Η αποκάλυψη των κομμουνιστικών εγκλημάτων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και η καταγγελία τους από μια μερίδα του «αντιεξουσιαστικού χώρου» θα μας απασχολήσει και σ’ αυτήν την αναφορά, με προέκταση την επιβεβαίωση της διαπίστωσης ότι σήμερα οι εγχώριοι «αντιεξουσιαστές», στην συντριπτική τους πλειοψηφία, όχι μόνο χρησιμοποιούν κομμουνιστικά συνθήματα, αλλά φέρονται και ως γνήσιοι σταλινικοί.
Συνεχίζοντας η συγκεκριμένη «αναρχική» συλλογικότητα την αναφορά της για την κομμουνιστική θηριωδία στον Μελιγαλά και αλλού, γράφει και τα εξής: «Οι αποτυχημένες προσπάθειες των κομμουνιστών να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα θα προκαλούσαν γέλια σε άλλες περιπτώσεις. Ας δούμε, λοιπόν, τι γράφει ένας απ’ αυτούς: “Αιχμάλωτοι στη φονική αυτή μάχη δεν ήταν δυνατόν να υπάρξουν. Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση. Τα σώματά τους ρίχτηκαν με ανάθεμα για το αδικοχυμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στην περιλάλητη πηγάδα”. Στην συνέχεια, ο ίδιος, κατεβάζει και τον αριθμό των σκοτωμένων ΕΛΑΣιτών σε 60 (στρογγυλά! Ούτε ένας παραπάνω, ούτε ένας παρακάτω, σύμφωνα με τις «μετρήσεις» του ανακοινωθέντος του ΕΛΑΣ που ανεβάζει τους νεκρούς του σε 60 και τους ταγματασφαλίτες σε 800). “Κι ας είχε ο ΕΛΑΣ στη μάχη αυτή τις πιο πολλές απώλειες: 60 νεκρούς και 150 τραυματίες”.
Είναι φανερό πως στους 800 συμπεριλαμβάνονται και κάποιοι από τους σφαγιασθέντες μετά την κατάληψη του Μελιγαλά. Η έλλειψη συμφωνίας ανάμεσα στους κομμουνιστές για τον τρόπο με τον οποίο αλώθηκε ο Μελιγαλάς είναι χαρακτηριστική: “Όταν όμως από το ύψωμα ακούγεται μια ριπή των ανταρτών προς τα μέσα, στο Μελιγαλά, αμέσως αρχίζουν να χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών και ν’ ανεμίζουν στον αέρα κάτασπρα σεντόνια. Ο Μελιγαλάς έπεσε…”. Όπου, πάει περίπατο το “μαχόμενοι από θέση σε θέση”. Αν, μάλιστα, ισχύει και το ότι απελευθερώθηκαν 200 ΕΑΜίτες που κρατούνταν αιχμάλωτοι (ενώ θα μπορούσαν να έχουν σφαγιασθεί από τους ταγματασφαλίτες), τότε η αγριότητα των ΕΛΑΣιτών, που συναγωνίστηκε και ξεπέρασε κατά πολύ αυτή των αντιπάλων τους, βρίσκεται σε ακόμα πιο απομακρυσμένο σημείο από αυτό της αντεκδίκησης ή των αντιποίνων». […] «Ας σημειωθεί το γεγονός πως από τις 30 Αυγούστου έως τις 27 Σεπτεμβρίου 1944 ο ΕΛΑΣ δεν πραγματοποίησε, στο Μωρηά, καμία επίθεση εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων, που βρισκόντουσαν εκείνο το διάστημα σε κατάσταση απαγκίστρωσης. Είναι προφανές ότι αυτή δεν ήταν μια πρωτοβουλία του Γενικού Στρατηγείου. Υπήρχαν εντολές άνωθεν που ακολουθούσαν συμφωνίες, οι οποίες είχαν γίνει “κάτω από το τραπέζι” για την ασφαλή αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, τουλάχιστον για μια ορισμένη περίοδο και σε σχέση με ορισμένες “επίμαχες” περιοχές. Εξετάζοντας από την ουσιαστική τους σκοπιά τα γεγονότα στο Μελιγαλά δεν θα σταθούμε στην αριθμητική προσέγγιση των θυμάτων για να εκτιμηθεί το μέγεθος της κτηνωδίας. Και πολύ λιγότεροι να ήταν οι σφαγιασθέντες πάλι η ουσία παραμένει ίδια. Σημασία έχει, πέρα από οποιαδήποτε προσθαφαίρεση νεκρών και σκοπιμότητες που κρύβονται ή προωθούνται, το ότι δολοφονήθηκαν με τον πλέον βάρβαρο τρόπο (κλαδευτήρια, μαχαίρια κ.λπ.) άνδρες γυναίκες και παιδιά αντιπάλων, οι οποίοι είχαν επίσης αιχμαλωτισθεί. Η κτηνωδία εθριάμβευσε!».
