου που οργανώθηκαν από τις κατά τόπους Περιφέρειες και Δήμους είχε ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά. Με μοναδική εξαίρεση την παρουσία των στελεχών και φίλων της Χρυσής Αυγής, που προσέρχονται σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις έχοντας ως μοναδικό κίνητρο την αγνή αγάπη για την Πατρίδα και την διατήρηση της ιστορικής μνήμης, οι λοιποί προσκεκλημένοι ανήκαν φανερά ή κρυφά στις δύο τελευταίες κατηγορίες.
Αρχικά, τα στελέχη και τα μέλη του συγκυβερνώντος κόμματος άλλαξαν τακτική και απέφυγαν να θίξουν -ιδιαίτερα φέτος- τα αγνά πατριωτικά ένστικτα των Ελλήνων. Δεν είναι ότι ξέχασαν ή απέρριψαν τις επιστημονικοφανείς αοριστίες του προκλητικού πρώην υπουργού Παιδείας και κομματικού τους συντρόφου Φίλη, απλά θεώρησαν πως ένα επιπλέον ρήγμα με την κοινωνία, που μόλις πριν λίγες μέρες καταδίκασε σε νέα φτώχεια με το 4ο μνημόνιο, θα ήταν ασύμφορο και θα έθετε σε αμφισβήτηση την παραμονή τους στην εξουσία.
Ως εκ τούτου, η υποχρεωτική παρουσία τους στις επετειακές εκδηλώσεις για την γενοκτονία στον Πόντο συνοδεύτηκε με ιδεολογικές αναφορές στη βάση της εξομοίωσης του θύματος με τον θύτη και στην ανάγκη καταδίκης του εθνικισμού και του ρατσισμού, που οδηγούν σε τέτοια φαινόμενα.
Από την άλλη, τα στελέχη και τα μέλη της φιλελεύθερης δεξιάς, ως γνήσιοι πατριδοκάπηλοι προέβησαν σε μεγαλόστομες δηλώσεις και με καυστικό ύφος αρκέστηκαν στο να υπενθυμίσουν πως οι σχέσεις των δύο χωρών, Ελλάδος και Τουρκίας, δεν μπορούν να τορπιλίζονται εξαιτίας του παρελθόντος και πως μια έντιμη συγγνώμη εκ μέρους της τελευταίας θα δικαιώσει τη θυσία των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που βίωσαν την κεμαλική θηριωδία.
Πουθενά στον κόσμο δεν συναντάται το φαινόμενο της ικεσίας ενός θύματος να ζητάει από τον σφαγέα του μία συγγνώμη για να διαγράψει το παρελθόν και να επαναληφθούν τα ίδια τραγικά λάθη στο μέλλον. Από τις αρχές του περασμένου αιώνα το αιμάτινο ποτάμι που ξεκίνησε από τον Πόντο και την Μ. Ασία, για να περάσει αργότερα στην Πόλη, την Κύπρο και τα Ίμια η ιστορία έχει καταγράψει μόνο σφαγές και εξορίες.
Είναι ντροπή και θέλει πολύ μεγάλο θράσος να επικαλείσαι μία ανύπαρκτη ελληνοτουρκική φιλία μόνο και μόνο για να εξασφαλίσεις την πολιτική σου επιβίωση, όταν μέσω αυτής αμφισβητείται η επιβίωση σου ως έθνος συνολικότερα. Θέλει, όμως, και τόλμη να πράττεις το καθήκον σου και να πορεύεσαι ενάντια σε αυτό το ψεύτικο δόγμα των ημερών που προσβάλλει τη μνήμη των προγόνων σου.
Αυτήν την τόλμη πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή, ο μοναδικός γνήσιος τιμητής των νεκρών του έθνους, το μοναδικό ανάχωμα απέναντι στην τουρκοποίηση (και) της ιστορίας.
Α. Μ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/resital-ellhnotourkikhs-filias-me-fonto-thn-genoktonia-twn-ellhnwn#ixzz4iCovzQ98