Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που ο εκπρόσωπος «Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι» και της «Ένωσης Ουμανιστών (sic) Ελλάδος», Παναγιώτης Δημητράς, κατέθεσε μήνυση για παράβαση του αντιρατσιστικού κατά της Σώτης Τριανταφύλλου, δημιουργώντας σάλο στον «προοδευτικό» χώρο. Ακόμα και ο Τατσόπουλος έκανε δήλωση.
Τώρα σειρά είναι της δημοσιογράφου του «Βήματος», Κέζας Λώρη, να λάβει ειδοποιητήριο για να παραβρεθεί ενώπιον των ανακριτικών υπαλλήλων του «Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας», προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για ένα άρθρο της, το οποίο αναφέρεται στην καταπίεση των γυναικών στο Ισλάμ, το οποίο θεωρήθηκε, από τον Δημητρά, ως «ισλαμοφοβικό» και «καθυβριστικό του Μουσουλμανικού θρησκεύματος».
Κατά τον Δημητρά το να μιλάς για τις μπούρκες, τις εκτελέσεις γυναικών και την καταπίεση είναι «ισλαμοφοβικό» και «υβριστικό». Θα έπρεπε, δηλαδή, είτε να βλέπεις τους λιθοβολισμούς γυναικών εν έτει 2017 και να μην μιλάς ή – ακόμα καλύτερα – να μην τους βλέπεις καν και να νομίζεις ότι στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν οι γυναίκες ζουν με πλήρη ελευθερία και να ελπίζεις, μάλιστα, ότι θα έρθουν κι εδώ μερικοί «απελευθερωτές γυναικών» από τις εκεί χώρες να μας διδάξουν εδώ πέρα τι σημαίνει ελευθερία.
Αυτό που διδάσκουν οι απανωτές μηνύσεις που καταθέτει ο Δημητράς είναι ότι το «αστείο» με τον αντιρατσιστικό νόμο έχει παρατραβήξει. Πρόκειται για ένα νομοθέτημα αστήρικτο και ασαφώς καθορισμένο ακριβώς για να εφαρμόζεται κατά το δοκούν ως πολιτικό εργαλείο κατά της Χρυσής Αυγής. Η κατάργησή του είναι μονόδρομος, αλλά πρώτα θα προηγηθεί η πλήρης απαξίωση και γελοιοποίηση από κινήσεις όπως του Παναγιώτη Δημητρά.
To… ρατσιστικό άρθρο της Λώρης Κέζα από το BHmagazino:
“Το στίγμα της ανθρωπότητας
Γιατί υπάρχει ανοχή στην καταπίεση των γυναικών στον μουσουλμανικό κόσμο;
Και στα δύο συστήματα υπάρχουν ηθικοί κώδικες που καθορίζουν τη θέση της γυναίκας. Ο μουσουλμανικός κόσμος καταπιέζει τη γυναίκα με ανήκουστες πρακτικές. Ανήκουστες για τον δυτικό κόσμο. Για να εργαστεί μια γυναίκα πρέπει να πάρει άδεια από τον σύζυγο. Ο σύζυγος απολαμβάνει την πολυγυνία, ενώ οι γυναίκες οφείλουν να μοιραστούν τον άνδρα με όσες εκείνος κρίνει, έως τέσσερις. Η γυναίκα δεν έχει δικαίωμα να ταξιδέψει ή να κυκλοφορήσει στον δρόμο χωρίς άνδρα συγγενή. Υποχρεούται να καλύπτει το σώμα, ενίοτε και το πρόσωπο.
