Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
“Οι λαοί ζούνε με μύθους, ζουν απάνω σε μύθους, ωσάν απάνω σε ρίζες. Είναι και οι μύθοι ρίζες. Και είναι συχνά ιστορία οι μύθοι, ιστορία μυθοποιημένη”. Έτσι ξεκινά ο πρόλογος στον Ελληνικό Όρθρο (1963) του Θανάση Πετσάλη-Διομήδη (1904-1995), την εξιστόρηση του Όρθρου της Επανάστασης, που έφερε «δι’ ευχών και διά έργων» την ελευθερία της Ελλάδος. Πόσο γεμίζει υπερηφάνεια την καρδιά η σκέψη των Ελλήνων προγόνων που έβαλαν τα στήθη, και τα κεφάλια, και τα χέρια τους απέναντι στον Τούρκο, πουλώντας την ζωή τους ακριβά για να κατακτήσουν ένα μέτρο τόπο ελληνικό, μιας ώρας ελεύθερη ζωή. Πόσο με οργίζει που Έλληνες στο όνομα μπακαλεύονται όσα ελευθέρωσαν εκείνοι! Πόσο με θλίβει η χαώδης ασυνέπεια αυτού του λαού που μέσα σε εκατό χρόνια από τότε που ελευθέρωσε Ήπειρο και Μακεδονία, με ποταμούς αίματος και εκατόμβες θυσιών, επιτρέπει τώρα πρόθυμα και αδιαμαρτύρητα να του αρπάζουν την γη του με την δική του υπογραφή. Πόσο ράθυμος, πόσο παραδομένος στην ξενομανία έγινε ο λαός που ξέκρινε τον Έλληνα από τους βαρβάρους;
Κάθε φορά που ακούω κάποιον ανιστόρητο και συμπλεγματικό συμπατριώτη μας να διαμαρτύρεται πως «δεν θα γίνουμε Ευρωπαίοι», εμείς, οι γεννήτορες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, θυμούμαι «το ευγενέστερο και πλέον υπερήφανο είδος του Έλληνα», καταπώς περιγράφει τον Περικλή Γιαννόπουλο ο Δημήτρης Πικιώνης. «Η ξενομανία είναι χωριατιά. Είναι προστυχιά. Είναι κουταμάρα. Είναι αφιλοτιμία. Είναι αφιλοπατρία. Και είναι ξιπασιά. Και είναι αμάθεια», γράφει ο ωραιότερος των Νέων Ελλήνων. Πόσο υπολογισμένο ήταν το σχέδιο του ξεριζωμού του λαού μας από την γη του, από την υπνοβατική κάθοδό του στην ηθική χαλάρωση και την εκπόρνευση ψυχών και σωμάτων, ως την τωρινή απάθεια των μαζών, ώστε μέσα σε δυο γενιές ο Ελληνας να καταντήσει άπατρις και περιπλανώμενος, ως φοιτητής, δημόσιος υπάλληλος, «δια βίου εκπαιδευόμενος» από το Σύστημα διαχείρισης του νου και της ζωής του, ξεριζωμένος και έρμαιο στους αέρηδες της Ιστορίας, δίχως μια χούφτα χώμα δικό του στο δισάκι του! «Κοσμοπολίτες γίνονται εκείνοι που κουράστηκαν να παλεύουν με τους ανθρώπους κι ευρίσκουν πιο βολικό να ζουν όσο μπορούν πιο ασυλλόγιστα (χωρίς σκοτούρες δηλαδή), γράφει ο Ίων Δραγούμης, στο «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες».
Μετά την Καταστροφή της Σμύρνης, γράφει ο Διομήδης, «Έσβησε η Μεγάλη Ιδέα από τη μια μέρα στην άλλη, η Ιδέα που έθρεφε ως τότε τις γενεές του Νέου Ελληνισμού, έσβησε τραγικά στη Σμύρνη μεσ’στο λυκόφως των φλογών, των καπνών και της στάχτης. Τα παιδιά των Ελλήνων παράδερναν άξαφνα δίχως φάρους, δίχως Πολικό Αστέρα. Τα πήρε κι αυτά τότε ο άνεμος που φυσούσε από τ’ ανοιχτά. Γινήκανε συνθήματα και Σειρήνες ο Κοσμοπολιτισμός, η φυγή, το Ταξίδι. Κ’ ήταν μαζί –παράλληλα και παράταιρα- μια κούραση, της ψυχής κούραση, που καταντούσε σε πολλούς αρρώστεια, αρρώστεια αληθινή. Ήταν η Ανία». Σαν να γράφηκαν χθες οι λέξεις του.
