Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου αποτέλεσε μια ακόμη σκοτεινή σελίδα στο μακάβριο μυθιστόρημα που ονομάζεται «Η Ελλάδα στην κόλαση των Μνημονίων». Επί της ουσίας, δεν είδαμε κάτι διαφορετικό απ’ όσα ήδη έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Με τις έως τώρα μνημονιακές ρυθμίσεις, οι δανειστές έχουν κανονίσει τις τοκοχρεωλυτικές δόσεις μέχρι το 2022, έτσι που να μπορεί το Ελληνικό κράτος των εντολοδόχων να τις εξυπηρετεί, υπό την προϋπόθεση φυσικά της εφιαλτικής λιτότητας. Ακόμα και αυτές τις «τακτοποιημένες» τοκοχρεολυτικές δόσεις δεν μπορεί να τις καλύψει μόνος του ο εγχώριος κρατικός προϋπολογισμός, ο οποίος πληρώνει τους τόκους, ενώ χορηγούνται νέα δάνεια με τα οποία πληρώνονται τα χρεολύσια. Για να το πούμε απλά, με την σκληρή λιτότητα πληρώνονται οι τόκοι, ενώ ο δανεισμός παραμένει στα ίδια επίπεδα, αφού οι δανειακές δόσεις που αποδεσμεύονται μετά από κάθε αξιολόγηση χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή χρεολυσίων και για την πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Ελληνικού Δημοσίου. Μετά το 2022 αρχίζουν τα… πολύ δύσκολα, καθώς οι τοκοχρεωλυτικές δόσεις εκτινάσσονται στα ύψη και το Ελληνικό κράτος θα πρέπει να βρει από τις «αγορές» (δηλαδή, από τους κερδοσκόπους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου) νέα δάνεια για να πληρώνει τις τοκοχρεωλυτικές δόσεις των παλιών δανείων.
Όλοι γνωρίζουν ότι με την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η διάρθρωση του Ελληνικού «χρέους», δεν υπάρχει περίπτωση οι «αγορές» να δώσουν δάνεια πολυετούς διάρκειας χωρίς να επιζητούν «τα μαλλιοκέφαλά τους» και «τ’ άντερά τους» σε επιτόκια. Επίσης, είναι ευρέως γνωστό πως το εγχώριο «χρέος» πρέπει να αναδιαρθρωθεί εκ νέου (κυρίως με την επιμήκυνση λήξεων ομολόγων), σε τρόπο ώστε οι ετήσιες τοκοχρεωλυτικές δόσεις να είναι «εξυπηρετήσιμες». Δηλαδή, να μπορεί το Ελληνικό κράτος να δανειστεί από τις «αγορές» με «λογικά» επιτόκια, αφού αυτές θα έχουν «πειστεί» ότι με την νέα αναδιάρθρωση το Ελληνικό κράτος όντως θα μπορεί να αποπληρώνει τις ετήσιες τοκοχρεολυτικές του δόσεις και δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών λόγω αδυναμίας πληρωμής. Ποιος, όμως, θα κάνει την νέα αναδιάρθρωση; Μα φυσικά, οι σημερινοί δανειστές, δηλαδή το Eurogroup στο οποίο ανήκουν οι μηχανισμοί EFSF και ESM, δηλαδή η Γερμανία που είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος και έχει βαρύνοντα (βλέπε ηγεμονικό) ρόλο στο Eurogroup. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα έγραψε η γερμανική «Χάντελσμπλατ»: «Η χώρα χρειάζεται να κάνει πολλά για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη, εάν από τον Αύγουστο θέλει να αναχρηματοδοτηθεί πλήρως από τις αγορές.
