“Φασισμός” και διεθνισμός

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο διεθνισμός κέρδιζε συνεχώς έδαφος, είτε ήταν ο κομμουνιστικός διεθνισμός είτε ο διεθνισμός από τον οποίον διεπόταν η εξελισσόμενη ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση». Μετά το 1990, με την επικράτηση μιας τάσης των σχεδίων για παγκόσμια κυριαρχία, ο κομμουνιστικός διεθνισμός, σταδιακά (και σε ολοκληρωτικό βαθμό στις ημέρες μας) ενσωματώθηκε στον διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης. Έτσι, λοιπόν, δεν είναι καθόλου δύσκολο στην σημερινή εποχή να καταφέρεται ο οποιοσδήποτε κατά του «κακού Εθνικισμού», ακριβώς επειδή έχει την ολόπλευρη ιδεολογική υποστήριξη της διεθνούς εξουσίας.

Η ιστορία του διεθνισμού έχει να κάνει με την ισχυρή νευρωτική εμμονή του στην κατασκευή πλαστών ταυτοτήτων. Επί 70 ολόκληρα χρόνια κατασκεύασε την ανύπαρκτη ταυτότητα του «Σοβιετικού πολίτη», ενώ σήμερα κατασκευάζει την εξίσου ανύπαρκτη ταυτότητα του «Ευρωπαίου πολίτη». Κάθε σώφρων Έλληνας, ο οποίος αγαπά το Έθνος του και μάχεται ενεργητικά για την πρόοδό του, βιώνει εδώ και μερικά χρόνια μιας άνευ προηγουμένου επίθεση ανακατασκευής στην ιστορία και στην γλώσσα του.

Έχει γίνει αντιληπτό ότι τα τελευταία περίπου 20 χρόνια η Ελλάδα βιώνει τα τελικά στάδια της νεωτερικότητας και του μοντερνισμού της Δύσης, με έναν τρόπο γρήγορο, ασυνάρτητο και βίαιο, αλλά ταυτόχρονα και μεθοδευμένα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η έννοια του «φασίστα» στην ορολογία της επιβληθείσας «πολιτικής ορθότητας». Η κατά κόρον και καταχρηστική χρήση των όρων «φασίστας» και «φασισμός», εδώ και πολλά χρόνια, δεν συμβαίνει καθόλου τυχαία και έχει ως σκοπό να καλύψει την ολοκληρωτική γύμνια της αριστεράς, «επαναστατικής» και μη, απέναντι στην διαμορφούμενη πραγματικότητα.

Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους παρεμφερείς όρους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον «ρατσισμό». Διόλου τυχαία οι όροι αυτοί μπήκαν στο καθημερινό «οπλοστάσιο» και χρησιμοποιούνται ως σφαίρες, επιβεβλημένοι από το κυρίαρχο καθεστωτικό ρεύμα της «πολιτικής ορθότητας», η οποία είναι ουσιαστικά ιδεολογικό αποκύημα της αριστερής πτέρυγας της παγκοσμιοποίησης με έδρα τις ΗΠΑ.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το σκεπτικό των σημερινών κυρίαρχων, ως «φασίστας» θεωρείται απλά όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους. Ο οποιοσδήποτε επίδοξος συνομιλητής τους πρέπει πρωτίστως να αποδείξει πως δεν είναι «φασίστας» και μετά του επιτρέπεται να αναπτύξει την επιχειρηματολογία του. Πρόκειται, δηλαδή, για μια τακτική «απαξίωσης» του αντιπάλου, δίχως να χρειαστεί να ασκηθεί σοβαρή επιχειρηματολογία, με την λογική ότι η σύγκριση με τον «φασίστα» αντίπαλο θα σε βγάζει πάντα ασπροπρόσωπο ακόμα και αν οι πράξεις σου είναι ελεεινές και τρισάθλιες.

