Οι δύο πολιτικές εκφάνσεις του υλισμού, ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός, ευαγγελίζονται το τέλος του πολέμου. Ο μεν μαρξισμός βλέπει τον δρόμο για τερματισμό των πολεμικών συρράξεων μέσω της παγκόσμιας επαναστάσεως και της άρσεως την ταξικών διαφορών, ενώ ο φιλελευθερισμός σκοπεύει να κάνει τον πόλεμο… ασύμφορο.
«Αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο», φράση η οποία βρίσκεται στο 3ο βιβλίου του Λατίνου συγγραφέα Publius Flavius Vegetius Renatus και η γραμμή της «πατρότητάς» της φτάνει μέχρι και τον Πλάτωνα και τους «Νόμους» του. Από την άλλη ο Norman Angell, έμεινε κυρίως γνωστός για ένα φυλλάδιο που εξέδωσε το 1909 με όνομα «Η Οπτική Ψευδαίσθηση της Ευρώπης», το οποίο στη συνέχεια έγινε βιβλίο, ως «The Great Illusion», ή αλλιώς, «Η Μεγαλη Ψευδαίσθηση» και η ιδεοληψία του οποίου συνοψίζεται στο ότι οι οικονομίες των Ευρωπαϊκών Κρατών έχουν διαπλακεί αρμονικά και σε τέτοιο βαθμό ώστε o πόλεμος μεταξύ τους να είναι παντελώς ανώφελος και ασύμφορος, καθιστώντας κάθε μιλιταριστική τάση ανούσια και ανύπαρκτη.
Αυτή είναι η αυταπάτη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η οποία υπερτονίζει ότι το «πάντρεμα» των διεθνών οικονομικών συμφερόντων θα διασφαλίσει δια παντός σε παγκόσμιο επίπεδο το «αγαθό» της ειρήνης, ανάγοντας το κέρδος και το χρήμα σε μοναδική και ανεπανάληπτη αξία… Το όλο ιδεολόγημα, εκτός της ανήθικης «χροιάς» που το χαρακτηρίζει, από τη στιγμή που λατρεύει και θεοποιεί το χρήμα και το κέρδος ως μέσο διασφάλισης της ειρήνης, άραγε «δουλεύει»; Η βάση στην οποία ερείδεται, είναι στέρεη; Συνεπώς, το περίφημο πόνημα του Norman Angell, είναι τόσο ορθό όσο το θεωρεί η κατεστημένη ακαδημαϊκή και όχι μόνο γνώμη; Επαληθεύτηκε ή δοκιμάστηκε στο παρελθόν;
Και όμως αυτά, είναι ερωτήματα που δεν είναι τόσο δύσκολα να απαντηθούν. Στον κόσμο που θέσπισαν οι προγονοί μας, υπήρχε ένα εντελώς διαφορετικό αξιακό σύστημα, που έθετε άλλα ζητήματα ως πρωτεύοντα της ειρήνης. Είναι αδιαμφισβήτητο πως ο πόλεμος είναι μια ενέργεια, κατά την οποία συμβαίνουν πολλές άσχημες καταστάσεις. Υπάρχει η οπτική περί των αναρίθμητων θύματων, της παράλυσης της οικονομίας, των ισοπεδομένων οικοδομήματων, αρχαιολογικών χώρων, μνημείων τέχνης και τα λοιπά.
Από την αρχαία εποχή η συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών και φιλοσόφων, μην παραβλέποντας το αγαθό της ειρήνης, δικαίωνε και δικαιολογούσε τον πόλεμο σαν αναγκαιότητα πολλαπλής μορφής. Η άποψή τους πέραν της φυσικότητας του πολέμου τονίζει ότι αποτελεί πηγή έμπνευσης στις τέχνες και τα γράμματα και πηγή δημιουργίας στις επιστήμες. Τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά πονήματα έχουν γραφεί από πολεμιστές (Πλάτων, Αριστοτέλης) και περιλαμβάνουν την έννοια του πολέμου, χωρίς αφορισμούς. Οι εφευρέσεις που βελτίωσαν την ζωή μας ξεκίνησαν ως στρατιωτικά προγράμματα. Όσον αφορά την οικονομία, υπάρχει και η άποψη των καπιταλιστών ο πόλεμος αποτελεί αναζωογόνηση μίας οικονομίας σε τέλμα, άποψη που έχουν πολλάκις εφαρμόσει ανοικοδομώντας δομές που πρωτύτερα είχαν καταστρέψει οι στρατιωτικές τους δυνάμεις.
Tο 1933, μετά την ηχηρή διάψευση του έργου του Angell από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μια καινούργια αναθεωρημένη έκδοση του εν λόγω βιβλίου είδε το φως της δημοσιότητας. Εν τέλει και αυτή η ακροτελεύτεια έκδοση γνώρισε την διάψευση από το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Επιπλέον, παραμένοντας στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ένα παράδειγμα χωρών που είχαν οικονομική συνεργασία ενώ ετοιμάζονταν για πόλεμο, είναι η Γερμανοσοβιετική Συνθήκη, γνωστή και ως «Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης» ή «Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ». Πρόκειται για μια συμφωνία μεταξύ του Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ που ήταν ο Υπουργός Εξωτερικών της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και του Βιατσεσλάβ Μιχάηλοβιτς Μόλοτοφ, Υπουργού Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως.
