Καθώς οδεύουμε, για μια ακόμη χρονιά, στην τίμηση εκ μέρους όλου του «Συνταγματικού Τόξου» της Μεταπολίτευσης του δικού της «τοτέμ» με την κωδική ονομασία «Πολυτεχνείο», αναμφίβολα, μια απίστευτη ειρωνεία της τύχης φέρνει το κυρίαρχο σύνθημα του υπερκομματικού συστημικού αυτού παραμυθιού, «φονιάδες των λαών αμερικάνοι» να έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης σε αυτήν την χώρα που οι αριστεροί ανέκαθεν ονόμαζαν ως «μητρόπολη του καπιταλισμού», δηλαδή τις ΗΠΑ. Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την επίσκεψη, αν γυρίσουμε πολύ πίσω στον χρόνο και τεστάρουμε τις ιστορικές μας γνώσεις, θα δούμε ότι κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνηθιζόταν να περιφέρονται ηττημένοι ηγεμόνες (Περσέας, Βεργκιγκετόριξ κ.α.) σιδηροδέσμιοι σε θριάμβους που οργάνωναν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και στρατηγοί. Αντιστοίχως, στα μεσαιωνικά χρόνια οι ηττημένοι ηγεμόνες φιλούσαν το χέρι του βασιλιά ή του σουλτάνου σε ειδική τελετή στην αίθουσα του θρόνου, υπόσχονταν υποταγή και, ως απόδειξη της υπακοής τους, άφηναν και κάποιο από τα παιδιά τους ως ενέχυρο στην αυλή του νικητή.
Σήμερα, βεβαίως, οι σύγχρονοι εξουσιαστές του κόσμου δεν καταφεύγουν σε τέτοιου είδους ωμότητες αλλά εξευτελίζουν τους υποτακτικούς τους πιο… πολιτισμένα. Τώρα πια, βάζουν έναν δικό τους δημοσιογράφο να κάνει μια «στημένη» ερώτηση για κάποιες παλαιότερες δηλώσεις του εντολοδόχου, εντελώς ασύμβατες με την τωρινή κατάστασή του ως ικέτη. Με την σειρά του, ο υποτακτικός κάνει δημόσια την (εξευτελιστική) αυτοκριτική του, με τον ηγέτη εντολέα του να χαμογελά δίπλα του γεμάτος… κατανόηση και… συγκατάβαση. Είναι δυνατόν να ξεχαστεί ο εξευτελισμός του Σαμαρά, στην πρώτη επίσκεψη που έκανε ως πρωθυπουργός στο Βερολίνο, τον Αύγουστο του 2012, καθώς εκφωνούσε συντετριμμένος ενώπιον της Μέρκελ το περιβόητο «ουδείς αναμάρτητος», όταν ο «στημένος» Γερμανός δημοσιογράφος τον ρώτησε για τα «Ζάππεια», όπως, επίσης, είναι δυνατόν να ξεχαστεί ότι οι συριζαίοι τότε είχαν σηκώσει τις σημαίες του πατριωτισμού και της αξιοπρέπειας, με τον ίδιο τον Τσίπρα να λοιδορεί τον Σαμαρά στην Βουλή γι’ αυτό ακριβώς το «ουδείς αναμάρτητος»; Βεβαίως, ο αναίσχυντος και ανερυθρίαστος Τσίπρας έχει συνηθίσει πλέον κι αυτός την τακτική αυτή. Από το «go back, μαντάμ Μέρκελ» πέρασε στην «ανοιχτόμυαλη» πολιτικό, η οποία έχει «συναίσθηση της ευθύνης». Και από το αντίστοιχο «go back, κύριε Σόιμπλε» πέρασε στο «σεβαστός και σοβαρός πολιτικός», ενώ υπάρχει και η ανάλογη ολοκληρωτική στροφή μπροστά στον Ολάντ, κάνοντας «γαργάρα» το λογοπαίγνιο «Ολαντρέου» .
