Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά που διέπουν την σημερινή εποχή είναι το φαινόμενο αυτό κατά το οποίο η εννοιολογία του ανθρώπινου λόγου μεταγλωττίζεται στοχευμένα, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται εσκεμμένα ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η πραγματικότητα. Το φαινόμενο αυτό έχει την κωδική ονομασία «πολιτική ορθότητα».Έναν όρο πολυσυζητημένο τόσο για την χρήση όσο και την χροιά του, ο οποίος έχει εκφυλιστεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκαλεί την νοημοσύνη μας, να ταλαιπωρεί την κοινωνική μας έκφραση, να υποτιμά την κρίση μας, να πλήττει το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και την ανεμπόδιστη τεκμηριωμένη έκφραση. Η «πολιτική ορθότητα» στις ημέρες μας μπορεί να έχει μαρξιστική η φιλελεύθερη αφετηρία και αναφορά, αλλά οι ρίζες της βρίσκονται στην περιβόητη «Σχολή της Φρανκφούρτης». Σκοπός της «πολιτικής ορθότητας» είναι καταρχάς, η επιβολή μιας «νέας γλώσσας» («newspeak» κατά την Οργουελιανή διάλεκτο στο έργο του «1984»), η οποία θα είναι εκ των προτέρων κατασκευασμένη, ελεγμένη και εγκεκριμένη και μετέπειτα μία άλλη επιβολή, αυτή των κοινών ομοιογενών χαρακτηριστικών στις ανθρώπινες συμπεριφορές και εκτιμήσεις για πρόσωπα και καταστάσεις.
Αφορμή (και όχι αιτία) αυτού του κειμένου αποτελεί η κριτική που είχα διαβάσει κάποτε σε μία εκ των πλέον συστημικών εφημερίδων («Τα Νέα») σχετικά με την κριτική σε μία εγχώρια ταινία του 1973 με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά, που είχε τον τίτλο «Τον αράπη κι αν τον πλένεις», όπου γράφτηκαν τα εξής απίστευτα: «Ένας φτωχός νέος μεταμφιέζεται σε μαύρο όταν ανακαλύπτει ότι είναι της μόδας να έχει κανείς αφρικανό υπηρέτη! Σε κάποιες πολιτισμένες χώρες ξενοφοβικά φιλμ του παρελθόντος, όπως αυτό, έχουν εξαφανιστεί για λόγους προφανείς. Μόνο εμείς καμαρώνουμε». Ότι μια κωμωδία, στην οποία ο Βουτσάς βάφτηκε… μαύρος, θα ανήκε στην… κατηγορία «ξενοφοβικά φιλμ» θα μπορούσε απλώς να γελοιοποιήσει τον «εφευρέτη» αυτής της ταύτισης. Όπως, άλλωστε, το ίδιο θα συνέβαινε και με όποιον θα… ανακάλυπτε «ρατσιστικές» αναφορές σε εκφράσεις άλλων παλαιών ταινιών του «καλού Ελληνικού Κινηματογράφου». Εκφράσεις όπως «Αμάν ο καζαμπούμπου», «Βοήθεια κορίτσια θα με φάει ο Μάο Μάο», «φωνάξτε τον Αράπη», όπως βεβαίως και το γνωστό τραγούδι «Ο Αράπης» του Ζαμπέτα, με το ρεφρέν του να λέει «ο μαύρος, ο σκύλος, ο αράπης, ο ταμ ταμ ταμ…». Στην ίδια κατηγορία ριξίματος στο πυρ το εξώτερον θα βρισκόντουσαν εκείνες οι ταινίες, όπου οι ομοφυλόφιλοι εκείνης της εποχής παρουσιάζονταν ως γραφικές και αστείες φιγούρες, με κυριότερους «διδάξαντες» τον Σταύρο Παράβα, τον Τάκη Μηλιάδη και τον τύπο εκείνο που φώναζε «φτεράαααα…».
