Ο μεγάλος Αμερικανός σχολιογράφος, ραδιοφωνικός αφηγητής και συγγραφεύς Ζαν Σέπερντ (1921-1999), δημιουργός της διάσημης επικριτικής για τις ΗΠΑ νουβέλας «Εμπιστευόμαστε στον Θεό – Όλοι οι άλλοι πληρώνουν μετρητά», παρατηρεί: «Σε τέσσερις χιλιάδες χρόνια, κανείς δεν θα ξέρει ότι υπήρξατε ποτέ».
Η δήλωση αυτή είναι συγκλονιστική για τον σύγχρονο μέσο άνθρωπο, που είναι πεπεισμένος ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις θα δώσουν σύντομα αθανασία στη φυσική του οντότητα, παρ’ όλον που δεν πιστεύει σε μιαν αθάνατη ψυχή. Η αντίληψη της θνητότητος επέρχεται ως κατάρριψη, ως εμβροντησία στον αποριζωμένο σύγχρονο άνθρωπο – ο οποίος ποτέ δεν απέχει περισσότερον από ολίγα μέτρα από ένα απολυμαντικό χειρός ή από μιαν ευρέως νοουμένη «ασφαλή ζώνη» που τον προστατεύει όχι μόνον από τις προκλήσεις των βακτηριδίων αλλά και από ….. «ακραίες» απόψεις, διαφορετικές προς τις καθεστωτικές – Ωστόσον δεν συνέβαινε πάντοτε αυτό στην ζωή των πολιτισμένων Εθνών.
ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ
Ο Ιθακήσιος «Μέγας Έλλην» Λορέντζος Μαβίλης (1860-1912), ο μεγαλύτερος σονετογράφος της Ελλάδος, σπουδαίος λυρικός ποιητής, εξαίρετος σκακιστής και συνθέτης σκακιστικών προβλημάτων, θεμελιωτής της τάσεως του «ινδογερμανικού ρoμαντισμού» και μεταφραστής από την σανσκριτική του γιγαντιαίου ινδοαρίου έπους Μαχαμπαράτα, ετέθη επικεφαλής του λόχου των «ερυθροχιτώνων» -όπως η σπαρτιατική φάλαγξ- Γαριβαλδινών εθελοντών και έπεσεν «υπέρ Πατρίδος» στις 29 Νοεμβρίου 1912 στη Μάχη του Όρους Δρίσκου, εγγύς των Ιωαννίνων.
Ήταν ερασιθάνατος. Ημπόρεσε να ιδεί, ότι ζωή και θάνατος είναι τα συμφυέστερα, συνυπάρχοντα, συννοούμενα φαινόμενα, καθώς δεν νοείται το εν δίχως το άλλο. Όλα τα αινίγματα και μυστήρια της ζωής, της φύσεως, του Κόσμου είχαν για αυτόν μία λύση, μία κατάληξη, μία και μόνη διέξοδο: τον «Ηρωικό θάνατο», τον θριαμβικό θάνατο («mors triumphalis»), που δεν ήταν άλλος από τον θάνατο για την Πατρίδα. Ο ηρωικός θάνατος ήταν ουσιαστικά η απόλυτη «ολοκλήρωση» της ζωής, η γνησία αποθέωσή της. Η ζωή χωρίς αγώνα για την Πατρίδα δεν είχε νόημα, του εφάνταζε ματαία και ρηχή, ένα ταξίδι στο οποίον οι χαρές είναι μικρές και απατηλές, ταξίδι με πολύπονο και διαποτισμένο από την θλίψη του αναποφεύκτου επερχομένου τέλους. Όταν όμως το «ταξίδι» πραγματώνεται με τον καθημερινό αγώνα για την Πατρίδα και έχει ως επιθυμητό τέλος τον τιμημένο θάνατο γι αυτήν, τότε όλα αλλάζουν:
Η Ζωή καθίσταται πανωραία, κατάφωτη από την ολύμπιο λάμψη της υστάτης ηρωικής στιγμής, τρέχει προς τον πανδαμάτορα Θάνατο, σαγηνευμένη από την θριαμβική ομορφιά του και του παραδίδεται ωσάν περιπαθής γυναίκα. Ο Μαβίλης υπήρξεν πράγματι σπάνιος άνθρωπος. Και μας κατέδειξε ότι η «Γνώση του θανάτου» αποτελεί προϋπόθεση για την δημιουργία ενός κόσμου Ωραίου, Ελευθέρου και Αληθινού.
