Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Είμαστ ’ εμείς οι αθάνατοι απολίτιστοι.
κ’ οι Πολιτείες λημέρια των ακάθαρτων,
κ’ οι Πολιτείες ταμπούρια των κιοτήδων.
δουλεύτε τον ξανά τον κόσμο στη φωτιά,
και τα καλά του ξανανθίστε και τα κρίματα,
χτυπώντας τον, με το σφυρί και με τ’ αμμόνι.
(Κωστής Παλαμάς)
Πριν λίγες μέρες, σε μιαν γειτονιά της Δυτικής Αθήνας, τέσσερεις Έλληνες δέχθηκαν άνανδρη επίθεση μέσα στα γραφεία του πολιτικού κόμματος που υποστηρίζουν. Οι πολλαπλάσιοι εισβολείς, ντυμένοι με στολές της Ελληνικής Αστυνομίας, τους έσπασαν χέρια και κεφάλια με σφυριά. Γιατί μέσα σε έναν κόσμο που κυβερνιέται από το χρήμα που θησαυρίζεται ή σπαταλιέται, άχρωμο, άοσμο και θορυβώδες, σε έναν κόσμο που τρέχει αφιονισμένος στον χαμό του, εκείνοι αποφάσισαν να είναι, γιατί τολμούν να θέλουν να είναι Έλληνες.
Λίγο πιο δυτικά, μερικές εκατοντάδες Εθνικιστών διαδήλωσαν ενάντια στον νόμο που δίνει ιταλική ιθαγένεια στους εισβολείς της πατρίδας τους. Η ιταλική Αστυνομία έριξε νερό και δακρυγόνα για να τους διαλύσει, επιτέθηκε με κλομπ και τους άνοιξε τα κεφάλια. Μια δράκα ανθρώπων, μέσα σε μια πόλη εκατομμυρίων, αρνούμενοι να υποκύψουν στον δρομολογημένο αφανισμό τους. Λένε κάποιοι κιοτήδες, υπερασπιστές της λογικής της ήττας, πως οι Εθνικιστές πρέπει να μαλακώσουν. Θα μαλακώσουν άραγε, χτυπώντας τους με σφυριά; Λένε πως πρέπει να ρίξουν νερό στο κρασί τους. Στο κρασί της αγάπης για την Πατρίδα, να αφήσουν να αναμειχθεί το μίσος των Καπιταλιστών και των Μαρξιστών για τον Έλληνα.
Με ανοιγμένα κεφάλια και σπασμένα χέρια οι Χρυσαυγίτες του Ασπροπύργου δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω μπροστά στους τρομοκράτες δολοφόνους που δεν καταλαβαίνουν πως οι φυλακίσεις, οι δολοφονικές επιθέσεις, οι ρουφιάνοι και οι προδότες, δεν λυγίζουν τους αγωνιστές της Χρυσής Αυγής. Αδύνατο να καταλάβουν πώς είναι να περιφρονείς την άρρωστη ηθικολογία μιας κάλπικης αγάπης για τον άνθρωπο, που αποκαλεί ανθρωπισμό το δουλεμπόριο, και στο όνομα του αντιρατσισμού προστατεύει τους εμπόρους ναρκωτικών που σκοτώνουν τα Ελληνόπουλα.
Παράλογη και άδικη ήταν και η δολοφονία του 11χρονου Μάριου στο Μενίδι, μερικές μέρες πριν. Δικαιολογημένοι οι φόβοι και οι αντιδράσεις Ελλήνων από άλλες περιοχές της χώρας οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με παρόμοιες καταστάσεις, έστω και αν δεν είναι τόσο ακραία δραματικές. Αν δούμε την πραγματικότητα όπως είναι, όμως, αν διαλέξουμε ποιες μάχες θα δώσουμε, και πώς, γιατί το είπαμε, ζούμε χρόνια πολέμου, σε μια χάλκινη κατά Ησίοδο εποχή, θα ανακαλύψουμε πως περπατάμε με γοργό βήμα σε εποχές ωμής βαρβαρότητας. Εποχές ζωής και θανάτου. Επιβίωσης ή εξαφάνισης.