Αυτές τις πρακτικές καλούμαστε να τις σεβαστούμε ως κώδικες μιας διαφορετικής κοινωνίας. Δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο για να πούμε ότι μια πρακτική είναι λάθος εντός του συστήματος όπου εφαρμόζεται. Αλλωστε, ποιος θα κρίνει ένα σύστημα καλύτερα από το σύστημα αυτό καθαυτό; Αν αποδεχτούμε όλα αυτά τα ωραία και ανοιχτόμυαλα, οφείλουμε να δεχτούμε ως σωστές όλες τις πρακτικές που αναδείχτηκαν από όλα τα κοινωνικά συστήματα. Πάμε, λοιπόν, εκατό χρόνια πίσω και να πούμε ένα μεγάλο «μπράβο» στον δυτικό κόσμο, ο οποίος δεν προέβλεπε τη συμμετοχή των γυναικών στις εκλογές. Πάμε πίσω για να πούμε ένα «μπράβο» για την ελληνική θεσμοθετημένη πρακτική της προίκας. Πάμε πίσω για να πούμε ένα «μπράβο» στα δύο μισθολόγια και στις χαμηλότερες αμοιβές των γυναικών.
Αλλάζουμε πεδίο. Αποδεχτήκαμε, λοιπόν, ότι κάθε πολιτισμός κρίνεται μέσα από τους δικούς του κανόνες. Αρα ήταν πολύ σωστοί οι νόμοι του Δράκοντα στην αρχαία Αθήνα, οι νόμοι που επέτρεπαν τη δολοφονία σκλάβου από τον αφέντη. Η δουλεία με βάση τη σχετικότητα του πολιτισμού είναι μια αποδεκτή πρακτική. Κατόπιν να διαβάσουμε την «Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά». Ας μη γίνουμε υστερικοί με τις βαμβακοφυτείες, με το μαστίγωμα των μαύρων, ας μη φρίττουμε με τις απαγωγές και την εμπορία ανθρώπων από την Αφρική. Και αυτά ανθρώπινες πρακτικές είναι, οι οποίες προέκυψαν από έναν πολιτισμό, μια ορισμένη ιστορική στιγμή.
Οι Αθηναίοι του Περικλή και οι Νότιοι της Αμερικής είχαν πλείστα όσα επιχειρήματα για να αποδείξουν ότι η σκλαβιά είναι κοινωνική επιλογή. Μια επιλογή που αντιμετωπίζει ανθρώπους ως κατώτερους των άλλων λόγω της οικογενειακής καταγωγής ή λόγω χρώματος. Μια επιλογή που περιορίζει τις ελευθερίες και καταπατά αυτά που αποκαλούμε ανθρώπινα δικαιώματα. Στην περίπτωση που νιώσουμε την ανάγκη να καταδικάσουμε αυτές τις μορφές σκλαβιάς, θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί υπάρχει ανοχή στην καταπίεση των γυναικών στον μουσουλμανικό κόσμο. Ναι, είναι ένα άλλο σύστημα, ναι είναι σεβαστό στο σύνολο, με την Ιστορία, με τις γενικές αρχές, πλην όμως υπάρχει στρέβλωση. Η θέση των γυναικών στην ισλαμική κοινωνία είναι ολωσδιόλου ατιμωτική για την ανθρωπότητα.
Υπάρχει μια απαίτηση της πολιτικής ορθότητας να σεβόμαστε τον μουσουλμανικό κόσμο όπως είναι. Να σεβόμαστε δηλαδή την κοινωνία που γαλουχεί τον άνδρα ώστε να βλέπει ως ατιμασμένες όποιες γυναίκες δεν ακολουθούν τους προκαθορισμένους κανόνες. Να σεβόμαστε την κοινωνία που ανέχεται οι άνδρες να πασπατεύουν και να χουφτώνουν χάρη στη ρατσιστική γενίκευση «όλοι οι αλλοδαποί είναι καλοί». Οχι, λοιπόν, κανένας σεβασμός για καμία κοινωνία που προάγει και ενθαρρύνει την καταπίεση.”
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/proodeutikos-emfulios-sunechizontai-oi-mhnuseis-gia-parabash-tou-antiratsis#ixzz4mVbub6TS