Αυτός ο τόπος είναι ευλογημένος με όλα τα αγαθά του Θεού. Είναι όμως και ποτισμένος με ποταμούς αίματος, αίματος ιερού και καθαγιασμένου, αίματος που χύθηκε αυτοπροαιρέτως για αξίες διαχρονικές και υπεραιώνιες, αξίες που είναι συνυφασμένες με τη ράτσα μας, όπως η Ελευθερία, η Φιλοπατρία, η Τιμή. Τέτοιες αρετές διέθεταν οι Έλληνες του 1821, που δεν υπολόγιζαν τη ζωή τους, αν επρόκειτο να κάνουν κάτι που θα ωφελούσε το Γένος, πιστοί και αυτοί στο κάλεσμα της Φυλής, χωρίς να το έχουν διδαχτεί, άξιοι συνεχιστές των αρχαίων προγόνων μας, που είχαν πάντα στο μυαλό τους το απόφθεγμα «ΟΥ ΠΟΣΟΙ ΑΛΛΑ ΠΟΥ». Αναρίθμητα τα παραδείγματα θυσίας και γενναίας αντίστασης και ας ήξεραν οι Αγωνιστές πως οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε. Η θυσία τους ήταν ακόμη πιο σημαντική διότι από επιλογή και με ελεύθερη βούληση κινούμενοι, αντιστάθηκαν εκεί που τους είχε οριστεί από το πεπρωμένο.
Αξίζει να γίνει λοιπόν ιδιαίτερη μνεία στη ζωή και τη δράση του ηρωικού Κατσαντώνη, ενός οπλαρχηγού που «έφυγε» προτού προλάβει να δει να γίνεται πραγματικότητα ο διακαής πόθος όλων των φλογερών Ελλήνων, ο γενικός ξεσηκωμός του Γένους. Ο Κατσαντώνης συνέβαλλε τα μέγιστα στην δημιουργία, την καθοδήγηση και την ύπαρξη της κλεφτουριάς στην περιοχή της Ρούμελης. Η παλικαριά του όμως έγινε ξακουστή για τους σκλαβωμένους Έλληνες, σε όλη την επικράτεια. Ο τούρκος τον έτρεμε, ο Έλληνας τον περίμενε. Η δράση του ενέπνευσε σύγχρονους και κατοπινούς λογοτέχνες, οι οποίοι με την πένα τους, είτε ως ιστοριογράφοι, είτε ως περιηγητές ή ως λογοτέχνες μαγεύτηκαν από την οξυδέρκεια, την παλικαριά αλλά και την τιμιότητά του Έλληνα οπλαρχηγού, ο οποίος ανακηρύχθηκε πρώτος των Καπεταναίων στη Λευκάδα, όταν στα 1807 μαζεύτηκαν οι καπεταναίοι για να συντονίσουν τη δράση τους ενάντια στον οθωμανό δυνάστη.
Ο Κατσαντώνης γεννήθηκε στα Άγραφα. Αδέλφια στο αίμα και στα όπλα είχε τον Λεπενιώτη και τον Χασιώτη. Λέγεται πως το όνομα του προέρχεται από την σύντμηση των λέξεων Κατζ(ε) Αντώνη, μια φράση που συνεχώς έλεγε η μάνα του, για να τον συνετίσει, επειδή βιαζόταν να βγει στην κλέφτικη ζωή. Πρότυπο του ήταν ο άνθρωπος που τον βάφτισε, ο περίφημος Δίπλας, μπαρουτοκαπνισμένος οπλαρχηγός, στην κλέφτικη ομάδα του οποίου δεν άργησε να ενταχθεί ο Αντώνης. Είχε όμως και την ευλογία του Θεού. Από το μαντρί του πατέρα του πέρασε, σύμφωνα με ιστορικούς της εποχής, ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός το 1777 και τον ευλόγησε μικρό παιδί ακόμα. Το περιστατικό που έγινε αφορμή για να περάσει στην κλεφτουριά ήταν όταν ένας μπουλούμπασης (αξιωματούχος υπεύθυνος για την καταδίωξη των ληστών), τον φυλάκισε με την πρόφαση ότι είχε κλέψει αλλά στην πραγματικότητα για να πάρει λύτρα από την οικογένεια του, μια κατάσταση πολύ συχνή εκείνη την εποχή. Το μίσος του για τους τούρκους, η έμφυτη αγάπη για τη λευτεριά αλλά και ο πόθος της εκδίκησης τον έστρεψαν εκεί που η Μοίρα τον είχε ταγμένο. Μιλούσε το αίμα, το λάδι