Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
«Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της. Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μες στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομώτερο δρόμο. Όχι βρίσκει. Δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης». Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική
Αν σήμερα, όπως από το καλοκαίρι του 2013, διαβάζει ο αναγνώστης αυτές τις γραμμές, όπως και πριν από εδώ, επί είκοσι και πλέον έτη, στις σελίδες των εντύπων του λαϊκού εθνικιστικού κινήματος πριν την είσοδό του στον ναό της δημοκρατίας, είναι επειδή, πιστεύω, μοιράζεται την ίδια αγάπη και την ίδια έγνοια για το δέντρο Ελλάδα και το κλαδί Ευρώπη που εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί επιχειρούν να ξεριζώσουν, μα και την ίδια υπερηφάνεια για τις ρίζες μας. Πιο πολύ, αυτοί που μοιράστηκαν και εξακολουθούν να συμμετέχουν στην μέθεξη της αποφασιστικότητας να συνεχίσουμε τον απροσκύνητο αγώνα μας, για τους βωμούς μας, τα θηκάρια των προγόνων μας, τα λίκνα των παιδιών μας. Πιο πολύ ακόμη μοιράζομαι αυτές τις γραμμές με όσους πιστεύουν πως κάθε τέλος είναι μια αρχή και πως η ύπαρξή μας συνεχίζεται από όσα αφήνουμε κληρονομιά στους αδελφούς του αίματος και της ψυχής, όταν εμείς θα έχουμε πάει παρακάτω.
Αίματος και ψυχής που φέρουν τις μνήμες του Πριν αλλά και τον σπόρο του Μετά. Πιστεύω, έτσι, πως το Αύριο είναι όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά στα χέρια μας. Εχω την τιμή να διευθύνω από την επανακυκλοφορία της τον Ιούλιο του 2013, μια ιστορική εφημερίδα. Την ίδρυσε ένας Έλληνας, ο Δημήτριος Καλαποθάκης, ο οποίος με την ευστροφία, την προσωπικότητα και την εφημερίδα Εμπρός, πρωτοστάτησε στην ελευθερία της Μακεδονίας και της Θράκης. Δεν θα καταφύγω στην υποκριτική σεμνότητα του «ελπίζω», («Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα», γράφει ο μεγάλος Κρητικός) μα θα πω με παρρησία πως πιστεύω ότι η Εμπρός και όσοι κατά καιρούς και ως σήμερα συνεργάζονται μαζί μας, στηρίζουμε την Πίστη και το Φρόνημα των Αγωνιστών της Χρυσής Αυγής και όσων θέλουν να προσεγγίσουν νηφάλια, χωρίς κιτρινισμούς, με στοιχεία, και με ματιά αγωνιστική την επικαιρότητα.
Όταν τα συστημικά Μέσα διαπόμπευαν τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής και τους βουλευτές του, και παρά την προσωπικό διακύβευμα της δίωξης, η Εμπρός κυκλοφόρησε στην ώρα της με τίτλο «Ερχόμαστε νικητές». Είμαστε εδώ, στην ίδια σελίδα, γιατί κάθε μια και κάθε ένας από εμάς, έχει πάρει την απόφαση πως θέλει να ζήσει μια ζωή ελεύθερη. Πως προτιμά την Ελευθερία από την Σκλαβιά, την Λεβεντιά από τον Χατζηαβατισμό. Η Ελευθερία συχνά προσδιορίζεται από την έλλειψή της. Ο «θαυμαστός καινούριος κόσμος» ενθαρρύνει, όταν δεν επιβάλλει, την δουλεία στο χρυσό μοσχάρι της ερήμου. Χειρότερη κι από αυτήν την δουλεία, είναι η δουλεία του πνεύματος απέναντι σε έναν εχθρό που, ειδικά ο δικός μας «χώρος» κάνει το σφάλμα να τον εμφανίζει ως προαποφασισμένο νικητή. Τι ηττοπαθής στάση! Στην Ασκητική του ο Καζαντζάκης κηρύσσει τον πόλεμο στους χορτάτους. Το μίσος, λέει, είναι προτιμότερο απ’ την φιλανθρωπία, γιατί ο άνθρωπος πρέπει να αποζητά το ακατόρθωτο, σαν τους ερωτευμένους.
Ναι, πρέπει να μπούμε στο ποτάμι ως τον λαιμό, για να περάσουμε απέναντι. Πρέπει να παγώσουν τα άκρα μας, και τα πόδια μας να τα κινεί μόνη η θέλησή μας. Μα πόση ηδονή μας καρτερά στην όχθη με το φρέσκο χορτάρι, και τον ήλιο που θα στεγνώσει, θα ζεστάνει και θα δώσει και πάλι ζωή στον αναγεννημένο άνθρωπο! Το ελεύθερο είναι συνώνυμο του κενού. Πρέπει να αδειάσουμε, για να μπορέσουμε να ξαναγεμίσουμε. Όσο κι αν τα όρνια θέλουν να χαθούμε, ο Θεός μας είναι μεγαλύτερος και φωτεινότερος από τα σκοτάδια τους. Στον Επιτάφιο του Περικλέους ο Θουκυδίδης δίνει μέσα σε τρεις λέξεις τον ορισμό του ευτυχισμένου ανθρώπου. «Ους νυν υμείς ζηλώσαντες και το εύδαιμον το ελεύθερον το δε ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους». Ελεύθερον το εύψυχον. Ευτυχείς είναι οι ελεύθεροι άνθρωποι, και ελεύθεροι άνθρωποι είναι οι γενναίοι. Μα, καθώς γράφει ο Θείος Πλάτων στους Νόμους του «To νικάν αυτόν αυτόν πασών νικών πρώτη τε και αρίστη».
Σε λίγες μέρες ένας νέος χρόνος θα έρθει. Κάποιοι από εμάς θα φθάσουμε στο τέλος του, κάποιοι όχι. Ας κοιτάξουμε να φθάσουμε στον φάρο του προσωπικού μας ακρομόλιου και, ζυμώνοντας το δικό μας με το κοινό καλό, από όποιο φυλάκιο διάλεξε για εμάς η Μοίρα, ας φθάσουμε στην νέα αρχή. Αν αυτή η στήλη, σε αυτήν την εφημερίδα που διάλεξε να υπηρετεί το τιμιότερο όλων, την Πατρίδα, μέσα από την οποία υποστηρίζουμε τον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη, έχει να δώσει φυλαχτό, ξόρκι και ευχή στον αναγνώστη, είναι μια λέξη. Η λέξη που συμπυκνώνει το Πνεύμα, τον Πολιτισμό και τον Αγώνα της Φυλής μας καθώς διασχίζει σαν βέλος τον αέναο Χρόνο: Ελευθερία. Μέσα σε αυτήν την λέξη κρύβεται η δική μου Αλήθεια την οποία μοιράζομαι από το «Εγέρθητι».
Και επειδή «Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις» πιο αποκαλυπτική από κάθε φλύαρη ανάλυση, είναι η Φύση της λέξεως. Ρίζα της λέξεως είναι ο Μέλλων του ρήματος έρχομαι, αρχαιοελληνικά «ελεύσομαι». Θα ΄ρθούμε. Ευτυχείς οι ελεύθεροι, ελεύθεροι οι γενναίοι. Εμπρός, μέχρι την νίκη!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/eleutheroi-oi-gennaioi#ixzz51VwCfV77