Έχει γίνει σύνηθες να αποδίδουμε στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια που βρίσκεται ο Ερντογάν στην εξουσία μια αναβίωση του αυταρχισμού σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής της Άγκυρας. Στην πραγματικότητα όμως αυτός ο αυταρχισμός που ενίοτε τείνει προς την παράνοια κυριάρχησε στο τουρκικό κράτος τις περισσότερες φορές από τότε που ιδρύθηκε. Ο αυταρχισμός του Ερντογάν, όπως και πριν από αυτόν ο αυταρχισμός πολιτικών ή στρατιωτικών κυβερνήσεων, ταιριάζει απόλυτα με το ιστορικό μοτίβο, πλαίσιο της μεταοθωμανικής Τουρκίας. Ενώ οι Τούρκοι ηγέτες αλλάζουν και ενώ οι διαφορετικές προσωπικότητες σηματοδοτούν διαφορετικές εποχές στην πολιτική σκηνή, η συνέχεια του αυταρχισμού στην τουρκική κρατική παράδοση παραμένει αδιάλειπτη.
Ως παράδειγμα αυτής της αδιάλειπτης συνέχειας του αυταρχισμού του τουρκικού κράτους δεν έχουμε παρά να αναφέρουμε τις διώξεις εναντίον της ελληνικής μειονότητας που ξεκίνησαν αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης και συνεχίστηκαν έως την τελική εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, της Τενέδου και της Ίμβρου, γεγονότα που διαδραματίστηκαν καθ’ όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα και υπό διαφορετικές τουρκικές κυβερνήσεις. Η αδιάλειπτη παράδοση του τουρκικού αυταρχισμού είναι εμφανής και στο κουρδικό ζήτημα. Η εξόντωση του κουρδικού πληθυσμού ξεκίνησε από τον Ατατούρκ την δεκαετία του 1930 όταν διέταξε τον τουρκικό στρατό και την αεροπορία να επιτεθεί στις κουρδικές επαρχίες Αγρί και Ντερσίμ και συνεχίζεται μέχρι των ημερών μας αδιαλείπτως.
Στην πραγματικότητα λοιπόν ο αυταρχισμός του Ερντογάν αντιστοιχεί απόλυτα στην «λογική» της τουρκικής κρατικής εξουσίας. Τούρκοι ηγέτες όπως ο Τουρκές, ο Οζάλ, ο Ντεμιρέλ ευνόησαν με την πολιτική τους την κυριαρχία ενός «ισχυρού ανθρώπου» στην εξουσία που θα ενσωματώνει ένα ισχυρό κράτος, το οποίο θα πρέπει να είναι προικισμένο να διατηρήσει την ακεραιότητα και υπεροχή του «τουρκικού έθνους». Από τον Κεμάλ Ατατούρκ που κυβερνούσε με απολυταρχικό τρόπο και μεθόδους έως τον «σουλτάνο» Ερντογάν η γενεαλογία της τουρκικής κρατικής εξουσίας έχει την φύτρα του αυταρχισμού, τουτέστιν της απόλυτης εξουσίας και επιρροής της εκτελεστικής εξουσίας σε όλο το εύρος της πολιτικής σκηνής. Ο αυταρχισμός στην Τουρκία διατηρείται επειδή καμία πολιτική ή στρατιωτική δύναμη δεν αμφισβητεί την κυρίαρχη νοοτροπία που θεωρεί ότι η επιβίωση του «τουρκικού έθνους» απαιτεί τον απολυταρχικό έλεγχο της κοινωνίας και του κράτους.
Ο Ερντογάν κυβερνά την Τουρκία από το 2002 και αυτό το γεγονός τον καθιστά τον ισχυρότερο Τούρκο ηγέτη μετά τον Ατατούρκ. Κυριαρχεί στο κυβερνών κόμμα AKP, στην κυβέρνηση, στο Κοινοβούλιο, στις κεντρικές θέσεις της δικαστικής εξουσίας, στα τρία τέταρτα των τουρκικών μέσων ενημέρωσης, στην οικονομική ζωή της χώρας, ενώ μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016 «ερντογανοποιούνται» και οι ένοπλες δυνάμεις. Ο ισλαμισμός δεν είναι μεν η μόνη πτυχή της πολιτικής του Ερντογάν, είναι όμως το κυρίαρχο στοιχείο της αφού από το 2002 σταθερά επανερμηνεύεται το συνταγματικά καθιερωμένο κοσμικό καθεστώς της Τουρκίας με τρόπο απόλυτα ανεκτικό και φιλικό προς το Ισλάμ.