Είναι άραγε αργά για να ανακαλύψεις ότι στην ταράτσα του σχολείου του παιδιού σου βρίσκονται κάπου χίλιες σφαίρες, τις οποίες δεν άκουσες ποτέ να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι σου; Είναι αργά να ανακαλύψεις ότι εγκληματούν οι μετανάστες που χρησιμοποιείς στα κτήματά σου για να πεισμώσεις τον Έλληνα υπάλληλο, για το γινάτι; Αν δεν μεταμελήθηκαν από τα βασανιστήρια οι αγωνιστές του Ασπροπύργου, είναι γιατί κανείς δεν τους πλήρωσε για να είναι Έλληνες και να ομολογούν την αγάπη της Πατρίδας. Έκαναν λάθος εκείνοι που επιτέθηκαν οπλισμένοι μίσος, οι πληρωμένοι δολοφόνοι, οι διακινητές των μεταναστών, οι δουλέμποροι, οι έμποροι των ναρκωτικών, με βαποράκια τους και θύματά τους, τους μετανάστες, τους Ρομά, τους Μπαλαμούς, όσους πρόθυμα αφήνονται στην εξαφάνισή τους μέσα στον σιδερένιο χυλό της Νέας Τάξης.
Αξίζει λοιπόν να αντιστέκεσαι; Είναι μήπως αργά όταν αφήνεις να ανθούν οι Εφιάλτες, ανοίγεις Κερκόπορτες, αντικαθιστάς την αγάπη της Πατρίδας με το μίσος ενάντια στον Έλληνα; Το δέντρο του Γένους μας θα βγάλει πάλι Λεωνίδες και Παλαιολόγους. Αυτό το ξέρουν οι εχθροί του. Πρέπει όμως κι εμείς να μάθουμε από αυτούς που αντανακλαστικά κατηγορούμε, αυτό που ενστικτωδώς αισθανόμαστε ότι μας απειλεί, όμως εμείς δεν είμαστε αρκετά δυνατοί για να του επιβληθούμε. Οι Σκοτεινοί της Ιστορίας φταίνε για πολλά. Φταίμε κι εμείς όταν δεν τολμούμε να δεχθούμε ποιος είναι ο δρόμος, δύσκολος δρόμος, μέσα από τα δικά μας σκοτάδια, προς το Φως.
Απορρίψαμε, αλλά δεν μάθαμε από αυτούς που είναι αληθινά ρατσιστές, που δεν αφομοιώνονται, και προστατεύουν με κάθε μέσο τις ράτσες τους. Αυτούς που φτιάχνουν μέσα στις αχανείς πολιτείες, δική τους κοινοτική οργάνωση, κιμπούτς, καταυλισμούς, δομές αλληλοβοήθειας, χαράσσοντας πορεία με μπούσουλα την απόφασή τους να διασφαλίσουν την ταυτότητά τους μέσα στον χρόνο. Κάνουν καλά και δεν αφομοιώνονται, οι Σκοτεινοί της Ιστορίας. Κάνουν καλά αυτοί που φτιάχνουν νησίδες για τις φάρες τους μέσα στον σκοτεινό ωκεανό της κόλασης που απειλεί να καταπιεί την Φύση. Γιατί «ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα και κόκκαλα ταύρων και αλόγων, ανάμεσα σε πανάρχαιους τρίποδες όπου καίγεται ακόμα λίγη δάφνη κι ο καπνός ανεβαίνει ξεφτώντας στο λιόγερμα σα χρυσόμαλλο δέρας».
Ίσως γιατί η φωτιά της αγάπης μας, είναι αυτή που θα λιώσει τα σφυριά του μίσους τους. Ίσως αυτός ο κόσμος δεν είναι χάλκινος για το τίποτα, μα για να μάθουμε, να σκάψουμε πάνω σε αυτόν την νέα Χρυσή Εποχή μας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/sfuri-kai-fwtia#ixzz4kL1fqqJ1