Αν κάθε ενεργός πολίτης ανά τον κόσμο μελετά και συναρπάζεται από τον κλασικό Ελληνισμό και τις διδαχές του, οφείλεται στην έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να τρυπά το πυκνό σκοτάδι που περιβάλλει την ύπαρξη του, υπερβαίνοντας τα όρια της ατομικότητας, σε ένα ανώτερο κλιμάκιο διανόησης κι έπειτα αισθήσεων. Από την γλυκόπικρη γεύση του στοχασμού και την μελαγχολία της φιλοσοφίας σε μία αέναη σύγκρουση με την ματαιότητα, στην ευδαιμονία.
Σήμερα, ο απρόσωπος κοινωνικός συντηρητισμός έχει ταυτιστεί απόλυτα με την έννοια της ηθικής. Επιβάλλεται από την συντριπτική ανάγκη της μπουρζουαζίας να υψώσει το δάχτυλο και να “ρίξει το φταίξιμο” σε κάποιον άλλο, ώστε να κανονικοποιηθούν οι αδυναμίες και τα καταστροφικά σφάλματα της. Άμεσο αποτέλεσμα, να μεταλλαχθεί το αγαθό που καθιστά ένα σύνολο ανθρώπων υγιές και πολιτισμένο. Ένα σύνολο που θα έπρεπε να δρα και να αποφασίζει με κύριο γνώμονα την συλλογική συνείδηση, εκτός εγωιστικών πλαισίων και ατομικών συμφερόντων, που με μαθηματική ακρίβεια το ωθούν να υποκύπτει σε κτηνώδη ένστικτα, ως έρμαιο των υλικών αναγκών του.
Όποιος νομίζει ότι κεντρικός άξονας της κρίσης που διανύουμε είναι οικονομικός, είναι γελασμένος. Κύριος στόχος των πολέμιων μας, ήταν να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι. Στόχος εύκολος, αφού πρώτα έπεισαν μία σεβαστή μερίδα ανθρώπων να πάψουν να είναι Έλληνες. Να πάψουν να είναι ενάρετοι, να πάψουν να είναι τίμιοι, να πάψουν να είναι ανδρείοι και θαρραλέοι. Να είναι ένα θλιβερό σύνολο φοβικών και άβουλων πλασμάτων δίχως κρίση.
Ο Άνθρωπος λοιπόν, καλείται να κάνει μία επιλογή η οποία θα ορίσει το πεπρωμένο του κόσμου: Τον Παρθενώνα, ή τις παρελάσεις “υπερηφάνειας”;
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/thema-paideias-ektos-eisagwgikwn#ixzz4lZ7E5wU5