της βάφτισης, η ευλογία από τον Πατροκοσμά. Με μια δεκάδα γενναίους ανέβηκε στα βουνά, με την ευλογία του πατέρα του και σύντομα έσμιξε με τον νονό του τον Δίπλα, ο οποίος από καιρό τον περίμενε. Από την πρώτη στιγμή ο Κατσαντώνης έγινε φόβος για τους τούρκους και θρύλος για τους Ρωμιούς. Με παλικαριά, εξυπνάδα και ηρωισμό έκανε τους τούρκους να μην αισθάνονται πουθενά ασφαλείς. Ο Αλήπασας, ανήσυχος για την τροπή που έπαιρναν τα πράματα, προσπάθησε να αντιδράσει. Μάταια τα εγχειρήματά του. Ο Κατσαντώνης το 1803 στην Τριφύλλα της Ευρυτανίας σκοτώνει τον Αγά Ιλιάσμπεη και κατατροπώνει τον υπέρτερο σε αριθμό στρατό του. Ο Αληπασάς σκυλιάζει. Συλλαμβάνει τους γονείς του και τον καλεί δήθεν να συνεννοηθούν και να του δώσει το αρματολίκι των Αγράφων. Ο Κατσαντώνης αρνείται, οι γονείς του βασανίζονται και στη συνέχεια σφαγιάζονται. Η εκδίκηση είναι πλέον μονόδρομος για τον Κατσαντώνη. Με λύσσα κυνηγάει όποιον τούρκο υπάρχει στην περιοχή. Ένας στρατός απότελούμενος από 150 άνδρες υπό τον Μουσταφάμπεη, εξολοθρεύεται. Στο καπετανάτο του Κατσαντώνη μπαίνει και ο Καραϊσκάκης. Ακολουθεί η μάχη στου Πουλιού τη Βρύση όπου οι Κατσαντωναίοι τρέπουν σε φυγή τον Χασάν Μπελούση και τους άνδρες του. Νωρίτερα, ο Κατσαντώνης βρίζοντας και φωνάζοντας είχε προσκαλέσει σε μονομαχία τον Χασάν Μπελούση.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι αυτό που έκανε ο ηρωικός Κατσαντώνης δεν ήταν άλλο από αυτό που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες πριν από τη μάχη όταν παρακινούμενοι από τη δίψα για υστεροφημία μονομαχούσαν, έκαναν αριστείες, αλλά πριν από αυτές προηγείτο πάντοτε Αγώνας Λόγων, όπου οι αντίπαλοι προσπαθούσαν να φοβίσουν ο ένας τον άλλο και να γεμίσουν θάρρος και φρόνημα πριν από την επικείμενη σύγκρουση. Ακόμη ένα σημάδι της φυλετικής συνέχειας των Ελλήνων, έρχεται να διαψεύσει τους αρνησιπάτριδες μαρξιστές.
Ακολουθούν και άλλες μάχες στις οποίες οι τούρκοι τρέπονται σε άτακτη φυγή, μπέηδες ταπεινώνονται, άλλοι σκοτώνονται και άλλοι παριστάνουν τους διώκτες του Κατσαντώνη, στην πραγματικότητα όμως κρατούν αποστάσεις και εύχονται να μην πέσουν στον δρόμο του. Το 1806 ο Κατσαντώνης πληγώνεται σε μάχη και μεταβαίνει στην Κέρκυρα για να αναρρώσει.
Σειρά έχει ο αγαπημένος στρατηγός του Αλήπασα, Βεληγκέκας. Με αναρίθμητο στρατό κινεί κατά τα Άγραφα, έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ζητάει από τον Κατσαντώνη να παραδοθεί και πριν αυτός προλάβει να ολοκληρώσει την αρνητική απάντηση του, τον σημαδεύει αλλά ο Κατσαντώνης, τον στέλνει να συναντήσει τους υπόλοιπους που προσπάθησαν να τον εξοντώσουν. Το 1807 πεθαίνει πολεμώντας ο Δίπλας και ο Κατσαντώνης αναλαμβάνει όλο το ασκέρι. Αναγνωρίζεται εκείνη τη χρονιά από όλους τους οπλαρχηγούς ως αρχηγός των κλεφτών, στη συνέλευση των κλεφτών τον Ιούλιο του 1807. Επιστρέφει στα Άγραφα και εξαπολύει νέο γύρο συγκρούσεων με τους τούρκους, οι οποίοι κρύβονται για να μην πέσουν πάνω στους Κατσαντωναίους.