Ο Τσίπρας υπόσχεται στους οπαδούς του ότι τον Αύγουστο η χώρα θα σπάσει τα δεσμά από τα προγράμματα λιτότητας και θα εκδιώξει τους μισητούς δανειστές για πάντα από την Αθήνα. Αλλά αυτό είναι αυταπάτη. Γιατί έχει δεσμευτεί απέναντι στους δανειστές και με άλλα μέτρα λιτότητας μέχρι το 2022. Το 80% του ελληνικού κρατικού χρέους βρίσκεται στα χέρια δημοσίων δανειστών. 248 δισ. ευρώ κρατούν ευρωπαίοι δανειστές, άλλα 13 δισ. ευρώ χρωστά η Ελλάδα στο ΔΝΤ. Άρα η Αθήνα θα παραμείνει υπό την επιτήρηση των δανειστών μέχρι να αποπληρώσει το χρέος της που με τα σημερινά επιτόκια θα διαρκέσει μέχρι το 2059». Θα έχουμε, λοιπόν, μια περίοδο περίπου 40 ετών, στην διάρκεια της οποίας το Ελληνικό κράτος θα πρέπει να δανείζεται από τις «αγορές» και να αποπληρώνει τον EFSF/ESM και τις «αγορές», των οποίων τα ομόλογα θα λήγουν (εννοείται πως σε όλους θα πρέπει να πληρώνει τα ετήσια κουπόνια των τόκων). Ποια δημοσιονομική πολιτική θα μπορεί να υπηρετήσει μια τέτοια διαδικασία δανεισμού/αποπληρωμής, με τρόπο ώστε οι «αγορές» να πείθονται ότι «όλα πάνε καλά» και επομένως δεν παίρνουν ρίσκο δανείζοντας το Ελληνικό κράτος με «λογικά» επιτόκια; Με βάση τα παραπάνω, όταν το «χρέος» παραμένει στα ίδια δυσθεώρητα επίπεδα και υπάρχει υποχρέωση εξυπηρέτησής του, τον ρυθμό της οποίας θα καθορίζουν οι ίδιοι οι διεθνείς τοκογλύφοι, μόνο με μια δημοσιονομική πολιτική σκληρής λιτότητας, ίδια -και χειρότερη- με την σημερινή, θα μπορεί αυτό να γίνει. Γι’ αυτό και οι δανειστές δεν πρόκειται να εκχωρήσουν κανέναν ουσιαστικό βαθμό ελευθέρων κινήσεων στις εντολοδόχες εγχώριες κυβερνήσεις. Θα βάλουν τέτοιες ρήτρες, ώστε να μπορούν να ελέγχουν απόλυτα το μεταμνημονιακό (τρόπος του λέγειν) καθεστώς.
Αυτό δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα. Οι πρώτες ρήτρες έχουν ήδη μπει, άσχετα αν οι πολιτικοί απατεώνες των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάνουν πως δεν τις θυμούνται, για ευνόητους λόγους. Πέρυσι, τέτοια εποχή, είχαν κάποιες «κόκκινες γραμμές» που θεωρούσαν ως… απαραβίαστες: «Δεν υπογράφουμε συμφωνία για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, χωρίς να πάρουμε τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος» έλεγαν με… προλεταριακό στόμφο ο Τσίπρας, ο Τσακαλώτος και οι υπόλοιποι «πινόκιο» της «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης. Μόλις δύο μήνες αργότερα, είχαν υπογράψει «δαγκωτό» τα πάντα, αποδεικνύοντας πόσο «τζάμπα μάγκες» και θρασύδειλοι ήσαν και συνεχίζουν να είναι. Πλέον, όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις, πριν πάρουν την πολυπόθητη (και) γι’ αυτούς εξουσία, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Με το απύθμενο θράσος, όμως, που τους διακατέχει, συνεχίζουν να επιχειρούν να παραμυθιάζουν τον Ελληνικό Λαό, τάζοντάς του «μεταμνημονιακούς παράδεισους ανάπτυξης και ευημερίας». Ρεαλιστική διέξοδος από τα Μνημόνια μέσα από την επί της ουσίας επιμήκυνσή τους δεν μπορεί να υπάρξει. Η καταγγελία του «χρέους» ως παρανόμου και η απαίτηση για την ολική διαγραφή του αποτελεί την μόνη Εθνικά βιώσιμη και υπαρκτή ουσιαστική λύση για την Πατρίδα και τον Λαό. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/sthn-kolash-twn-mnhmoniwn#ixzz55raEGAAy