Άρθρο από την εφημερίδα Χρυσή Αυγή που κυκλοφορεί
«Η κυβέρνηση εργάζεται για την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια τον Αύγουστο του 2018», τόνισε με στόμφο ο πρωθυπουργός κατά την πρόσφατη συνάντησή του με παραγωγής φορείς της Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη. Το success story της αριστεράς (και του Καμμένου) σε τίποτα δεν έχει να ζηλέψει το αντίστοιχο των Σαμαρά-Βενιζέλου, με την υποσημείωση πως και τα δύο θα έχουν αναπόφευκτα ως κοινό παρονομαστή ένα νέο Μνημόνιο.
Από το 2010 οπότε και σύρθηκε η χώρα στο ΔΝΤ και υπεγράφη το πρώτο «σωτήριο» Μνημόνιο, καμία ουσιαστική πολιτική ενέργεια δεν υλοποιήθηκε προς οργάνωση και ενίσχυση της εθνικής παραγωγής, ενέργεια η οποία κρίνεται επιτακτική προκειμένου να δοθεί ώθηση στην χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία. Αντιθέτως, ακόμη και οι υποτιθέμενες διορθωτικές «μεταρρυθμίσεις» στον δημόσιο τομέα αναιρούνται σήμερα από την διαρκώς αυξανόμενη απορρόφηση κομματικών φίλων της κυβέρνησης στον κρατικό μηχανισμό. Δεν είναι συνεπώς η ελληνική οικονομία εκείνη που ανακάμπτει όπως θρασύτατα και ψευδώς ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του κυβερνητικού του μνημονιακού θιάσου, αλλά το Πελατειακό Κράτος.
Αρκεί κανείς να απευθυνθεί προς ένα ελεύθερο επαγγελματία, έναν αγρότη, έναν εργάτη για να διαπιστώσει πως το παραγωγικό δυναμικό της χώρας βιώνει την «ανάπτυξη». Μίαν ανάπτυξη την οποία διόλου συμπτωματικά επικαλούνται άπαντες οι υπεύθυνοι της δυστυχίας μας, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες ήδη από το 2011. Βεβαίως τι είδους ανάπτυξη είναι εκείνη η οποία μετρά εκατομμύρια ανέργων, εργαζομένων που βλέπουν τους κόπους μια ζωής να υφαρπάζονται υπό μορφή περικοπών, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας το οποίο βαφτίζεται ως «ξένες επενδύσεις», είναι ζήτημα το οποίο ο καθένας οφείλει να λάβει σοβαρότατα υπόψη.
Γνώρισε άραγε κάποιου είδους άνθηση η ελληνική βιομηχανία; Μήπως ο αγροτοκτηνοτροφικός κλάδος αναπτύσσεται δίχως οι εκπρόσωποί του να μπορούν να το αντιληφθούν όπως το αντιλαμβάνεται ο πολιτικός και οικονομικός υπόκοσμος που εξουσιάζει; Υπάρχει κεντρική πολιτική στόχευση για την ανάπτυξη ενός η περισσοτέρων παραγωγικών κλάδων οι οποίοι και θα αποτελέσουν την αφετηρία της επανεκκίνησης της εθνικής μας οικονομίας; Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Εκείνο το οποίο αναμφισβήτητα συμβαίνει όμως, είναι η απόλυτη εξάρτηση ενός Κράτους και κατ’ επέκταση ενός ολόκληρου Λαού από τα Μνημόνια των δανειστών τα οποία το συνταγματικό τόξο και οι τραπεζίτες του διαχειρίζονται.
Με απλά λόγια, η Ελλάδα δεν σώζεται από τα δανεικά αλλά αντίθετα αλυσοδένεται ακόμη πιο σφιχτά στην απάνθρωπη δουλεία των τόκων, με συνέπεια να αποκλείεται κάθε προοπτική ευημερίας και προόδου του Λαού μας. Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας έχουν ήδη αντιληφθεί το γεγονός αυτό, λαμβάνοντας την απόφαση να αναζητήσουν στο εξωτερικό το δικαίωμα στην εργασία το οποίο τους στερεί η εν Ελλάδι ψευτοδημοκρατία των Μνημονίων.
Είναι τραγελαφικό να αναμένει κάποιος την βελτίωση της οικονομικής καταστάσεως από εκείνους που διαμόρφωσαν την σημερινή, δεινή πραγματικότητα. Φανταστείτε αυτούς που πλούτισαν από την διασπάθιση των ευρωπαϊκών πακέτων της εποχής των παχιών αγελάδων, να διαχειρίζονται σήμερα ορθολογικά και αποτελεσματικά τα ψίχουλα που απομένουν από τις περίφημες μνημονιακές δόσεις… Ιδού γιατί εξαπατάται από τους απατεώνες εκείνος που επιθυμεί συνειδητά να εξαπατηθεί. Ουσιαστικά, μια ισχνή μειοψηφία που αυτοπροσδιορίζεται ως «θεματοφύλακας της δημοκρατίας», ήτοι οι βολεμένοι του Καθεστώτος, εξακολουθεί όχι μόνο να θωρακίζει τα προνόμιά της αλλά και να πλουτίζει, από τις ανείπωτες θυσίες της πλειοψηφίας του Λαού μας μα δυστυχώς και κυρίως, από την ανοχή του.
Η οικονομική ανάκαμψη συμπερασματικά, δεν δύναται να έλθει ούτε με ευχολόγια, ούτε με δανεικά τα οποία δαπανώνται για το βόλεμα των κομματικών φίλων και χορηγών. Η ανάπτυξη θα έρθει μονάχα μέσα από την εργασία του Ελληνικού Λαού, εργασία η οποία σήμερα πλήττεται από τα ασφυκτικά φοροεισπρακτικά πλαίσια της μνημονιακής Τυραννίας.
Το φιλελεύθερο και το μαρξιστικό Κράτος έχουν αποτύχει παταγωδώς και το γεγονός ότι ακόμη συντηρούνται στην ζωή οφείλεται στην κινητοποίηση του πελατειακού τους μηχανισμού και σαφώς στην αδιαφορία και αποχή των υπολοίπων. Η κινητοποίηση των εν αδρανεία κοινωνικών δυνάμεων από το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα είναι το μεγάλο στοίχημα των καιρών και το πρώτο μα συνάμα βασικότερο βήμα για την οικοδόμηση του μελλοντικού Εθνικού Κράτους, της ικανής δηλαδή και αναγκαίας συνθήκης για την διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Έθνους μας.
Ευάγγελος Καρακώστας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/gia-thn-patrida-kai-ton-lao#ixzz4rX4EOcq5