Ωστόσο, μια αρρώστια χτύπησε τον ήρωα Κατσαντώνη και με τον καιρό όλο και χειροτέρευε. Κίνησε λοιπόν με πέντε έμπιστους του για ένα μυστικό καταφύγιο, προκειμένου να αναρρώσει αλλά δυστυχώς η υγεία του χειροτέρευε. Όπως ο αετός που δεν αντέχει να βλέπει τον ουρανό από γης και να μην τον σκίζει με τα φτερά του, έτσι και ο Κατσαντώνης έβλεπε τα βουνά και η καρδιά του έσπαγε που δεν μπορούσε να τα διαβεί και να σκοτώσει τούρκους. Πολλοί υποστηρίζουν πως από προδοσία συνελήφθη εκεί ο Κατσαντώνης από τον Μουχουρτάρη ενώ άλλοι θεωρούν πως είναι ασυνείδητη η αποκάλυψη του σημείου στο οποίο ανάρρωνε. Ο Κατσαντώνης με τον Χασιώτη συνελήφθησαν από τους τουρκαρβανίτες και οδηγήθηκαν στα Γιάννενα. Ο Λεπενιώτης και οι Κατσαντωναίοι προσπάθησαν να τους απελευθερώσουν, χωρίς ωστόσο να τα τελεσφορήσουν οι προσπάθειές τους. Αφού οδηγήθηκε στον Αλήπασα, που προσπάθησε να τον εξαγοράσει και να τον καθυποτάξει, υπερήφανα αρνήθηκε τις υλικές απολαβές και την «χαρισμένη» ζωή και προτίμησε τα μαρτύρια και το θάνατο.
Ο μαρτυρικός του θάνατος, τα κατορθώματά του, η παλικαριά και η ευστροφία του, η φιλοπατρία του, τραγουδήθηκαν από το λαό και πέρασαν στην Παράδοση και την Ιστορία. Ο Κατσαντώνης κέρδισε την υστεροφημία του κινούμενος από αγάπη για την πατρίδα και τη λευτεριά. Έγινε τραγούδι, θρύλος και νανούρισμα. Είχε την ευκαιρία να αλλαξοπιστήσει, να προδώσει, να βολευτεί. Μας δεν λύγισε, δεν υποτάχτηκε, δεν αλλαξοπίστησε.
Είναι πρόβλημα οι Κατσαντώνηδες του ελληνικού παρελθόντος. Γιατί διδάσκουν ήθος, αποτελούν αξεπέραστο πρότυπο μίμησης, εμπνέουν και παιδαγωγούν. Για αυτό δεν θα δούμε να διδάσκονται τα κατορθώματά τους. Είναι επικίνδυνοι για τους άθεους, τους απάτριδες, τους διεθνιστές και τους λίγους. Αυτοί, επειδή αδυνατούν να τους κατανοήσουν, πολλώ δε μάλλον να τους μιμηθούν, αποσιωπούν την αξία και την προσφορά τους. Όμως, η υστεροφημία που κέρδισαν, ξεπερνά και διαλύει τα σύννεφα της ηθικής και πνευματικής παρακμής που προσπαθούν να επιβάλλουν οι συμπλεγματικοί μαρξιστές. Η ιστορική αποκατάστασή τους επαφίεται σε όλους εμάς. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας Ιστορία, ας μεταλαμπαδεύσουμε την ιστορική γνώση, την αγάπη για την Πατρίδα, το σεβασμό στους θεσμούς. Ας συνεχίσουμε την παράδοση του Κρυφού Σχολειού.
Ας κάνουμε τα όνειρά μας εφιάλτες τους.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Νικόλαος Λεμοντζής
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/morfes-tou-ellhnismou-katsantwnhs-o-aetos-ths-kleftourias#ixzz4xS2MmYXu