Έπειτα από την λακωνική, αλλά μεγαλόπρεπη άρνηση του βασιλιά Λεωνίδα, που αποκάλυπτε το ήθος και την τόλμη του, ο Ξέρξης δίνει εντολή επίθεσης. Θυμωμένος και εξαγριωμένος με την «τρέλα» και την «αναίδεια» των Ελλήνων, διατάσσει τους Μήδους να του φέρουν τους Σπαρτιάτες αλυσοδεμένους.
Το πολυάριθμο πλήθος των Μήδων εξορμά εναντίον των ελληνικών θέσεων. Οι Μήδοι αυτοί, που επέλεξε ο Ξέρξης να επιτεθούν πρώτοι, διακρίνονταν για την γενναιότητα τους ανάμεσα σε όλες τις άλλες φυλές που τον ακολουθούσαν υποχρεωτικά εντός των εκστρατευτικών στρατιωτικών τμημάτων. Πράγματι, η επίθεση τους ήταν καταιγιστική και η γενναιότητα τους αξιοθαύμαστη.Μαζί τους είχαν παραταχθεί και οι συγγενείς των νεαρών Περσών στον Μαραθώνα, οι οποίοι πολεμούσαν με σθένος για να πάρουν εκδίκηση. Παρόλη, όμως, την ορμή με την οποία ρίφθηκαν εναντίον των Ελλήνων, δεν κατάφεραν να τους απωθήσουν.
Η στρατιωτική υπεροχή της ελληνικής πλευράς δεν άργησε να φανεί, όταν οι περσικές ορδές άρχισαν να κατασφάζονται εντός των Στενών.Οι Μήδοι επιτίθονταν σε αλλεπάλληλα κύματα, καθιστώντας πιο δύσκολο το έργο των Ελλήνων, οποίοι δεν είχαν την πολυτέλεια της ανανέωσης του ανθρώπινου δυναμικού τους, αφού όποιος σκοτωνόταν δεν αντικαθίσταντο.Τις μεγαλύτερες απώλειες, ωστόσο, τις υπέστησαν οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή αμύνης, στέκοντας αγέρωχοι και πειθαρχημένοι, με βήμα σταθερό μπροστά στον υπεράριθμο εχθρό. Η θωράκιση τους, όμως, τους έκανε να υπερτερούν έναντι των Μήδων, με αποτέλεσμα την σφαγή των τελευταίων από τους μανιασμένους Έλληνες που μάχονταν για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Ακόμα και τα βέλη των τοξοτών, που ήταν τόσο πυκνά και αμέτρητα, δεν κατάφεραν να πλήξουν το ελληνικό στράτευμα.
Διαβάστε περισσότερα στην Αντεπίθεση