Το ίδιο, λοιπόν, έκανε τώρα και με τον Τράμπ, όταν ερωτήθηκε για το αν έχει αλλάξει άποψη για την δήλωση που είχε κάνει τον Μάρτιο του 2016 για την πιθανολογούμενη προεδρία του Τραμπ: «Ελπίζουμε να μην δούμε αυτό το κακό»! Πανέτοιμα αναίσχυντος ο Τσίπρας απάντησε ως εξής: «Διαπίστωσα από την συνάντηση που είχα με τον Πρόεδρο ότι η προσέγγισή του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική, ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για το καλό»! Ο προσωπικός αυτοεξευτελισμός του Τσίπρα είναι το λιγότερο που μας απασχολεί. Αυτό που μετράει είναι η πολιτική σημασία αυτής της δήλωσης-κίνησης. Επί δεκαετίες, η αριστερή προπαγάνδα ωρυόταν ότι Αριστερά σήμαινε πραγματική Εθνική Ανεξαρτησία, αγώνας για αξιοπρεπή εργασία και ανάλογο μισθό, ευπρεπείς εργασιακές σχέσεις, ανθρώπινο και τηρούμενο ωράριο εργασίας με τα ανάλογα δικαιώματα κλπ. Σ’ αυτά οφείλει, εν πολλοίς, ο ΣΥΡΙΖΑ την ανέλιξή του στην εξουσία, υποσχόμενος μάλιστα και την κατάργηση τόσο των Μνημονίων όσο και των εφαρμοστικών τους νόμων.
Η πράξη, όμως, δείχνει ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση όχι μόνο δεν έκανε τίποτα από τα όσα υποτίθεται ότι εξέφραζε πολιτικά επί δεκαετίες η αριστερά, αλλά ξεπέρασε σε ενδοτισμό, υποτέλεια, ξενοδουλεία, αντιλαϊκή διάθεση και αντεργατική διάσταση ακόμη και τους προηγούμενους μνημονιακούς προκατόχους της. Το «αριστερό πρόσημο» της στέκεται όρθιο μόνο σε εθνομηδενιστικά και αντικοινωνικά ψηφίσματα και νόμους για τον «αντιρατσισμό», την ιθαγένεια, το τζαμί στην Αθήνα, το σύμφωνο συμβίωσης, την «αλλαγή φύλου». Υπό αυτήν την έννοια, ο Τσίπρας και η υπόλοιπη πολιτική συμμορία της κυβερνώσας αριστεράς προσφέρουν μέγιστη υπηρεσία για το πλήρες ξεκαθάρισμα προσώπων και καταστάσεων και την οριστική οριοθέτηση ανάμεσα στους Ελευθέρους και τους σκλάβους, τους Λεωνίδες και τους εφιάλτες, τους Πατριώτες και τους προδότες, τους Αγωνιστές και τα λαμόγια, τους Αετούς και τις κότες ,τα Δίποδα και τις σαρανταποδαρούσες. Τουλάχιστον, οι αλυσοδεμένοι ηγεμόνες του παρελθόντος (όπως οι προαναφερθέντες Περσέας και Βεργκιγκετόριξ) είχαν την σκληρή τύχη που προαναφέρθηκε, αφού προηγουμένως είχαν ηττηθεί ηρωικά μαχόμενοι, επιχειρώντας έμπρακτα να προστατεύσουν την Πατρίδα τους και δεν έγιναν συνειδητοί εντολοδόχοι των αφεντικών τους, όπως κάνουν όχι μόνο οι συριζαίοι, αλλά όλο το μνημονιακό κομματικό φάσμα του «Συνταγματικού τόξου».
Η εφετινή εκφώνηση του… διαχρονικού συνθήματος «φονιάδες των λαών αμερικάνοι», αναμφίβολα, θα ακουστεί σ’ αυτήν την εκδοχή πιο ανεδαφική και γελοία από κάθε άλλη φορά. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-eleutheros-ki-o-sklabos#ixzz4yPH5sTUI