Ο Κώστας Καρυωτάκης, όπως και άλλοι προπολεμικοί λογοτέχνες, δεν ανήκουν στη χορεία των εκλεκτών της σημερινής αριστερής υποκουλτούρας. Άλλωστε, για τον συγκεκριμένο ποιητή η αριστερά είχε λάβει ξεκάθαρη θέση, θέση σε όλες τις περιπτώσεις αρνητική. Χαρακτηριστική είναι η κριτική του γνωστού κομμουνιστή Βασίλη Ρώτα στα «Ελληνικά Γράμματα» τον Φεβρουάριο του 1928, κριτική στην οποία στην κυριολεξία καθύβριζε και έψεγε τον Καρυωτάκη.
Ο Κώστας Καρυωτάκης δεν έχει μελετηθεί και ούτε έχει αποτιμηθεί το έργο του στις πραγματικές του διαστάσεις. Όλοι γνωρίζουν γενικά πως ήταν ένας «μελαγχολικός» ποιητής και τίποτε άλλο. Ο πεσιμισμός του Καρυωτάκη, όμως, ήταν ένας πεσιμισμός ΗΡΩΙΚΟΣ και, γιατί όχι, θα έλεγα προφητικός για όσα μέλλουν να συμβούν στον αιώνα μας.
Ο ποιητής έφυγε από τη ζωή νωρίς, σε ηλικία μόλις 32 ετών επιλέγοντας την έξοδο από τη ζωή κατά τον τρόπο ακριβώς που και ο Συκουτρής επέλεξε και που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο στον «Ηρωικό τρόπο ζωής». Από τους στίχους, που θα τολμούσα να αποκαλέσω προφητικούς, σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το ποίημά του «Στο Άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο», ένα ποίημα αφιερωμένο στο άγαλμα της ελευθερίας που βρίσκεται στην μητρόπολη της σημερινής χαμοζωής μας, στη Νέα Υόρκη:
«Λευτεριά, Λευτεριά, θὰ σ’ ἀγοράσουν
ἔμποροι καὶ κονσόρτσια κι ἑβραῖοι.
Εἶναι πολλὰ τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη,
πολλὲς οἱ ἁμαρτίες, ποὺ θὰ διαβάσουν
οἱ γενεές, ὅταν σὲ παρομοιάσουν
μὲ τὸ πορτραῖτο τοῦ Ντόριαν Γκρέυ»
Δεν φιλοδοξεί το κείμενο αυτό να αποτελέσει μια εκτεταμένη αναφορά στο έργο του τραγικού αυτόχειρα της ελληνικής ποιήσεως. Όμως με δύο λόγια θα πω πως είναι άδικο να θεωρείται ο Κώστας Καρυωτάκης σαν ένας απλός κλαψιάρης στιχοπλόκος που έφυγε νωρίς απ’ τη ζωή. Ήταν αναμφισβήτητα ένας μεγάλος δημιουργός, που χάραξε με το πέρασμά του την ελληνική τέχνη του λόγου. Έφυγε από την Πρέβεζα όπου είχε μετατεθεί δυσμενών, λόγω των πολιτικών φρονημάτων του. Εκεί στην Πρέβεζα, στον τόπο του θανάτου του ήταν που έγραψε και το ομώνυμο ποίημα «Πρέβεζα» που τελείωνε ως εξής:
«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
ένας πέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία»
Τότε, στην Ελλάδα του 1928, στην Ελλάδα που είχε μόλις πρόσφατα δει να σβήνει το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας, ένας είχε τολμήσει να πεθάνει από αηδία. Σήμερα στην Ελλάδα του 1996, υπάρχει κάποιος τόσο κουρασμένος και αηδιασμένος, τόσο γενναίος, να φτύσει κατάμουτρα την κατάντια μας και το αίσχος του μίζερου καιρού μας;
Από το βιβλίο του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Νικολάου Μιχαλολιάκου, «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή», που αφορά την Νεοελληνική Λογοτεχνία και Ποίηση, το οποίο μπορείτε να βρείτε στο Εθνικιστικό Βιβλιοπωλείο.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/mnhmh-kwsta-karuwtakh-arthro-tou-n.g.-michaloliakou#ixzz4nTU4vUEt