Αυτήν, ακριβώς, την «θριαμβεύουσα κτηνωδία» φροντίζουν σήμερα οι γιαλαντζί «αντιεξουσιαστές» να την επαινούν, τόσο με την συνθηματολογία υπέρ των δολοφόνων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ όσο και με την πρακτική που ακολουθούν. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα που ακολουθεί και το οποίο επαληθεύει τα όσα προαναφέρθηκαν. Προέρχεται από το εκδοτικό εισαγωγικό σημείωμα στο αποκαλυπτικό βιβλίο του Άγι Στίνα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- ΟΠΛΑ»: «Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια διολίσθηση του αναρχικού (με ή χωρίς εισαγωγικά) χώρου σε ιδέες και πρακτικές ασυμβίβαστες με την ηθική και την πρακτική του αναρχισμού (άτυπες ηγεσίες, σταλινικές μέθοδοι κατασυκοφάντησης, απειλές και άσκηση βίας κατά συντρόφων, πολιτικάντικοι ανταγωνισμοί, καθώς και μια ύπουλη προσπάθεια ιδεολογικής υπονόμευσης του αναρχισμού από κάποιους…)». […] «Έτσι διαπιστώνουμε μια αύξουσα μπολσεβικοποίηση (για να μην πω σταλινοποίηση) του χώρου -κάτι καινοφανές στα διεθνή χρονικά του κινήματος- ένα φαινόμενο που κατά την γνώμη μου οφείλεται στην βαθμιαία εισβολή πρώην αριστεριστών ή κουκουέδων στον χώρο που έφεραν μαζί τους όλη την πανούκλα των ιεραρχικών οργανώσεών τους. Ο ομιχλώδης εργατισμός, οι πολιτοφύλακες που ζέχνουν εξουσία από μίλια μακριά, ο εναγκαλισμός με την αριστερά, η υμνολογία των πλέον αποτρόπαιων στιγμών που έζησαν άνθρωποι (σφαγές στον Μελιγαλά, Δεκεμβριανά, Δημοκρατικός Στρατός), η υμνολογία σφαγέων (όπως του Άρη Βελουχιώτη, του Νίκου Μπελογιάννη, του Νίκου Ζαχαριάδη κ.α.), συνιστούν το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο που περιλαμβάνει επίσης, σε τέτοιο βαθμό αντιφασισμό και ταξική λαγνεία, ώστε να χρησιμοποιούνται από τους σύγχρονους αναρχιστές, ΕΑΜικά συνθήματα». […]
«Όντας ένα από τα λιγοστά άτομα που δημιούργησαν τον χώρο στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ένιωσα φοβερή θλίψη και απογοήτευση, όταν πηγαίνοντας σε μια αντιφασιστική διαδήλωση μαζί με κάποιους συντρόφους, είδαμε δεκάδες νέους με μαυροκόκκινες σημαίες να κραυγάζουν “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ” (και απ’ ό,τι ξέρω δεν ήταν η μοναδική φορά…). Το ίδιο νιώθω όποτε ακούω συντρόφους να επικαλούνται τον Δημοκρατικό Στρατό και τους δολοφόνους της ΟΠΛΑ».
Διαβάζοντας όλα αυτά μπορεί να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε ότι οι παρακρατικές ομάδες των Εξαρχείων, του Αγίου Παντελεήμονα και άλλων περιοχών έχουν σαφέστατα κομμουνιστικό χαρακτήρα με «αντιεξουσιαστική» μάσκα.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε επίσης: Οι «αντιεξουσιαστές» είναι κομμουνιστές (1)
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/oi-antiejousiastes-einai-kommounistes-2#ixzz4sYUlZ5Et
