Είναι γνωστό ότι για κάθε μορφής ανήθικη και παρακμιακή εξουσία, η παραμόρφωση της πραγματικότητας αποτελεί ένα συνεχές ζητούμενο, αλλά και μια απαραίτητη προτεραιότητα. Η σύγχυση και η αδυναμία διάκρισης του αληθούς από το ψευδές οδηγούν βήμα-βήμα στην παγίδα της κατασκευής, της όποιας κατασκευής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση προβάλλεται ως ένα φυσικό φαινόμενο, σαν ένας ορμητικός χείμαρρος, που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Επομένως, είναι και ανώφελο οποιοσδήποτε έστω και να διαφωνήσει με την κατάσταση αυτή, κατά πόσο μάλλον να αντιδράσει και να εξεγερθεί.
Η εισαγωγή αυτή είναι ένα προοίμιο πριν παραθέσουμε κάποια λόγια-σκέψεις του γνωστού συστημικού καθηγητή-δημοσκόπου, Νίκου Μαραντζίδη, γύρω από την επικείμενη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ: «Εδώ και καιρό ισχυρίζομαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εισέλθει σε φάση μετασχηματισμού. Από ριζοσπαστικό κόμμα μετατρέπεται σε σοσιαλδημοκρατικό. Δηλαδή μετασχηματίζεται σε φιλοευρωπαϊκό κόμμα που ιδεολογικά και πολιτικά αποδέχεται (προς στιγμήν ανόρεχτα) τους κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της μεικτής οικονομίας. Η αλλαγή γίνεται “στα τυφλά”, μέσω της τριβής του με τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης, χωρίς προγενέστερη σοβαρή θεωρητική επεξεργασία, υπό την πίεση της επιθυμίας για παραμονή στην εξουσία και της διάθεσης να παίξει κεντρικό ρόλο στη συνέχεια. Η πορεία αυτή είναι χωρίς επιστροφή».
Σύμφωνα με μια άποψη, «τα δεινά που οι άνθρωποι υφίστανται υπομονετικά, όταν τους φαίνονται αναπόφευκτα, γίνονται ανυπόφορα, μόλις η ιδέα της απόδρασης από αυτά φανεί υλοποιήσιμη». Όπως και να έχει, η ελπίδα, αλλά και η πεποίθηση, μιας εφικτής απόδρασης από αυτά σίγουρα δυναμώνει τις θελήσεις ακόμη και στις πιο δυσμενείς περιστάσεις. Η αριστερά, σ’ όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις της, είτε εγχώρια είτε στην Δυτική Ευρώπη, πάντοτε έσπευδε να σκεπάσει με το πέπλο της κάθε μορφή κοινωνικής αντίστασης απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας, έχοντας το πλεονέκτημα ότι αυτή δεν είχε ακόμη ασκήσει εξουσία (πέραν του ολέθριου πειράματος του σοβιετικού «ερυθρού παραδείσου»). Το «κουτί της Πανδώρας», όμως, των Μνημονίων, ανάμεσα στα αμέτρητα κακά που είχε διέθετε κι ένα καλό: την αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου της αριστεράς στην μορφή της πιο σημαντικής πολιτικής παρουσίας της, τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση των Μνημονίων έφερε στην επιφάνεια, με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, μια πραγματικότητα που απλώς μέχρι τότε καλυπτόταν με επιμέλεια: ότι η αριστερά αποτελεί σάρκα εκ σαρκός του υπόλοιπου πολιτικού συστήματος. Με αυτήν ακριβώς την «σφραγίδα» που είχαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις από τον Μάιο του 2012 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 «μαρκαρίστηκε» και ο ΣΥΡΙΖΑ (έχοντας την συνεργασία των «χρήσιμων ηλιθίων» και των άλλων πολιτικών απατεώνων, των ΑΝΕΛ), ο οποίος εδώ και 3,5 περίπου χρόνια συνεχίζει την συνολική προσπάθεια σταθεροποίησης της μνημονιακής κατοχής.
