Η ανηθικότητα, σε συνδυασμό μάλιστα με την πιο νοσηρή έκφραση της συνωμοσιολογίας, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κομμουνισμού (σ’ όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις του) και συνδέεται μαζί του όπως το νύχι με το κρέας. Σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία η ηθική δεν είναι τίποτα άλλο από κοινωνικό προϊόν, το οποίο καθορίζεται από την κυρίαρχη αστική τάξη. Καθώς αυτή κρατά στα χέρια της το κράτος, την εκπαίδευση, όλα τα μέσα αγωγής και επηρεασμού της κοινής γνώμης, μπορεί και επιβάλλει τους δικούς της κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον μαρξισμό σε κάθε κοινωνία κυριαρχεί η ηθική της κυρίαρχης τάξης. Πριν, όμως, αναφερθούμε σε κάποια παραδείγματα της μαρξιστικής ηθικής, τόσο σε κομματικό επίπεδο όσο και σε καθεστωτική υπόσταση, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην πραγματικότητα η Ηθική αποτελεί το σύνολο των κανόνων που ορίζουν την συμπεριφορά μας όχι μόνο προς τους υπόλοιπους ανθρώπους, αλλά πρωτίστως προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Η ισχύς του είναι διαχρονική και όχι παροδική γιατί δεν πηγάζει μόνο από την κοινωνική, αλλά (κυρίως) και από την προσωπική συνείδηση.
Επομένως, ο Ηθικός Άνθρωπος έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την συστημική συνείδηση του ισχύοντος καθεστώτος, με την λεγόμενη «κοινή γνώμη» της εποχής του, και προτιμά να συντριβεί απ’ αυτήν παρά να παραβεί και να προδώσει τις Αρχές, τις Αξίες, το Ήθος που τον διέπουν. Ο άνθρωπος, ως μέλος κι αυτός του ζωικού βασιλείου, έχει ένστικτα. Ως ηθικό ον, όμως, διαφέρει ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο από τα ζώα. Επειδή (εκτός του ότι μπορεί να παράγει –και να προάγει- πολιτισμό) έχει ηθικό υπόβαθρο για να (θελήσει να) το αξιοποιήσει. Ακόμη και τα ζώα μπορούν να ζουν σε αγέλες, δεν έχουν όμως ηθική συμπεριφορά, αλλά μόνο αγελαία ένστικτα, τα οποία τους είναι αρκετά για την επιβίωσή τους. Από την δική του μεριά ο άνθρωπος δεν έχει Ηθική, απλώς και μόνο επειδή είναι κοινωνικό ον. Έχει πρωτίστως, επειδή αυτή έγκειται ως περιεχόμενο στην φύση του. Η Ηθική περιέχει την κοινωνικότητα, δεν περιέχεται σ’ αυτήν. Όσο για την «ταξική διάσταση» της Ηθικής αυτή δεν υφίσταται. Το περιεχόμενό της μπορεί να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά όχι ανάλογα με την «ταξική διαστρωμάτωση». Η Τιμή, η Αξιοπρέπεια, η Φιλαλήθεια, η Αυταπάρνηση υπέρ ενός Ανωτέρου Σκοπού δεν αφορούν «ταξικές» αρχές, αλλά υπερταξικές. Έχουν να κάνουν με την εσωτερική ποιότητα του ανθρώπου και όχι με τα όποια περιουσιακά στοιχεία του και την θέση του στην ιεραρχία της κοινωνικής δομής.
Ουσία και σκοπός της Ηθικής είναι η ανύψωση και η ολοκλήρωση του ανθρώπου. Ο κομμουνισμός υποτίθεται ότι ήρθε για να αμφισβητήσει την ηθική του κέρδους και της εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό σ’ όλες τις πράξεις της ανθρώπινης ζωής, αλλά το εμπειρικό υλικό τόσο της κυριαρχίας του όσο και των εσωκομματικών του διαδικασιών δείχνει ότι τελικά αποτέλεσε την άλλη όψη του ίδιου κίβδηλου νομίσματος. Ενδεικτικά, και μόνον, θα αναφέρουμε τρεις περιπτώσεις, χαρακτηριστικές» του (ανύπαρκτου) ήθους του κομμουνισμού. Η πρώτη περίπτωση έχει να κάνει με την περιβόητη υπόθεση του 12χρονου Πάβλικ Μοροζώφ, ο οποίος έγινε «λαϊκός ήρωας» και «υπόδειγμα κομμουνιστή νεολαίου». Ο λόγος της «αγιοποίησής» του; «Κάρφωσε» στις αρχές τους γονείς του, γιατί έκαναν το… ταξικό έγκλημα να αποκρύψουν λίγο στάρι για τις ανάγκες της οικογένειας! Το αποτέλεσμα ήταν αυτοί να συλληφθούν και στην συνέχεια να εκτελεσθούν… Οι συγχωριανοί εξοργίστηκαν σε τέτοιο βαθμό με τον μικρό ρουφιάνο ώστε να τον εκτελέσουν, οπότε η σοβιετική εξουσία του έκανε άγαλμα για να θυμίζει στον κόσμο ότι η ρουφιανιά, ακόμη και σε βάρος της ίδιας σου της οικογένειας, αποτελεί… ταξικό καθήκον.
Τα άλλα δύο παραδείγματα είναι εγχώριας εσοδείας. Στην συλλογή άρθρων του Νίκου Ζαχαριάδη, με τίτλο «Συλλογή Έργων», διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Ο Βελουχιώτης (Κλάρας) εκτός από όλα τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώνει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν και έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κόμμα και τον Ε.ΛΑ.Σ. Ήταν ένας τυχοδιώκτης».
Αλλά και ο Νίκος Πλουμπίδης δεν είχε καλύτερη μεταχείριση, αφού στις 27 Νοεμβρίου 1952, μια ημέρα μετά την σύλληψή του και με εντολή του ίδιου του Ζαχαριάδη, μεταδόθηκε το παρακάτω απίστευτο μήνυμα από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα», με έδρα το Βουκουρέστι: «Είναι από 27ετίας πράκτορας της ασφάλειας. Στην χιτλερική κατοχή και την περίοδο της αμερικανοκρατίας, ο προβοκάτορας Πλουμπίδης έκανε μεγάλη ζημιά στο λαϊκό κίνημα και τον λαό μας. Ο Πλουμπίδης είναι βαμμένος θανάσιμος εχθρός του λαού. Τα στοιχεία που αφορούν την χαφιέδικη πρακτορική δράση του θα δημοσιευτούν την κατάλληλη ώρα».
Μπορεί φαινομενικά με την πρώτη ματιά να μοιάζουν κάπως άσχετα τα συγκεκριμένα παραδείγματα με το ηθικό ύψος του κομμουνισμού, μια δεύτερη ανάγνωση όμως δείχνει το απίστευτο μέγεθος της ανηθικότητάς του. Όταν οι μπολσεβίκοι φέρονται με τέτοιο ατιμωτικό τρόπο στην ίδια τους την οικογένεια και τους μέχρι πρότινος «συντρόφους» τους, μπορεί να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε μέχρι πού μπορεί να φτάσουν στους εκπροσώπους του «ταξικού εχθρού». Η εξυπηρέτηση των αντιφυσικών σκοπών τους οδηγεί τους κομμουνιστές στην κατάργηση κάθε ηθικής αναστολής με τραγικό αποτέλεσμα όχι μόνο εκατόμβες νεκρών, αλλά πολύ χειρότερα τον θάνατο κάθε είδους αξιοπρέπειας. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-anhthikothta-tou-kommounismou#ixzz51nI9F43j