Εδώ κι εφτά χρόνια (τα τελευταία δυό-τρία πιο έντονα) βλέπω καλλιτέχνες να περιφέρονται από διαπλεκόμενο ιδιωτικό κανάλι σε εντεταλμένο δημόσιο, να στρογγυλοκάθονται στους αναπαυτικούς καναπέδες των πάνελ και να δηλώνουν με ύφος δέκα καρδιναλίων και κουλτουρέ φαμφαρόνικη διάθεση πως η κρίση που διανύουμε δεν είναι τόσο οικονομική αλλά “αξιακή” και “ηθική” προμοτάροντας έτσι το σύστημα, εμφυτεύοντας στο υποσυνείδητο του μπερδεμένου και ανυποψίαστου εξαθλιωμένου πολίτη ότι τις αξίες και την ηθική μου να κρατήσω κι ας ψωμολυσσάω”. Ψευτοαναλύσεις, μπουρδολογία και βερμπαλισμός σε ένα αμπαλάζ μικροαστικής διανοουμενίστικης αλαζονείας. Ο καλοταϊσμένος και πολλές φορές κρατικοδίαιτος καλλιτέχνης αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη, υποβαθμίζοντας το γεγονός ότι η παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά κλέβει την ζωή, υπερθεματίζοντας στον αντίποδα την ηθική κι αξιακή κρίση που βέβαια είναι φυσικό επακόλουθο της οικονομικής κρίσης. Δεν ξέρει (ή κάνει πως δεν ξέρει) πως όταν δεν έχεις να ταΐσεις τα παιδιά σου, οι αξίες πάνε περίπατο. Δεν ξέρει (ή κάνει πως δεν ξέρει) πως όταν δεν μπορείς να γιατρέψεις τους ηλικιωμένους γονείς σου, η ηθική κάνει φτερά. Ο σαπιοκοιλιάς καλλιτέχνης δεν ξέρει (ή κάνει πως δεν ξέρει) πως όταν ο πέλεκυς της ανεργίας κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου νύχτα-μέρα η αξιοπρέπεια σου κάνει σοβαρές υποχωρήσεις. Θα μου πεις, κακώς. Ίσως. Αλλά όχι. Η κρίση είναι πρώτα απ ‘ όλα οικονομική. Ξέρεις, κατά κεφαλήν εισόδημα, αγοραστική δύναμη, βιοτικό επίπεδο κλπ. Αυτά για τα οποία ξεπούλησες τόσο μα τόσο φτηνά το άχρηστο, ατάλαντο κουφάρι σου. Κι ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται η κρίση, για να μπορούν οι άνθρωποι να βρουν τον στόχο. Να αποκτήσουν συνείδηση της θέσης τους. Να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Αυτά πρέπει να διατυμπανίζεις ελεεινέ καλλιτέχνη κι όχι τις “ηθικές” και “αξίες” τις οποίες παρεμπιπτόντως έχεις κοψοράψει στην βολεμένη κλίνη σου. Πρέπει να διαλέξεις ποια πλευρά θα πάρεις. Του κοινού που σε έφτασε εκεί που είσαι και τώρα ψυχορραγεί μέσα στην αβεβαιότητα ή των αρχιτεκτόνων της εξαθλίωσης που γι’ αυτούς δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ένα αναλώσιμο πιόνι στην κερδοσκοπική σκακιέρα τους;
Γ.Π.
Ρατσιστικά εγκλήματα στην Θεσσαλονίκη: 6 «αλλοδαποί» είχαν απαγάγει 13 άλλους «αλλοδαπούς»
Με αφορμή την θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και τις κορώνες που ακούγονται τελευταία για τον φάκελο της Κύπρου, αυτός δεν πρόκειται να ανοίξει ποτέ στα σοβαρά γιατί θα καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα σε Ελλάδα και Κύπρο. Ο μεν “Εθνάρχης” Μακάριος στον λόγο του στο Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΕ στις 19/07/74 κάλεσε τους Τούρκους να εισβάλουν στην Κύπρο για να τον ξανακάνουν Πρόεδρο, ο δε έτερος “Εθνάρχης” Καραμανλής στον Αττίλα 2 άφησε εντελώς αβοήθητους τους πολεμιστές μας με το απίστευτο: “Η Κύπρος κείται μακράν”. Τους δε Αρχηγούς του Στρατεύματος που πρόδωσαν την Κύπρο για να φέρουν τον ίδιο πίσω σαν Σωτήρα, τους τίμησε παντοιοτρόπως και ειδικά τον παλιό του φίλο, Αρχηγό Ναυτικού, Αραπάκη, στον οποίο έδωσε θαλασσοδάνειο με το οποίο απέκτησε το ξενοδοχείο “Dorian Inn” στο Κέντρο της Αθήνας.
Α.Κ.
Οι διεθνείς τοκογλύφοι ως απόλυτα κυρίαρχοι στην Χώρα μας
Ο «δίκαιος» καταμερισμός του πλούτου-μαρξιστικό εφεύρημα- είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που έχει επινοηθεί. Δεν υπήρξε πουθενά, δεν πρόκειται να υπάρξει πουθενά. Κανένα σύστημα διακυβέρνησης δεν μπορεί να εξισώσει τον ικανό με τον τεμπέλη, τον ανίκανο με τον πανέξυπνο, τον έξυπνο με τον βλάκα. Ο ικανός θα βγάλει πάντα περισσότερα λεφτά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το ίδιο και ο έξυπνος. Αυτό που ουσιαστικά προτείνει η αριστερά είναι να παίρνουμε τα λεφτά των ικανών, για να τα δίνουμε στους ανίκανους. Για αυτό το λόγο και το μίσος προς την αριστεία. Από την άλλη ο καπιταλισμός, ο οποίος αποθεώνει το «εγώ» έναντι του «εμείς» παροτρύνοντας το άτομο να πατήσει επί πτωμάτων για να γίνει άπληστα πλούσιος, αλαζόνας και άρπαγας. Απέναντι στις υλιστικές αυτές θεωρίες βρίσκεται ο Εθνικισμός που πρεσβεύει στην αλληλεγγύη των τάξεων, προωθώντας την αριστοκρατία και θεωρώντας ότι η πολιτική διέπει την οικονομία και όχι το αντίστροφο. Εξ αυτού ευκόλως συνάγεται το συμπέρασμα, ως προς το αέναο και λυσσαλέο μίσος, αυτών των δύο υλιστικών θεωριών κατά του Εθνικισμού τον οποίο παρά την δαιμονοποίηση του οι πολίτες αργά και σταθερά αγκαλιάζουν όλο και περισσότεροι διακρίνοντας τη λύση των προβλημάτων τους από τα σημερινά αδιέξοδα.
Ν.Γ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-fwnh-tou-laou-mhnumata-epistoles-kuriakh-23-iouliou-2017#ixzz4ndVTIgFJ