Η «πολιτική ορθότητα» στον κινηματογράφο αποτελεί το απαραίτητο αλατοπίπερο που συνοδεύει την άνοστη σούπα που επιχειρείται να σερβιριστεί στον κόσμο. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, γυρίζονται κινηματογραφικές ταινίες, σειρές, «ντοκιμαντέρ» με στοχευμένο περιεχόμενο. Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, ότι αυτή την εβδομάδα έχουμε στις εγχώριες κινηματογραφικές αίθουσες τρεις (!) ταινίες, οι οποίες προωθούν τα ιδεώδη της «πολιτικής ορθότητας», άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. «Η μορφή του νερού», «Black Panther» και «Το φεγγάρι του Δία» είναι οι ταινίες που αυτήν την εβδομάδα φροντίζουν να ρίχνουν νερό στον μύλο της «πολιτικής ορθότητας».
Ας δούμε μια μικρή «περίληψη» για κάθε μια από τις τρεις ταινίες όπως αυτές καταγράφηκαν από ημερήσιες εφημερίδες των Αθηνών. «Η μορφή του νερού» του Γκιγέρμο Ντελ Τόρο: «Ο Ντελ Τόρο αφηγείται την ιστορία της Ελάιζα, μιας μουγκής καθαρίστριας σ’ ένα εργαστήριο υψίστης ασφαλείας, στην ψυχροπολεμική Αμερική του 1962. Εκεί η Ελάιζα θα «γνωρίσει» τον αξιοπερίεργο επιστημονικό θησαυρό που έχει μόλις έρθει από τον Αμαζόνιο, ένα αμφίβιο πλάσμα με εξαιρετικές δυνατότητες αλλά αποτρεπτική όψη και θα το ερωτευθεί: επειδή, πρώτη φορά στην ζωή της, δεν χρειάζεται λέξεις για να επικοινωνήσει μαζί του. Η Ελάιζα θα βρει συμμάχους στον γείτονά της, τον Γκάιλς, που κρύβει την ομοφυλοφιλία του, στη συνάδελφό της, την Αφροαμερικανίδα Ζέλντα, που κρύβει την εξυπνάδα και τον δυναμισμό της, ακόμα και στον δρα Χοφστέτλερ, τον Ρώσο μετανάστη επιστήμονα του εργαστηρίου, που κρύβει τον σύνδεσμό του με την άλλη πλευρά. Ενάντιά της θα σταθεί το πραγματικό «τέρας» της ιστορίας, ο Ρίτσαρντ Στρίκλαντ, κλειστόμυαλος συμπλεγματικός σοβινιστής, διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία του. […] Φυσικά, οξυδερκής και επίμονος, ο Ντελ Τόρο περνά στην ιστορία του τα πολιτικά μηνύματα που θέλει να εκφράσει, για τον φεμινισμό, τη διαφορετικότητα, την ανδρική αυταρχικότητα, τον σημερινό απομονωτισμό της Αμερικής, σε μια άμεση σύνδεση με την ψυχροπολεμική καχυποψία.» Μόνο ο…παράφρων «ναζί βασανιστής των στρατοπέδων συγκέντρωσης» λείπει για να συμπληρωθεί το (τόσο προβλέψιμο) «καστ» χαρακτήρων του υπερτιμημένου μεξικανού παραμυθατζή.
«Black Panther» του Ράιαν Κούγκλερ: «Η ταινία του Κούγκλερ, στελεχωμένη σχεδόν αποκλειστικά με μαύρους ήρωες και, αντίστοιχα, με την αφρόκρεμα του αφροαμερικανικού σινεμά, αποτελεί έναν πολιτικό και κοινωνικό θρίαμβο που ορθώνεται μπροστά στον νέο-ρατσισμό.» Είναι προφανές, ότι για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την «πολιτική ορθότητα» θα πρέπει να προμηθευτούν κολλύριο για τα μάτια. Οι έχοντες λιγότερη ψυχραιμία, μάλιστα, ίσως θα πρέπει να προμηθευθούν και μια σακούλα ανά χείρας την ώρα προβολής της ταινίας…
«Το φεγγάρι του Δία» του Κορνέλ Μουντρούτσο: «Ήρωάς του είναι ένας νεαρός μετανάστης από τη Συρία, ο Άριαν, που πυροβολείται από έναν αστυνομικό την ώρα που περνά τα σύνορα μαζί με τον πατέρα του. Φαίνεται νεκρός, αλλά μετά από λίγο τον βλέπουμε (όπως τον βλέπει κατάπληκτος και ο αστυνομικός που τον πυροβόλησε) να αιωρείται πάνω από το έδαφος, σαν να έχει μετατραπεί σε μια υπερφυσική οντότητα, πέρα από την ζωή και τον θάνατο…Θα τον ξαναβρούμε σε έναν προσφυγικό καταυλισμό, όπου συναντά έναν Ούγγρο τυχοδιώκτη γιατρό, τον Στερν, ο οποίος κατηγορείται για τον θάνατο ενός νεαρού που χειρούργησε που χειρούργησε μεθυσμένος…Ο Στερν, μόλις αντιληφθεί τις υπερφυσικές δυνατότητες του Άριαν, αποφασίζει να τις εκμεταλλευτεί για να βγάλει χρήματα. Έχουμε λοιπόν έναν «άγγελο»-μετανάστη να περιπλανιέται στους δρόμους της αστυνομοκρατούμενης, σκοτεινής Βουδαπέστης παρέα με έναν τυχοδιώκτη, ενώ οι «δυνάμεις ασφαλείας» κυνηγούν και τους δυο. Πέρα από την ‘συμβολική» χρήση του «άγγελου»-μετανάστη, ο σκηνοθέτης επιδεικνύει συνεχώς τις ικανότητές του στην κινηματογραφική τεχνική, σε βαθμό κατάχρησης-ενώ ειδικά στο δεύτερο μέρος, πέρα από την κόπωση του θεατή είναι φανερή και η σεναριακή αμηχανία ως προς την κατάληξη της αφήγησης. Και για να ισορροπήσει κάπως της «αγιογραφία» (σαν τον Ιησού, ο Άριαν είναι γιος ξυλουργού!), παρεμβάλλεται και μια αιματηρή τρομοκρατική επίθεση από φανατικούς ισλαμιστές στο μετρό της Βουδαπέστης…».
Η μόνη, ίσως, ταινία από τις τρεις που η περιγραφή της από κριτικό κινηματογράφου ενδέχεται να επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών. Σαφέστατα «πολιτικά ορθή» ταινία, αλλά τόσο η αναφορά στον «τυχοδιώκτη γιατρό» που εκμεταλλεύεται τον νεαρό από την Συρία (να υποθέσουμε ότι είναι ένα σαφέστατο υπονοούμενο για τις «ανθρωπιστικές», «αλληλέγγυες», «αντιρατσιστικές» ΜΚΟ που βγάζουν πακτωλό χρημάτων, προφασιζόμενες «τα δικαιώματα των προσφύγων»;) όσο και η αιματηρή επίθεση των φανατικών ισλαμιστών στο μετρό της Βουδαπέστης ίσως και να είναι ένα «κλείσιμο του ματιού» για αντίληψη μιας άλλης οπτικής γωνίας γύρω από το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Όπως και να έχει, μην εφησυχάζετε. Κάτι μας λέει, ότι η επόμενη φουρνιά ταινιών «πολιτικής ορθότητας» θα είναι ακόμη πιο κραυγαλέα…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/ebdomada-politikhs-orthothtas-stous-egchwrious-kinhmatografous.-treis-taini#ixzz57G9OCs8Z
