Και ο εφετινός εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου 1940 επανέφερε, έστω και πάλι σε περιορισμένη μορφή, το «φρέσκο» ερώτημα- απορία κάποιων γιατί η Ελλάδα Τιμά την είσοδό της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι την έξοδό της απ’ αυτόν. Τα ίδια, πάνω κάτω, υποστηρίζουν και για την άλλη σύγχρονη Εθνική Επέτειο, αυτήν της 25ης Μαρτίου 1821.
Είχαμε ασχοληθεί και πέρυσι, τέτοια εποχή περίπου, με το συγκεκριμένο ζήτημα, από μία άλλη οπτική γωνία, με το κείμενο «Η “καούρα” της αριστεράς για να απαξιωθεί η 28η Οκτωβρίου επειδή δεν τους αρέσει ο Μεταξάς». Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ακόλουθοι αυτής της νέας μόδας προέρχονται τόσο από το μαρξιστικό όσο και το φιλελεύθερο ιδεολογικό πλαίσιο, ταγμένοι όμως πάντοτε στο από κοινού εθνομηδενιστικό-κοσμοπολίτικο στρατόπεδο.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από την αφετηρία και τα κίνητρα αυτής της διατύπωσης, εκείνο που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι ακούσιοι ή εκούσιοι αρνητές της Ελληνικότητας είναι ότι στο ηθικοπνευματικό πλαίσιο που διέπει αιωνίως τον Ελληνικό τρόπο Σκέψης και Δράσης το ιστορικό αποτέλεσμα (νίκη ή ήττα) έχει σχετική αξία, ενώ αυτό που έχει απόλυτη ηθική αξία (και ως εκ τούτου αναλόγου είδους νίκη) είναι η αγωνιστική στάση και η ροπή προς την Δόξα. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν αυτά γίνονται σε πλήρη αντίθεση προς τα όποια πασιφανή δεδομένα ισχύος. Ο κοινός υλιστικός τρόπος αντίληψης της ζωής δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν την ουσιώδη -όσο και χαοτική- διαφορά μεταξύ της ήττας και της θυσίας.
Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν η θυσία είναι προϋπόθεση και προεόρτιο της τελικής και ως εκ τούτου ουσιαστικής νίκης. Οι Θερμοπύλες, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, το Ζάλογγο, το Κούγκι κ.α. αποτελούν διαχρονικά παραδείγματα του πώς μια αρχική ήττα σε μια μάχη μπορεί να οδηγήσει στην τελική νίκη στον πόλεμο. Ο Ελληνικός Λαός, ο οποίος αντιλαμβάνεται όλα αυτά με μια μεταφυσική διάσταση, έχοντας στην παράδοση, τα ήθη και τα έθιμά του, και την εμπειρία της Αναστάσεως, γιορτάζει μέσα από την ψυχή του την έναρξη των Επών της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου.
Ιδιαίτερα, όμως, η 28η Οκτωβρίου ενοχλεί τους κάθε λογής «προοδευτικούς», ακριβώς γιατί αυτό το «ΟΧΙ» ειπώθηκε από το στόμα ενός «φασίστα», του Ιωάννη Μεταξά. Και το κυριότερο: αυτό το «ΟΧΙ» όχι μόνο ειπώθηκε, αλλά πολύ περισσότερο εφαρμόστηκε στην πράξη και τηρήθηκε μέχρι τέλους, σε αντίθεση με τους «ηγέτες» της Μεταπολίτευσης και του «Συνταγματικού τόξου», που όχι μόνο μετατρέπουν τα δικά τους ψευδεπίγραφα «όχι» σε κατάπτυστα «ναι», αλλά έχουν την εθελοδουλεία και το στίγμα του εντολοδόχου στις ξένες επιθυμίες και επιδιώξεις βαθιά μέσα στο πετσί τους.
Σε πλήρη αντίθεση με την σημερινή αλλοπρόσαλλη και εφήμερη εποχή των δίχως όρια «ατομικών δικαιωμάτων», ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου 1940 αποτελεί μνημείο συγκρότησης της Συλλογικής Μνήμης, μέσα από τον έμπρακτο Πατριωτισμό της Εθνικής Συνείδησης. Γι’ αυτό και ενοχλεί στον μέγιστο βαθμό όλες τις εγχώριες εκφάνσεις και εκφράσεις του εθνομηδενισμού, καθώς και τα ξένα κέντρα αποφάσεων που επιθυμούν την άμβλυνση της Συνείδησης και της Μνήμης στο Εθνικό Φρόνημα των Ελλήνων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/oi-logoi-pou-oi-proodeutikoi-enochlountai-apo-ton-eortasmo-ths-28hs-oktwbri#ixzz4x1k2ME1I