(Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού)
Από τις 11 έως τις 13 Φεβρουαρίου του 1949, έγινε η μάχη της Φλώρινας («Λερίν» κατά τους πολιτικούς προγόνους των κουκουέδων, στα βουλγαρικά…), ανάμεσα στον Εθνικό Στρατό και στους κομιτατζήδες του ΚΚΕ.
Δοθείσης ευκαιρίας και για να μαθαίνουν οι νεότεροι, θα αναφερθούμε στην καθοριστική αυτή μάχη.
Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο 1949! Οι συμμορίτες – κομιτατζήδες του εθνοπροδοτικού ΚΚΕ («Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος» – ΔΣΕ), προσπαθούσαν από καιρό να καταλάβουν μια πόλη, για να την ονομάσουν πρωτεύουσά τους και να εγκαταστήσουν εκεί την έδρα της ψευτοκυβερνήσεως του βουνού. Θα ακολουθούσε η μετονομασία της πόλεως σε «Λερίν» (έτσι όπως την ονομάζουν οι Σλάβοι), η ανακήρυξή της πρωτεύουσα της «Νέας Μακεδονίας» (Νόβα Ματσεντόνια, στην γλώσσα τους…) και η εν συνεχεία παράδοσίς της στα αγαπημένα παιδιά των Σοβιετικών αφεντικών τους, στους Βουλγάρους!
Έτσι, αφού έσπασαν τα μούτρα τους στην Κόνιτσα, την Νάουσα και το Μέτσοβο, επέλεξαν την πόλη της Φλωρίνης, στην ευρυτέρα περιοχή της οποίας ήτο ισχυρό το κομιτατζήδικο στοιχείο.
Περί τους 5.000 συμμορίτες, ρίχθηκαν στην μάχη, με επικεφαλής τον αρχισυμμορίτη Γούσια – το όνομα του οποίου παρέπεμπε στον αρχιπροδότη Πήλιο Γούση. Επικεφαλής των Εθνικών Δυνάμεων στην πόλη, ήτο ο διοικητής της II Μεραρχίας, στρατηγός Νικόλαος Παπαδόπουλος, ή «Παππούς» (από τα ολόλευκα μεγάλα μουστάκια του), που είχε στην διάθεσή του περί τους 3.000 χιλιάδες άνδρες.
Η πρώτη επίθεση εκδηλώθηκε στις 3.30 ώρα την νύχτα της 11ης προς 12ην Φεβρουαρίου του ’49. Το σχέδιο των κομιτατζήδων προέβλεπε την κατάληψη των γύρω υψωμάτων κατά την διάρκεια της νύχτας και την είσοδο στην Φλώρινα τα ξημερώματα.
Ωστόσο, ο «Παππούς» είχε προβλέψει την επίθεση και είχε οργανώσει καλά την άμυνα της πόλεως. Έτσι, παρά το γεγονός ότι κατελήφθησαν δύο υψώματα από τους συμμορίτες, διέταξε αντεπίθεση που ήταν νικηφόρα, ενώ μία εκ των τεσσάρων ταξιαρχιών των κομιτατζήδων που κατόρθωσε να εισέλθει στην πόλη, ετράπη εις άτακτη φυγή και 200 κομμουνιστοσυμμορίτες συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.
Το απόγευμα της 12ης Φεβρουαρίου οι ξενόδουλοι και ξενοκίνητοι συμμορίτες εξαπέλυσαν μια τελευταία μαζική επίθεση, αλλά οι άνδρες του «Παππού» τους έδωσαν να καταλάβουν τι σημαίνει Έλληνας πολεμιστής που αμύνεται του πατρίου εδάφους.
Το πρωί της επομένης, ο καιρός βελτιώνεται και επεμβαίνει η Αεροπορία, ενώ έρχονται στην πόλη και ενισχύσεις. Τις επόμενες ώρες, οι συμμορίτες συντρίβονται και τα πτώματά τους κείτονται στα χωράφια. Συμφώνως με το ΓΕΣ, οι κομιτατζήδες είχαν 713 νεκρούς, που ετάφηκαν σε ομαδικό τάφο ανατολικά της πόλεως και 350 συλληφθέντες και παραδοθέντες. Οι απώλειες των Ελληνικών Δυνάμεων ήτο 44 νεκροί, 284 τραυματίες και 35 αγνοούμενοι (προφανώς έπεσαν στα χέρια των οργάνων του σλαβισμού και κατεσφάγησαν…).
Έτσι συντρίψαμε τους βουλγαροσυμμορίτες τότε, κι έτσι θα τους συντρίψουμε ξανά – αν χρειαστεί!