Εδώ και λίγες εβδομάδες το τέταρτο Μνημόνιο αποτελεί (ένα ακόμη) γεγονός. Συντεταγμένοι και πειθαρχημένοι, όπως τα πρόβατα στο μαντρί, το κυβερνητικό «κοπάδι» των 153 βουλευτών ψήφισε «δαγκωτό» κι άλλο Μνημόνιο. Έτσι, από το 2010 φτάσαμε στο 2017, με τα Μνημόνια όχι μόνο να μην φεύγουν από τις ζωές μας, αλλά να προσκολλώνται ως βδέλλες επάνω μας. Και δυστυχώς, έπεται συνέχεια.
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα είχαμε τέσσερις μνημονιακούς πρωθυπουργούς-μαριονέτες (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας), τέσσερις βουλευτικές περιόδους, πέντε κυβερνητικές συνθέσεις, δεν έμεινε τίποτα που να μην έχει χρησιμοποιηθεί ως διαχειριστικό εργαλείο της ίδιας μνημονιακής πολιτικής. Δεν υπήρξε κόμμα του λεγομένου «συνταγματικού τόξου», το οποίο να μην έχει εμπλακεί την προώθηση και στήριξη της μνημονιακής πολιτικής. Βεβαίως, όταν αυτά βρισκόντουσαν στην αντιπολίτευση παρίσταναν τους αντιμνημονιακούς.
Όταν, όμως, έγιναν κυβέρνηση, όχι μόνο εφάρμοσαν, αλλά και επέκτειναν αυτά που μέχρι τότε κατήγγειλλαν. Καμιά φορά επικρατεί και υπερκομματική συναίνεση, όπως έγινε στην ψήφιση του τρίτου Μνημονίου την περίοδο Ιούλιος – Αύγουστος 2015. Γυρνώντας στο σήμερα, και αφήνοντας στην άκρη το θράσος των συριζοανελαίων – πειναλέων, που επιδόθηκαν σε μια αισχρή -πλην όμως αναποτελεσματική- προπαγάνδα ωραιοποίησης του τέταρτου Μνημονίου, το οποίο ψήφισαν και με τα δύο χέρια (όπως είπε και ο βουλευτής τους Νάσος Αθανασίου), μπορούμε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να εντοπίσουμε τα κοινά σημεία με τις μεθοδεύσεις που ακολουθήθηκαν σε όλες τις διαδικασίες ψήφισης μνημονιακών νόμων, από τον Μάιο του 2010 μέχρι τώρα.
Το νομοσχέδιο (το περιεχόμενο του οποίου άγγιζε τις 1.000 σελίδες!) κατατέθηκε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 13 Μαΐου, προκειμένου να αρχίσει να συζητείται Δευτέρα πρωί, με την διαδικασία του επείγοντος, φυσικά. Η (προκλητική) σύντμηση των διαδικασιών δεν έγινε τόσο για να μην προλάβουν να το διαβάσουν οι βουλευτές (όχι ότι θα άλλαζε κάτι προς την μια ή την άλλη πλευρά) όσο για να σμικρυνθεί ο λεγόμενος «επικοινωνιακός αντίκτυπος». Ποντάρισαν στο ότι όσο λιγότερο κρατούσε η διαδικασία συζήτησης και ψήφισης στην Βουλή τόσο πιο σύντομα θα περνούσε κι αυτός ο σκόπελος για την κυβέρνηση. Ποντάρισαν, επίσης, στην έκδηλη απογοήτευση που επικρατεί τον Ελληνικό Λαό και η οποία εκδηλώνεται με την αποπολιτικοποίηση και την απάθεια.
Καταστάσεις τις οποίες ο Τσίπρας υποδεικνύει, με το γνωστό θράσος που τον διακατέχει, ως… στήριξη της κυβέρνησής του! Το ίδιο θράσος είναι που διακατέχει όλη την κοινοβο(υ)λευτική του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δίχως το παραμικρό ίχνος αιδούς χρησιμοποιούν όλα τα αποθέματα συνειδητής ψευδολογίας, ακριβώς γιατί αυτή είναι το μόνο που τους έχει απομείνει. Το πιο τρανό παράδειγμα ήταν η περίπτωση του «ούλτρα» αριστερού Χρήστου Καραγιαννίδη, εξέχοντος στελέχους της εσωκομματικής φράξιας των «53», γνωστού υβριστή της Ελλάδας, της Ορθοδοξίας και των Πολυτέκνων και φυσικά υπερασπιστή των πάσης φύσεως παρακρατικών «αντιφασιστών», ο οποίος ορίστηκε εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να υποδηλώσει, τόσο συμβολικά όσο και ουσιαστικά, την πλήρη υποστήριξη και των «σκληροπυρηνικών» του κόμματος και της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης στο τέταρτο Μνημόνιο.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και το πολιτικό (και όχι μόνον) παχύδερμο Νίκος Φίλης, ο οποίος αφού εξέφρασε την… κριτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση ψήφισε κι αυτός το τέταρτο Μνημόνιο, ενδιαφερόμενος μόνος για την δημιουργία μιας πινελιάς «αριστερής διαφωνίας» εντός του ΣΥΡΙΖΑ, φιλοδοξώντας να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος από τον Τσίπρα, μετά την σίγουρη ήττα στις επόμενες εκλογές. Όλα αυτά τα χρόνια η Πατρίδα και ο Λαός έχουν γνωρίσει ουκ ολίγα πολιτικά «λαμόγια» που νοιάζονται πραγματικά μόνο για τα στενά συντηρητικά συμφέροντά τους. Η τεράστια αυτή πινακοθήκη συμπληρώνεται την τελευταία διετία από τα στελέχη και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι «κλαίνε», «πεινάνε», «σφίγγεται το στομάχι τους», «πονάει η καρδιά τους» κ.τ.λ., αλλά όταν έφτασε η ώρα αφήνοντας πλέον «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», ψήφισαν «δαγκωτό» και με τα δύο χέρια (και) το τέταρτο Μνημόνιο.
Ανεξαρτήτως, λοιπόν, από την αριστερή ιδεολογική ταυτότητα που φόρεσαν δεν έχουν την παραμικρή μνημονιακή διαφορά από τους προκατόχους τους που κινήθηκαν στην ίδια όχθη υποτέλειας προς τους διεθνείς τοκογλύφους. Επομένως, έχοντας υπ’ όψιν ότι η μνημονιακή πολιτική κατοχή δεν είναι μια απλή παρέκκλιση ετών, αλλά ήρθε για να μείνει και να προεκταθεί ακόμη περισσότερο, ας κάνουμε σαφές ότι όποιος δίνει βάση τόσο στην απατηλή προπαγάνδα του Τσίπρα, ότι τα πράγματα οσονούπω θα βελτιωθούν, όσο και στις ανάλογες ψεύτικες υποσχέσεις του Μητσοτάκη, ότι με αυτόν στην εξουσία τα πράγματα θα καλυτερέψουν, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα πρέπει να προετοιμάζεται από τώρα για την νέα θύελλα που έρχεται.
Εάν ο Λαός μας δεν σηκωθεί από τον καναπέ και εάν δεν αγωνιστεί ο ίδιος έμπρακτα μαζί με τους Έλληνες Εθνικιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, οι αλυσίδες της σκλαβιάς θα βαρύνουν ακόμη πιο πολύ. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-antistash-sto-neo-mnhmonio#ixzz4jPTv9BRT