Και πάλι, ο Μαραντζίδης επεξηγεί ότι: «Η κρίση αποκάλυψε, λοιπόν, την χαλασμένη πυξίδα της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής Αριστεράς, που άλλοτε στρίβει δεξιά αποδεχόμενη γκρινιάρικα και απρόθυμα τις νεοσυντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές και άλλοτε ακολουθεί παραζαλισμένη τον λαϊκισμό των κομμάτων τύπου Ποδέμας, Πέντε Αστέρων ή Μελανσόν». Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, όταν οι σοσιαλδημοκράτες στρίβουν δεξιά μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό με τους συντηρητικούς (και ας παριστάνουν πως δεν το έχουν καταλάβει και στα συνέδριά τους μιλούν ως «υπεύθυνοι σοσιαλιστές») και όταν πάλι μετακινούνται αριστερά μετατρέπονται σε θλιβερούς λαϊκιστές, ενίοτε εθνικολαϊκιστές που δεν ντρέπονται να συγκυβερνούν με εκδοχές της άκρας Δεξιάς για να παραστήσουν τους αντισυστημικούς».
Γι’ αυτό, άλλωστε, συστήνει σύνεση και υπομονή στους Πρετεντέρηδες, τους Βενιζέλους και τους υπόλοιπους άμεσους και έμμεσους επίδοξους «σκύλους» του Μητσοτάκη, οι οποίοι «καιγόμενοι» για την συγκρότηση «αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου», ώστε να επέλθει η «στρατηγική του ήττα», και έχοντας εμπάθεια προσωπικού χαρακτήρα λόγω των χαρακτηρισμών και της πολεμικής που τους επεφύλαξε το συριζαίικο καθεστώς, δεν μπορούν να δουν το προφανές. Ότι δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει (και) για λογαριασμό τους, αφού ανήκουν από κοινού στο σύστημα του «Συνταγματικού τόξου».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά χρήσιμος, είναι (ακόμη) αναντικατάστατος, επειδή πρώτα απ’ όλα έχει φροντίσει να δώσει πολλές φορές τα διαπιστευτήριά του τόσο στην ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική «ελίτ» όσο και στους αμερικάνους και ισραηλινούς πάτρωνές του. Άλλωστε, η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι, με μια διευρυμένη έννοια, μια μορφή «οικουμενικής κυβέρνησης», αφού στην «Πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση συμμετέχουν παλιοί(;) σταλινικοί που «μεγαλούργησαν» στο ΚΚΕ, «ροζ» και «ανανεωτικοί» αριστεροί που «διέπρεψαν» στο ΚΚΕ εσ., κομμάτι της λεγόμενης «σκληρής δεξιάς», καραμανλικοί (οι δύο τελευταίες… συνιστώσες αποδίδονται στους «χρήσιμους ηλίθιους» των ΑΝΕΛ), ενώ πολύ σημαντική θέση στην σπονδυλική στήλη του κομματικού αυτού μορφώματος έχει ένα ευρύ τμήμα της «αθάνατης πασοκάρας», με δεσμούς, άκρες και «κόλπα» στα συνδικάτα και την τοπική αυτοδιοίκηση. 3,5 περίπου χρόνια παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αποτέλεσαν εγγύηση για την όσο το δυνατόν καλύτερη εξυπηρέτηση των αδηφάγων σχεδίων των διεθνών τοκογλύφων με τις λιγότερες δυνατές κοινωνικές αντιδράσεις. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος ο οποίος μπορεί σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή να ικανοποιήσει την ύψιστη προσδοκία των διεθνών τοκογλύφων: την συγκρότηση του Μεγάλου Συνασπισμού Εξουσίας «αλά Ελληνικά».
Ανεξαρτήτως του αν ο Μητσοτάκης θα μπορέσει να αποτελέσει ένα σύντομο «διάλειμμα» πριν απ’ αυτήν την προοπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ «πρέπει» να είναι δυνατός μετά τις επόμενες εκλογές. Έτσι κι αλλιώς, ο εθνομηδενισμός, ο «αντιρατσισμός», η μνημονιακή εθελοδουλεία, η διάθεση μετατροπής της Χώρας σε χώρο και του Ομοιογενούς Λαού της σε ετερογενή πληθυσμό αποτελούν κοινό περιεχόμενο σ’ όλες τις πτέρυγες του «Συνταγματικού τόξου». (Και) Γι’ αυτόν τον λόγο, η περαιτέρω ενδυνάμωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ αποτελεί πρωταρχικό καθήκον για κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-susthmikh-chrhsimothta-tou-suriza#ixzz5GJxIWbz0