Κούραση και ανία έχει τυλίξει τους Έλληνες σαν το πουκάμισο του Νέσσου τον Ηρακλή και σχίζει και ξεκολλά τις σάρκες τους με πόνο ατελέσφορο που δεν οδηγεί σε καμία λύτρωση. Ο μύθος, αιώνιος κι αθάνατος, είναι αυτός που δίνει την απάντηση και πάντα δικαιώνεται. Φωτιά! Σαν την φωτιά στην οποία έπεσε ο Ηρακλής, για να αποθεωθεί στην αγκαλιά του Ολύμπου, ο μέγιστος των Ηρώων. Φωτιά! Σε τούτο τον κόσμο που ποτίζει δηλητήριο τις σάρκες του Έθνους! «Φωτιά και τσεκούρι» στους συμβιβασμένους, στους προσκυνημένους, στους μωρούς.
Οι φλόγες θα καθαρίσουν τους νεκρούς κορμούς που σήκωσαν η θύελλα κι η καταστροφή. Θα καταλαγιάσει το χώμα μας, κι εκείνα τα παράδοξα της Φύσης, τα περιπλανόμενα σπερματόφυτα, γονιμοποιημένα από την Μνήμη που κουβαλούν, κρατώντας την σφιχτά στην αγκαλιά τους, μες στους στροβίλους της Ιστορίας, θα γίνουν οι σπόροι που θα βλαστήσουν την νέα γενιά. Κι η νιότη θα ξεπροβάλλει εκεί που καμιά λογική των ανθρώπων της ανίας, δεν θα το περιμένει. «Τι Παλάτι θα ηθέλατε; Κλείσετε τα μάτια σας και φαντασθήτε. Έπειτα ανοίξετε τα μάτια σας: Το έχετε εμπρός σας, ωραιότερον του ωραιοτέρου ονείρου. Είναι η ΓΗ ΣΑΣ.» (Π. Γιαννόπουλος, «Ελληνικόν Χρώμα», 1904). «Τότε μόνο γίνεται η ιστορία κοινό κτήμα ενός λαού και ενεργό στοιχείο της ύπαρξής του που κυκλοφορεί σαν αίμα μέσα στις φλέβες του και τροφοδοτεί την ψυχή του, όταν γίνει μύθος ή θρύλος».
Ο μύθος είναι ο «όρθρος Αληθείας» της Φυλής που αναγεννάται. Είναι η Δοξολογία που και καταλήγει στην Θυσία, φως εκ φωτός, σαρξ εκ της σαρκός, το θείο Αίμα. Απάνω στους μύθους, που είναι ιστορία, όπως οι μύθοι που μεταφέρει το σώμα των αγωνιστών της Χρυσής Αυγής, πάνω στις ρίζες που ξεπετούν Λεωνίδες και Παλαιολόγους, Ηλιάκηδες αλλά και Γέροντες, που θα διασταυρώνονται με τον Θάνατο φωνάζοντας «Ζήτω η Χρυσή Αυγή!», έχει ανάγκη να σταθεί ο Ελληνισμός.
Και θα σταθεί, όσο είμαστε Πιστοί σε νόμους που δεν γράφονται σε πλάκες που σπουν, μα σε θελήσεις που είναι πρωταρχικές κι αιώνιες, σε ψυχές που ζητούν την Αλήθεια και την Ελευθερία. Όσο είμαστε πρόθυμοι να πούμε ξανά το «και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Από τα γκρεμίσματα της Πόλης και τους βράχους των Ιμίων θα ακουστεί ξανά ο κρωγμός «Εγώ είμ’ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω, καίγομαι, στάχτη γίνομαι, και πάλι ξανανιώνω».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ellhnikos-orthros#ixzz4iMSCsmkP