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Όσοι διαφωνούν με την επισήμανση αυτή και υποστηρίζουν πως αυτό το ενδεχόμενο είναι υπερβολικά ακραίο, εκθέτοντας μάλιστα τα λαγωνικά του «ρατσισμού» και του «σεξισμού», μπορούν κάλλιστα να διαπιστώσουν το μέγεθος της παράνοιας της «πολιτικής ορθότητας» που επικρατεί στις σημερινές συνθήκες, το οποίο έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε ο όρος «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» (Christmas tree) να αντικαθίσταται από τους σύγχρονους «ιεροεξεταστές» με τον όρο «Εορταστικό δέντρο» (Holiday tree), ώστε να… μην προσβάλλονται οι μουσουλμάνοι ή εβραίοι πολίτες.
Προχωρώντας πιο πέρα οι «γλωσσολόγοι» της «πολιτικής ορθότητας» καταφέρνουν και παράγουν κάποια λεκτικά μαργαριτάρια, όπως στην περίπτωση της λέξης «νάνος»(dwarf), που αποδίδεται με τον όρο «vertically challenged», δηλαδή άτομα που έχουν δεχτεί «κάθετη πρόκληση»! Όσο για τον μέχρι πρότινος καθιερωμένο όρο «πασχαλινά αυγά», τώρα αποδίδεται με το ανεκδιήγητο «Spring spheres» (ανοιξιάτικες σφαίρες), προκειμένου να… περιοριστούν οι θρησκευτικοί – χριστιανικοί συνειρμοί. Επί της ουσίας, η «πολιτική ορθότητα» ζητάει να κάνουμε «delete» και να αντιληφθούμε τα πάντα εκ νέου και στα πάντα. Ιστορία, πολιτική, τέχνες, θρησκεία, οτιδήποτε αφορά και απασχολεί τις ζωές μας. Πρόκειται για τον ορατό κίνδυνο επιβολής μιας «νέας γλώσσας» και ανάλογης συμπεριφοράς που φέρνει στον νου αυτό που αναφέραμε και νωρίτερα. Δηλαδή, το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ, όταν η γλώσσα έγινε αντικείμενο ολοκληρωτικού ελέγχου, της αστυνομίας σκέψης, του κεντρικού σχεδιασμού του λεξιλογίου που επινόησε το σταλινικού τύπου εφιαλτικό καθεστώς που περιέγραψε ο διάσημος βρετανός συγγραφέας.
Γι’ αυτό, λοιπόν, και η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια κατάργησης της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης προς δόξαν της επιβολής της ισοπεδωτικής μετριότητας των πάντων από μία σύγχρονη εκδοχή του μυθικού «τιμωρού» Προκρούστη. Σκοπός της είναι η δημιουργία ενός εύπλαστου και αμαθούς ανθρώπου, μιας ενδοτικής και φοβισμένης προσωπικότητας, πλήρους κατευνασμένης, χωρίς ισχυρά χτισμένο χαρακτήρα, ένα άβουλο ον, στο οποίο συμπεριφέρονται όπως σε μία μπάλα ποδοσφαίρου.
Ένα «πλυντήριο» εννοιών λειτουργεί εδώ και χρόνια, ώστε αυτές να εμφανίζονται «καθαρές» στην «μπουγάδα» που αυτό θα «απλώσει». Στα μανταλάκια της «πολιτικής ορθότητας» κρέμονται τα «ξεπλυμένα ρούχα» που πρέπει να αποτελέσουν το «ντύσιμο» της καθημερινότητάς μας. Στην ούγια αυτών των ρούχων βλέπουμε τις λέξεις – έννοιες «φασισμός» – «ρατσισμός» – «σεξισμός». Το περιεχόμενο των συγκεκριμένων λέξεων – εννοιών (ασχέτως του ότι το περιεχόμενο των συγκεκριμένων λέξεων-εννοιών αντιφάσκει και αλληλογρονθοκοπείται ουκ ολίγες φορές) αποτελεί τον κυρίαρχο ρόλο και μοχλό πίεσης της «πολιτικής ορθότητας» που απαγορεύει είτε μέσω φυλακίσεων είτε (κυριολεκτικά) δια ροπάλου κάθε αναφορά αμφισβήτησης, ακόμη και πλήρως τεκμηριωμένη. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-plunthrio-ths-politikhs-orthothtas#ixzz58IwzDNFM