Ο Ερντογάν «εξισλαμίζει» την Τουρκία σταδιακά, εισάγοντας περισσότερα θρησκευτικά μαθήματα στην τουρκική εκπαίδευση, ανεγείροντας χιλιάδες τεμένη, ελαχιστοποιώντας την κατανάλωση οινοπνεύματος μέσω βαριάς φορολογίας και απαγόρευσης των διαφημίσεων αλκοόλ και υποστηρίζοντας αυστηρά τις σουνιτικές ισλαμικές οργανώσεις. Ο ισλαμισμός του Ερντογάν συνδέεται με ένα ισχυρό συναίσθημα μεταξύ των θρησκευτικών-συντηρητικών κύκλων της χώρας για αναβίωση της δόξας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Οθωμανοί ήταν οι φορείς και προστάτες του ισλαμικού κόσμου και τώρα ο Ερντογάν παρουσιάζει τους μουσουλμάνους Τούρκους ότι επιστρέφουν να εκπληρώσουν το πεπρωμένο της ισλαμικής ηγεσίας μετά από έναν αιώνα απώλειας. Ο «πατέρας του Ισλάμ» Ερντογάν αντικαθιστά τον «πατέρα των Τούρκων» Κεμάλ.
Ποιο μπορεί όμως να είναι το μέλλον του Ερντογάν αλλά και της Τουρκίας; Είναι βέβαιο ότι θέλει να παραμείνει στην εξουσία για το υπόλοιπο της ζωής του. Θέλει επίσης να μετατρέψει την εκτελεστική εκ των πραγμάτων προεδρία σε συνταγματική πραγματικότητα με απόλυτη εξουσία στις ένοπλες δυνάμεις και στην δικαιοσύνη. Για να τα καταφέρει όλα αυτά και εφόσον δεν ανατραπεί από κάποιο στρατιωτικό πραξικόπημα των Κεμαλιστών χρειάζεται την λαϊκή υποστήριξη, η οποία απαιτεί ένα παρανοϊκό νεοοθωμανικό αφήγημα το οποίο μπορεί να υποστηριχθεί μόνο με αυταρχική κυριαρχία.
Νεοοθωμανικό αφήγημα σημαίνει συνεχή σύγκρουση με τους Κούρδους και αδιάλειπτη αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου, μη εξαιρουμένης της στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Το χαφιεδότσουρμο του συνταγματικού τόξου και οι δωσίλογοι πολιτικάντηδες που εθελοτυφλούν και προϋπαντούν τον θρησκόληπτο Ερντογάν στην Αθήνα θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η Τουρκία μπορεί και παίζει το γεωπολιτικό της παίγνιο στην περιοχή μας επειδή έχει απέναντι της μια ανίσχυρη Ελλάδα. Ανίσχυρη στρατιωτικά και πολιτικά. Ανίσχυρη επειδή έτσι την κατάντησαν οι «πτωματοφάγοι» διεθνείς τοκογλύφοι και η εγχώρια συμμορία τους. Ανίσχυρη επειδή κάποιοι έχουν το θράσος να «πουλάνε» δημοκρατία και αξιοκρατία.
Ο Ερντογάν ήρθε στην Αθήνα για να ξεδιπλώσει την νεοοθωμανική του ατζέντα άλωσης της Ελλάδας, ατζέντα χωρίς την οποία δεν μπορεί να επιβιώσει στην πολιτική σκηνή της χώρας του, ιδιαίτερα μετά την αποτυχία της πολιτικής του στην Μέση Ανατολή. Όσοι συνδιαλέγονται μαζί του ας βγάλουν την φουστανέλα και ας φορέσουν το φέσι.
Γ. ΛΙΝΑΡΔΗΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-tourkia-metaju-paranoias-kai-autarchismou-apeilei-thn-ellada#ixzz50fr6pSLD