Επιπλέον, οποιαδήποτε διαφορετική άποψη υποχρεωτικά θα πρέπει να συγκλίνει στο δικό του κυρίαρχο δίπολο: «φασισμός» και «αντιφασισμός», οπότε τα στρατόπεδα γίνονται συγκεκριμένα και ο καθένας απορροφά το μερίδιό του συνθλίβοντας όλες τις υπόλοιπες απόψεις. Το ότι ο ιταλικός φασισμός είχε ΚΑΙ εθνικιστικά χαρακτηριστικά δεν μετατρέπει αυτόματα όλους τους Εθνικιστές των άλλων χωρών σε φασίστες. Πόσο μάλλον, εάν σκεφτούμε τις κραυγαλέες αντιθέσεις σε θέματα κορυφαίων Αρχών που χωρίζουν τον Εθνικισμό από τον Φασισμό.

Από την άλλη, συνθήματα του τύπου «Έλληνας δεν γεννιέσαι, καταντάς», «Μετανάστες, μην μας αφήσετε μόνους με τους Έλληνες», «Ελλάδα σκάσε!», «Ωραία η Καλλιθέα αλλά έχει πολλούς Έλληνες», πέρα από το ότι φανερώνουν την προσωπική ψυχολογική δυστυχία και τραγωδία των εμπνευστών τους, εκδηλώνουν και έναν ξεκάθαρο ανθελληνισμό (αληθινού) ρατσιστικού χαρακτήρα. Φαίνεται ότι τα (δήθεν) «αντιρατσιστικά» αισθήματα ισχύουν μόνο για όλους τους λαούς της υφηλίου, όχι όμως και για τους Έλληνες.

Ας μην παραμυθιαζόμαστε από κάποιους ότι είναι δυνατόν να ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Γης, την ίδια στιγμή που μισούν απύθμενα αυτούς που ζουν και αναπνέουν δίπλα τους. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι μισάνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο πέρα από τα πιο στενά συντηρητικά συμφέροντα του εαυτούλη τους…

Κλείνουμε την συλλογιστική μας, με μια γρήγορη (αλλά όχι πρόχειρη) ματιά στο ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ. Πολλοί «ρεαλιστές» επισημαίνουν ότι η αλλαγή συνόρων είναι «ένα φαιδρό σενάριο», λόγω της δεδομένης αδυναμίας του κρατιδίου των Σκοπίων να αντιπαρατεθεί στρατιωτικά στο Ελληνικό. Εκτός του ότι κάτι άμεσο δεν αποτελεί και πάγιο εις τους αιώνες των αιώνων, ας βάλουμε στο θέμα και τις ΗΠΑ, οι οποίες είναι οι πάτρωνες και στις δύο πλευρές. Στην Ελλάδα, οι Αμερικάνοι ωρύονται για το γεγονός ότι «ποτέ οι σχέσεις μας δεν ήταν καλύτερες», εννοώντας ξεκάθαρα πως ποτέ δεν είχαν τέτοιο έλεγχο και ευήκοα ώτα στο Ελληνικό κράτος όσο τώρα. Όσο για τα Σκόπια, αυτά απλώς δεν θα υπήρχαν χωρίς την «φροντίδα» των ΗΠΑ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Αμερικανοί χειρίζονται το «μακεδονικό ζήτημα» σήμερα όπως έκαναν παλαιότερα οι Σοβιετικοί, δηλαδή σε αντίστοιχες γραμμές και με αντίστοιχες επιδιώξεις: τον έλεγχο των Βαλκανίων. Η πάλαι ποτέ «Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία», που υποστήριζε η «Κομιντέρν», πριμοδοτώντας τότε την Βουλγαρία στον χώρο της Μακεδονίας, σήμερα προωθείται, κατ’ αντιστοιχία και τηρουμένων των αναλογιών, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με την πριμοδότηση των Σκοπίων. Τότε οι δυτικοί δεν το ήθελαν. Τώρα είναι οι δυτικοί που θέλουν κάτι αντίστοιχο και οι Ρώσοι που διαμαρτύρονται!

Η «ειρωνεία» της υπόθεσης έγκειται στο ότι αυτοί που εκείνη την εποχή υποστήριζαν το ανθελληνικό σχέδιο της «Κομιντέρν», υπό τα κελεύσματα των σοβιετόδουλων του ΚΚΕ, είναι οι ίδιοι ιδεολογικά μ’ αυτούς που σήμερα υποστηρίζουν ένα παρόμοιο ανθελληνικό σχέδιο υπό τα κελεύσματα των ΗΠΑνθρώπων…

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/fasismos-kai-diethnismos#ixzz5HdbuCjwL