Τέλος, λοιπόν, και για το 2017. Οι αέναες διαδικασίες της Ζωής σε καμία περίπτωση δεν σταματούν. Αντιθέτως, κάθε φορά που βρισκόμαστε στο μεταίχμιο τέλους ενός έτους και της έναρξης του επόμενου, η σκέψη μας πρέπει να κάνει ένα γρήγορο -αλλά όχι πρόχειρο- άλμα, αρχικά πίσω στον χρόνο και μετά στο τι μέλλει γενέσθαι από εκεί και πέρα. Ποιες μπορεί να είναι οι σκέψεις κάθε Άνδρα και Γυναίκας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που προσπαθούν να φτάσουν στην ολοκλήρωση της Συνειδητοποίησης του είναι τους και του νοήματος ύπαρξής τους σ’ αυτόν τον κόσμο; Ας φανταστούμε τον εαυτό μας στον ρόλο ενός ζωγράφου, ο οποίος ως ζητούμενο δεν θα έχει τι και με ποιους τρόπους θα παρατηρεί το βλέμμα του οποιουδήποτε άσχετου το δημιούργημα του δικού του πινέλου, αλλά το τι θα αισθάνεται η ψυχή του δημιουργού, αποκωδικοποιώντας την οπτική διαδικασία, έτσι ώστε η ζωγραφική να κινητοποιήσει σε βαθύτερα στρώματα την νοητική και φαντασιακή ενδοχώρα. Η επιθυμητή καθημερινότητα διαδραματίζεται στην προσπάθεια επίτευξης των Ονείρων μας από Σίδερο. Εκεί ακριβώς, σ’ αυτά τα Σιδερένια Όνειρα, που δημιουργεί μια Αγνή Καρδιά από Ατόφιο Ατσάλι, βρίσκουν στέγη όλες οι ασυμβατότητες και οι λαχτάρες, οι πιθανότητες και οι ανυπόκριτες επιθυμίες, οι προθέσεις μετατροπής προς κάτι ακόμη πιο υγιές και καλύτερο, η δίψα της νοερής αποσκίρτησης για τόπους γόνιμους που χρησιμεύουν υποστηρικτικά στις σκαλωσιές της Ζωής.
Τα προαναφερόμενα φαντάζουν τόσο αρμονικά ταιριαστά με μια από τις αρχαιοελληνικές «συνταγές» της Ευτυχίας, σύμφωνα με την οποία ο Άνθρωπος οφείλει να σκέφτεται και να πράττει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Να μην απέχει, δηλαδή, ο νους από τον λόγο και -κυρίως- από την πράξη. Η ακριβής ευθυγράμμιση αυτών των εκδηλώσεων αποτελεί την ανθρώπινη ολοκλήρωση, την συνάντηση και εξομοίωση με το Θείο. Σε αντίθεση με τον τρόπο Σκέψης και Δράσης των Αρχαίων Προγόνων μας, στις ημέρες μας ένα πέπλο ομιχλώδους λήθης καλύπτει την αντίληψη ότι οι Μύθοι, οι Θρύλοι, οι Παραδόσεις, οι Ιεροπραξίες και τα τυπικά που αφορούσαν τους Θεούς των Ελλήνων αντηχούσαν αντίστοιχα σε τρεις κόσμους: στον ουράνιο, εκεί όπου ζουν και δρουν οι θεοί, στον επίγειο, αυτόν που δομούν οι ανθρώπινες υπάρξεις και οι πολιτείες και στον εσωτερικό, στην ανθρώπινη ψυχή. Κατ’ επέκταση, λοιπόν, όλα τα πεπραγμένα εκτείνουν την επίδρασή τους σ’ αυτούς τους κόσμους, στις έγκυρες σφαίρες της ύπαρξης. Οι πράξεις μας, τα λόγια μας, οι σκέψεις μας, ταξιδεύουν στον χώρο και τον χρόνο χωρίς να χάνονται άσκοπα, αλλά συμμετέχουν ενεργά στο ατελείωτο γαϊτανάκι της διαρκούς μεταβολής. Η οποιαδήποτε ανίερη διακοπή της συνέχειας αυτής και το επακόλουθο ρήγμα στην σχέση μας με το Θείο οδηγεί αναπόφευκτα στην απώλεια και τον όλεθρο.
Τα πάθη της ψυχής, όπως τα περιγράφει ο Πλούταρχος στο «Περί αρετής και κακίας», είναι η απληστία, οι φόβοι, οι έγνοιες, καθώς λειτουργούν ως αποτροπές της γνήσιας ψυχικής ευχαρίστησης. Για Εμάς, τους Άνδρες και τις Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, κάθε βίος μπορεί να είναι αξιοβίωτος, όμορφος, δημιουργικός, εξακολουθητικός, αρκεί το σώμα και το πνεύμα να μην πάσχουν το μεν από βαρύτατες ασθένειες, το δε από νοσηρή άγνοια του εαυτού. Γι’ αυτό και το επιβεβλημένο δικαίωμά μας στα Όνειρα από Σίδερο δεν είναι τίποτα άλλο από την συμφωνία με την άποψη του Ιπποκράτη, ο οποίος χιλιετηρίδες πριν υποστήριζε ότι τα όνειρα αποτελούν ενδείξεις επιθυμιών: «Όταν κάποιος νομίζει ότι βλέπει κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, αυτό σημαίνει επιθυμία της ψυχής».
Από την δική του πλευρά, ο Πλάτωνας φρονεί ότι ο αγαθός άνθρωπος, απελευθερωμένος από τα πάθη και τις παρορμήσεις, φτάνει κατά την διάρκεια του ύπνου του σε μια κατάσταση περισυλλογής και το λογιστικό του αναζητά την γνώση των περασμένων, των παρόντων και των μελλούμενων. Σε μια τέτοια κατάσταση αυτός ο αγαθός άνθρωπος «είναι πιο κοντά στο άγγιγμα της αλήθειας και οι φανταστικές παραστάσεις που του παρουσιάζονται τότε στα όνειρα κάθε άλλο παρά αφύσικες είναι». Ο Αριστοτέλης, από την μεριά του, θεωρεί ότι το όνειρο παύει να θεωρείται θεόπεμπτο και ορίζεται ως ψυχική δραστηριότητα του κοιμώμενου κατά την διάρκεια του ύπνου. Στα δύο έργα του «Περί ενυπνίων» και «Περί της καθ’ ύπνου μαντικής» υποστηρίζει ότι το όνειρο δεν προέρχεται από κάποια υπερφυσική αποκάλυψη, αλλά αποτελεί το επακόλουθο των νόμων που διέπουν την φύση του ανθρωπίνου πνεύματος. Γι’ αυτό και η ποιότητα του ονείρου εξαρτάται αποκλειστικά και απόλυτα από το ήθος του ανθρώπου που ονειρεύεται.
Καθώς η Αυγή του 2018 απέχει ελάχιστες μόλις ώρες, ας φροντίσουμε και στο νέο έτος να αποδείξουμε ότι ξέρουμε να μεταχειριζόμαστε επάξια το Μυστικό του Ατσαλιού που έχει μέσα στην ψυχή του κάθε Συνειδητοποιημένος Άνδρας και Γυναίκα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ζωγραφίζοντας με τα ωραιότερα χρώματα και την ανάλογη διάθεση τα δικά μας Όνειρα από Σίδερο! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/zwgrafizontas-oneira-apo-sidero#ixzz52qztv3vb