Η ερωμένη του μεγάλη ποιήτρια Μυρτιώτισσα, κατά κόσμον Θεώνη Δρακοπούλου, (1885-1968) με ισόβιο έρωτα προς τον Μαβίλη -ακόμα και μετά τον θάνατόν του- αναφέρει για την τελευταία τους συνάντηση: «Ζητούσε μες στα ιδανικά την απολύτρωση κι αναζητώντας στάθηκε στο μεγαλύτερο: την Πατρίδα. Έγινε πατριδολάτρης μέχρι μανίας. Από εκεί άντλησε το τελευταίο, το υπέρτατο ιδανικό του: το θάνατο. Η λατρεία της Πατρίδας και του θανάτου! Ν’ αγκαλιάσει το θάνατο πολεμώντας για την Πατρίδα! Κι άδραξε την ευκαιρία, μιαν ακόμη φορά, γιατί καθώς ξέρουμε κι άλλες φορές είχε πολεμήσει για την Πατρίδα του με την ίδια πάντα λαχτάρα… Μας αποχαιρέτησε έναν, έναν. Φαινόταν ανέκφραστα ευτυχισμένος. Μες απ’ το παραθύρι τον κοιτάζαμε αμίλητοι ώσπου χάθηκε. Κάτω απ’ το φως του φαναριού ο πορφυρός του χιτώνας φάνταζε σαν αίμα, σύμβολο του θανάτου προς τον οποίο βάδιζε με τόσο καμάρι!». Οι συγκρίσεις είναι αυτόματες και ανεπιτήδευτες : Διαχρονικοί Γίγαντες και σύγχρονοι καθεστωτικοί δουλοπάροικοι !
Όπως και τα ανθρώπινα όντα, οι πολιτισμοί ως οργανικές δομές της συλλογικής ανθρωπίνης δραστηριότητος, βιώνουν την ανάπτυξη και την φθορά, συχνά καταλείποντες μόνον «σκελετικά υπολείμματα». Αν και ο Λευκός – Δυτικός πολιτισμός βασίζεται στους πολιτισμούς της Ελλάδος και της Ρώμης, διαθέτουμε μόνον ένα μικρό τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομίας. Δεν υπάρχει ίσως τίποτα καταθλιπτικότερον από μιαν αναφορά στην «Ποιητική» του Αριστοτέλους, έργου που δεν υπάρχει πλέον ακέραιο, καθώς διεσώθη μόνον το τμήμα που εστιάζε στην τραγωδία. Από τα περίπου οκτακόσια έργα της κλασικής Αθηναϊκής Ελλάδος, των οποίων διαθέτουμε τίτλους, επιβιώνουν μόνο περίπου σαράντα, δηλαδή το 5%.
«ΑΝΑΝΕΩΣΕ ΤΟ!»
Μετά τον φυσικό και πνευματικό όλεθρο του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου, οι «Εκσυγχρονιστές» διανοούμενοι και ειδικότερον ο ανυπέρβλητος Έζρα Πάουντ και ο Τόμας Στερνς Έλιοτ, είδαν γύρω τους έναν πολιτισμό σε ερείπια και μιαν αλαζονική νέα «διεθνή» άρχουσα τάξη, που υπερηφανεύεται για… την περιφρόνηση της προς την παράδοση, την ιεραρχία, την αισθητική ποιότητα και την πνευματική ακεραιότητα. Το πρόγραμμα των υψηλοφρόνων και επιμόνων Εκσυγχρονιστών ήταν απλώς να περισυλλέξει τις ψηφίδες της κατακερματισμένης εικόνος του Λευκού – Δυτικού πολιτισμού και να τις ανασυνθέσει όλες μαζί ώστε να συναπαρτίσουν ένα ολοκληρωμένο οργανικό σύνολο. Η επίκληση και επωδός του μεγάλου Έζρα Πάουντ «Ανανεώστε το!», δεν ήταν μια κενή έκκληση για μιαν ανόητη καινοτομία, αλλά αντιθέτως απετέλει μια μύχια επιθυμία προς μιαν αποκατασταθείσα δυτική Παράδοση για τον εικοστόν αιώνα.