Το σύμφωνο αυτό υπεγράφη στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα. Κατόπιν αυτού, η Πολωνία που ήταν ο λόγος κήρυξης του Β’ Παγκοσμίου πολέμου δέχτηκε διπλή εισβολή, αλλά οι «δυτικοί» κήρυξαν τον πόλεμο μονάχα σε έναν εκ των δύο επιτιθέμενων. Έτσι η Σοβιετική Ένωση και η Γερμανία απέκτησαν κοινά σύνορα, αναγκαίο συστατικό του κεραυνοβόλου επιθετικού πολέμου, που χαρακτήριζε αμφότερους τους στρατούς τους. Ξεκίνησε έτσι ένας ιδιότυπος αγώνας δρόμου, με μία παράλληλη οικονομική τριγωνική συνεργασία. Από την μία πλευρά η οικονομική συνεργασία τροφοδοτούσε τις πολεμικές βιομηχανίες και των δύο χωρών, από την άλλη ο μεν Χίτλερ διεξήγαγε πολεμικές επιχειρήσεις στην Δύση, ενώ ο Στάλιν ετοιμαζόταν για το πισώπλατο μαχαίρωμα από Ανατολή, με σκοπό την κατάκτηση του κόσμου. Ενδεικτικές ήταν, άλλωστε, οι διατάξεις των σοβιετικών στρατευμάτων την ημέρα έναρξης της επιχειρήσεως «Μπαρμπαρόσσα», που δείχνουν ότι οι σοβιετικοί ετοιμάζονταν για κεραυνοβόλο επιθετικό πόλεμο και κατελήφθησαν εξαπίνης, αφού ολόκληρες Στρατιές δεν είχαν ούτε εξοπλισμό, ούτε την εκπαίδευση για διεξαγωγή αμυντικού πολέμου. Με τη συμφωνία αυτή οι δύο χώρες «υποχρεώνονταν» να μην επιτεθεί η μία στην άλλη. Επίσης καθεμία έπρεπε να μείνει ουδέτερη, αν η άλλη αναμιχθεί σε πόλεμο. Βλέποντας τα αποτελέσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βλέπουμε για άλλη μια φορά πως το «πάντρεμα» οικονομικών συμφερόντων με σκοπό τη διασφάλιση της ειρήνης μεταξύ λαών, δοκιμάστηκε και καταρρίφθηκε.
Οι «Ευρωπαίοι», θεώρησαν και θεωρούν ότι η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας,του εμπορίου αλλά και των σχέσεων μεταξύ των Κυβερνώντων θα απέτρεπτε τελικά την διεξαγωγή ενός μεγάλου πολέμου. Οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης ιδεοληψίας παρολαυτά συνεχίζουν να την προάγουν ευθαρσώς από τη στιγμή που η Νέα Τάξη Πραγμάτων οδηγεί στην κατάργηση του Εθνικού χαρακτήρα των κρατών και στην παγκόσμια επιβολή και αλλοτροίωσή τους. Το όλο πόνημα δεν κατέρρευσε μόνο στα πεδία των μαχών των δύο μεγάλων πολέμων, αλλά και στις μέρες μας. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία έχουν μπει μεταξύ τους σε ένα έντονο παιχνίδι ισχύος στην γεωπολιτική σκακιέρα που είχε ως επακόλουθο δύο εξέχουσες κρίσεις, στην Ουκρανία και την Συρία.
Παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει όσο υπάρχει φύση και όσο η ανθρωπότητα υπάγεται σε εκείνη. Η φύση μοιράζει απλόχερα ομοιότητες και διαφορές και αυτό είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να εναγκαλιστεί και όχι να ισοπεδωθεί σε μανδύες «ομοιομορφίας». Ο κάθε λαός και το κάθε έθνος είναι υποχρεωμένο να προστατεύσει τις ρίζες του και τον πολιτισμό του από κάθε απειλή και εισβολή. Για αυτό η οικονομία και η ιστορία είναι τα δύο βασικά όπλα που χρησιμοποιεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων ενάντια των Εθνών. Η οικονομία είναι απλά ένας τρόπος έμμεσης υποδούλωσης και αργής διαφθοράς ενός πολιτισμού. Καταστρέφοντάς την, αποδυναμώνεται ο λαός και κατά συνέπεια και τα πολιτισμικά του στοιχεία. Η διαστρέβλωση της ιστορίας, διαγράφει αυτήν την αποδυνάμωση και συνεπώς μαζί της και τα πολιτισμικά στοιχεία. Σε καιρούς δύσκολους, ένα πράγμα κράτησε όρθιο και κυρίως ενωμένο τον Ελληνισμό. Η Πίστη. Η Πίστη μας στον Αρχηγό είναι αέναη και πιο δυνατή από ποτέ, τα νεκρά Αδέρφια μας, είναι μαζί μας και η ευλογία της Ανωτέρας Δύναμης, είναι στο πλάι του Αρχηγού, όπως και ήταν όλο αυτό το χρονικό διάστημα και όπως θα συνεχίσει να είναι μέχρι οι σελίδες της Νεοελληνικής Ιστορίας να γράφουν… «Ζήτω Νίκη».
Χ.Λ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-megalh-fileleutherh-pseudaisthhsh#ixzz4oJ3jDCVy