Οι Εκσυγχρονιστές εθεώρησαν εαυτούς ως έχοντες καθήκον αναδρομής στις βέλτιστες πρακτικές των ποιητών προηγουμένων περιόδων όλου του Λευκού – Ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά και σε άλλους πολιτισμούς, πλην αυτού. Τα πρότυπά τους περιελάμβαναν την αρχαία ελληνική λογοτεχνία, την κινεζική και την ιαπωνική ποίηση, τους μεσαιωνικούς Τροβαδούρους, τον Δάντη και τους μεσαιωνικούς Ιταλούς φιλοσοφικούς ποιητές (όπως ο Γκουίντο Καβαλκάντι), καθώς και τους Άγγλους «Μεταφυσικούς ποιητές».
Η φράση «Ανανέωσέ το!» χρησιμοποιείται συχνά στον ορισμό ενός βασικού χαρακτηριστικού του «Εκσυγχρονισμού», όπου ανήκε ο Μέγας Πάουντ και οι συνοδοιπόροι του για την Ανανέωση – Ανασυγκρότηση του Λευκού πολιτισμού, θεωρείται δε συχνά ως θεμελιώδης και κομβική στην ανάπτυξη της αισθητικής εκσυγχρονιστικής νεωτερικότητος. Ωστόσον, όταν ο Πάουντ εχρησιμοποίησε την φράση για πρώτη φορά το 1928, τα μεγαλύτερα έργα του «Εκσυγχρονισμού» είχαν ήδη εμφανισθεί και θα παρέλθουν δεκαετίες πριν το νόημα του ρητού «Ανανέωσέ το!» καταστεί σύνθημα. Το ρητό υπήρξε η απόδοση του Πάουντ για ένα απόσπασμα του «Ντα Χούε» («Η Μεγάλη Μάθηση»), ενός από τα θεμελιώδη «Τέσσαρα Βιβλία» του Κομφουκιανισμού, ενός σημαντικοτάτου πολιτικοφιλοσοφικού ιστορικού κινεζικού κειμένου. Επηρεασμένο από την χριστιανική πίστη, το ρητό πρόσταγμα έγινε ένα πρότυπο πνευματοπολιτιστικής αναγεννήσεως και ανανεώσεως, όπου το «νέο» δεν είναι απλώς μια επιστροφή στο παλαιό. Βασιζόμενο στο έργο εκείνων που είχαν δράσει στο παρελθόν, το «Ανανέωσέ το!» είναι μια διαδικασία ιστορικής ανακυκλώσεως, προσφοράς και αναδιοργανώσεως.
Από πολλές απόψεις, η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερον είναι πολύ εντονοτέρα αυτής που αντιμετώπισαν οι Πάουντ και Έλιοτ στην δεκαετία του 1920. Ο ακαδημαϊκός εσμός είναι ενεργώς εχθρικός προς τον Λευκό – Δυτικό πολιτισμό, ενώ τα υποβιβασμένα σύγχρονα πρότυπα ακαδημαϊκής μορφώσεως, (κατάλληλα και υποστηρικτικά μόνον για αλλοφύλους), έχουν καταστεί κανών, ακόμη και παγκοσμίως, στα εγκυρότερα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Ουδέποτε ελέχθησαν στην Δύση αληθέστερα λόγια από όταν ο Αμερικανός, αντικομουνιστής και αντισιωνιστής, φιλόλογος και δημοσιογράφος Μάϊκλ Τζόζεφ Σόμπραν (1946-2010), επεσήμανε στο κείμενό του «Η Εκκλησία και η εβραϊκή ιδεολογία»: «Μέσα σε εκατό χρόνια, μεταπέσαμε από την διδασκαλία των ελληνικών και των λατινικών στα γυμνάσια, στην διδασκαλία επανορθωτικών αγγλικών στα κολέγια».
Το επαναλαμβάνουμε: O Δυτικός πολιτισμός είναι κατακερματισμένος, ένα λεπτοφυές κέλυφος που περιβάλλει θραύσματα τα οποία αποκρύπτουν έναν πυρήνα ο οποίος ουσιαστικώς ουδέν περιέχει πλέον. Η αναγέννηση και αναδημιουργία του πολιτισμού μας είναι πάντοτε διαθέσιμη στην απόφασή μας! Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση, που περιλαμβάνεται στην επαγγελία του Εθνικιστικού Κινήματος!
O AYΤΟΚΡΑΤΩΡ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ!
Η Αλήθεια είναι στο πλευρό μας και η αλήθεια των θέσεών μας ημπορεί να αναγκάσει τους αντιπάλους μας να εγκαταλείψουν τους ψευδείς τους ισχυρισμούς απολύτως ευτελισμένοι, όπως ο αυτοκράτωρ, του οποίου συνετρίβησαν οι γελοίες φαντασιώσεις όταν αναγκάσθηκε να αντιμετωπίσει το γεγονός πως δεν φορούσε ρούχα, στο θαυμαστό δανέζικο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορος» (Kejserens nye Klæder) .
Είναι το παραμύθι που έχω ενθυμηθεί πολλές φορές στα χρόνια μετά την δίωξη του Κινήματος, χρόνια σφοδράς κρίσεως και οχετού παραπληροφορήσεως από τα ΜΜΕ: Παρουσιάζει έναν αυτοκράτορα που του άρεσαν τα όμορφα ρούχα. Οι κόλακες γύρω του τον έπεισαν πως είναι εξαίρετοι υφαντές και θα του υφάνουν ρούχα από υλικό που οι ανίκανοι και οι ανόητοι δεν ημπορούσαν να ιδούν. Ο αυτοκράτωρ ενόμισεν ότι με τα ρούχα αυτά θα εξεχώριζε ποιοι από τους ανθρώπους του ήσαν ικανοί ή όχι. Οι υπήκοοι, που εφοβούντο να ειπούν την γνώμη τους, απεθαύμαζαν τα ρούχα του, τα οποία… δεν υπήρχαν! Και αυτό εσυνεχίζετο επί μακρόν. Ώσπου μίαν ημέρα, σε μία παρέλαση, ένα μικρό παιδί, αθώο και χωρίς φόβο, εφώναξε δυνατά: «Μα ο αυτοκράτωρ είναι γυμνός!» και συνέτριψε τα άθλια δεσμά του ψεύδους. Έκτοτε όλοι άρχισαν να φωνάζουν ότι ο αυτοκράτωρ όντως είναι γυμνός…
Όπως ακριβώς στο παραμύθι, η κρίση η οποία εξέσπασε πριν από 10 περίπου χρόνια απέδειξε το προφανές. Τα «ρούχα» δεν υπήρχαν, οι άρχοντες – παγκόσμιοι, εγχώριοι, τοπικοί – ήσαν και είναι γυμνοί. Διεθνείς Επικυρίαρχοι και εντόπια ανδρείκελά τους, εξηγούν ότι η παγκόσμιος οικονομία είχε πλέον εισέλθει σε μία «νέα πραγματικότητα» και διαρκώς δηλώνουν με θράσος περισσό ότι …. έχουν τις λύσεις και εξορκίζουν τον «ακραίο» Εθνικισμό. Στην πράξη όμως, κατέρρευσε το επένδυμα των οικονομικών θεωριών και αναπτυξιακών προτύπων τους, οπότε εφάνη γυμνή η αθλία πραγματικότης.
ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ
Ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων, ο Πρεσβύτερος, ο «Τιμητής», (ήτοι έχων τον ουσιαστικόν έλεγχο των δημοσίων ηθών και καταγραφεύς των επιμέμπτων πράξεων των Συγκλητικών στους καταλόγους που επέφεραν την «ατιμία» και την έκπτωσή τους από το αξίωμά τους), είχε ως μόνιμη επωδό όλων των αγορεύσεών του στη Σύγκλητο : «Φρονώ δε πρωτίστως ότι η Καρχηδών πρέπει να καταστραφεί !» Ο ίδιος μέγας Ρωμαίος μας επισημαίνει πως πρέπει να ενεργήσουμε όλοι μας ώστε να επιτύχουμε ενάντιοι στο Ψεύδος : «Vir bonus, dicendi peritus», ήτοι ως «Καλός άνδρας, ικανώς ομιλών».
Ας «ανανεώσουμε» λοιπόν τον προγονικό μας σωτήριο πολιτισμό και τις επιταγές του: Ο Λαός μας χρειάζεται πάλιν ένα νέο αφήγημα, Εθνικιστικό, που οδηγεί στην ανακατάκτηση του συλλογικού συμφέροντος και του δημοσίου χώρου, κινητοποιεί μαζικές δυνάμεις προς την κατεύθυνση της Εθνικής Αναγεννήσεως και της Κοινωνικής Ανασυγκροτήσεως. Ένα αφήγημα που ανατρέπει τις ιδεοληψίες και τα τοξικά ψεύδη, τα οποία μετέτρεψαν την Πατρίδα μας σε ευτελές ανδράποδο των Διεθνών Επικυριάρχων!
Α. Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/anasunthetontes-to-pshfidwto-ananewste-to#ixzz52BldQNG8